Τα τελευταία χρόνια, δεν τρέφω αυταπάτες. Ούτε οι μερικές μέρες μακριά από τη δουλειά δεν μπορούν να παραμυθιάσουν το μυαλό μου, τουλάχιστον όχι για πολύ. Για να είμαι ειλικρινής, περισσότερο με παραμυθιάζει η σκέψη των γιορτινών ημερών που έρχονται παρά οι μέρες αυτές καθαυτές, όταν έρθουν. Εκείνες, ισοπεδώνουν σαν οδοστρωτήρας τα συννεφάκια του μυαλού, και μου υπενθυμίζουν αυτό που ξέρω ότι θα συμβεί, και φέτος, όπως και πέρσι: δεν θα ξεκουραστώ καθόλου. Αντιθέτως, είναι πολύ πιθανό να κουραστώ περισσότερο από όσο κουράζομαι επί καθημερινής, μη γιορτινής, βάσης.

Τα αίτια της επερχόμενης κόπωσης, ξεκινούν κάπου εδώ. Μια λίστα με δώρα, μεγαλύτερα και μικρότερα, που πρέπει να αγοραστούν όλα, σε βόλτες για ψώνια που μοιάζουν καταναγκαστικό έργο, μέσα σε μαγαζιά όπου οι ουρές στο ταμείο φτάνουν τα πέντε μέτρα, οι πωλήτριες έχουν βγει νοκ άουτ και όλοι και όλα πάνε απελπιστικά αργά. Και μετά, άλλη λίστα, εκείνη για το τραπέζι των γιορτών. Το οποίο, για να γίνει, πρέπει να κλειστείς στην κουζίνα μισή μέρα και να παλεύεις με τις κατσαρόλες.

Και όλα αυτά, παρέα με πιτσιρίκια όλων των ηλικιών, τα οποία έχουν πάρει άδεια απ’ το σχολείο και βρίσκονται ολημερίς μέσα στα πόδια σου, διεκδικώντας τα δικά τους, γιορτινά, θέλω. Να μην τα πας βόλτες; Να μην περιμένεις μισή ώρα στην ουρά για να ανεβείτε στο καρουσέλ; Κι άλλη μισή ώρα για ν’ ανεβείτε στο τραινάκι; Θα περιμένεις, και θα πεις κι ένα τραγούδι, χριστουγεννιάτικο. Οποιο σου ζητήσουν.

Κι αυτές οι υπέρ-οικογενειακές μαζώξεις, όπου το σόι μαζεύεται σε ένα χώρο τριάντα τετραγωνικών και πρέπει να συνυπάρξει εκεί, για μερικές ώρες. Ωραίες είναι από τη μια, ευκαιρία να τους δεις όλους, από την άλλη όμως, δεν έχει μπόλικη κούραση όλο αυτό; Οχι μόνο πρακτικά, και ψυχολογικά, γιατί δεν βλέπεις μόνο τους αγαπημένους, βλέπεις και τους λιγότερο αγαπημένους, και κάποιες φορές βλέπεις και τους αχώνευτους. Κάθε σόι έχει και τέτοιους, ας μη γελιόμαστε. Τελειώνει η μάζωξη και σου έχει φύγει η ενέργεια μιας βδομάδας με δαύτους.

Για να μην πω για την, επί 24ώρου βάσεως, συνύπαρξη με το έτερον ήμισυ που είναι αδειούχος, όπως κι εσύ. Πολύ ωραία, δεν λέω, αλλά ένα νευρικό κλονισμό μπορεί να τον πάθεις στο τέλος από  τη συνεχόμενη συνύπαρξη, την οποία η καθημερινότητα δεν σας επιτρέπει να έχετε – ευτυχώς, φτάνεις να λες στο τέλος… Από μακριά κι αγαπημένοι!

Πείτε μου ειλικρινά, μόνο εγώ το αισθάνομαι έτσι; Οι ψυχολόγοι, πάντως, με καθησυχάζουν: όχι δεν είσαι μόνο εσύ καλή μου, λένε. Ο μισός πληθυσμός της Δύσης εξαντλείται κατά τις γιορτές. Του έχουν δώσει και όνομα, «οικογενειακό jet lag» το ονομάζουν αυτό που παθαίνουμε στην περίοδο των γιορτών το οποίο, όπως λένε, μας εξαντλεί, ακριβώς όπως μια υπερατλαντική πτήση.

Ο Ανταμ Φράιντ, ένας κλινικός ψυχολόγος εκ της Αριζόνα, ο οποίος μελετά το φαινόμενο της γιορτινής εξάντλησης, αναφέρει ότι η κόπωση γίνεται αισθητή σταδιακά και κάπου εκεί, προς το τέλος των γιορτών, μας αποτελειώνει. Ναι, εκεί ακριβώς που πρέπει να επιστρέψεις στη ρουτίνα. Η οποία, δεν ξέρω αν τελικά είναι καλύτερη από το γιορτινό διάλειμμα. Γιατί, τουλάχιστον εκεί, υπάρχει ένα πρόγραμμα κούρασης, το οποίο έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι.

Ενας άλλος μελετητής του θέματος, ο Τζον Μέτζερ, ψυχίατρος και ειδικός στον ύπνο με έδρα την Τζόρτζια, έρχεται να προσθέσει ότι η έλλειψη ύπνου κατά τις γιορτές είναι συνήθως μεγαλύτερη απ’ ό,τι στην καθημερινότητα. Λογικό. Και δεν ξεκουράζεσαι λόγω γιορτινών ετοιμασιών και υποχρεώσεων, και να βγαίνεις θέλεις, και να ξενυχτάς.

Κοινώς, τις γιορτές, θες να τα κάνεις όλα.

Θες να τα κάνεις όλα, ενώ δεν θα έπρεπε να κάνεις τίποτα. Σχεδόν τίποτα, έστω. Όσο λιγότερα πράγματα γίνεται θα έπρεπε να κάνεις στις γιορτές, δηλαδή.

Αλήθεια, γίνεται;

ΥΓ: Καλές γιορτές και καλή κούραση σε όλους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News