Θα το περιγράψω καταλεπτώς, γιατί αλλιώς θα σκάσω απ’ το κακό μου. Ναι, ξέρω ότι είναι μια από τις δεκάδες χιλιάδες συνηθισμένες περιπτώσεις που ο πολίτης μπλέκει άθελα του στα γρανάζια της τραπεζικής αυθαιρεσίας και αδυνατεί να ξεμπλέξει, όμως αυτό δεν μειώνει διόλου ούτε τον εκνευρισμό μου, ούτε την ταλαιπωρία μου.

Το 2002 είχα πάρει ένα επισκευαστικό δάνειο για το σπίτι μου από μεγάλη συστημική τράπεζα, με διάρκεια δεκαπέντε χρόνων. Πλήρωσα δίχως την παραμικρή καθυστέρηση όλες τις δόσεις και το 2017 το δάνειο μηδενίστηκε. Ημουν κύριος. Εναν χρόνο μετά την αποπληρωμή (πέρυσι δηλαδή), χτύπησε το τηλέφωνο μου και μια κυρία από εισπρακτική εταιρεία με ενημέρωσε ότι χρωστάω στην τράπεζα 50 ευρώ. Εκπληκτος πήγα στο υποκατάστημα της γειτονιάς μου, όπου η υπάλληλος μου επιβεβαίωσε ότι έχω ένα υπόλοιπο χρέους 52 ευρώ από το παλιό δάνειο.

Στις διαμαρτυρίες μου ότι το δάνειο είχε ξεπληρωθεί και δεν καταλάβαινα από πού πρόκυψε το νέο χρέος, η υπάλληλος μου είπε ότι έβλεπε μεν την ύπαρξη του αλλά για να μάθω λεπτομέρειες θα ‘πρεπε να πάω στο υποκατάστημα που έβγαλε το δάνειο. Εγώ ήμουν στον Πειραιά και έπρεπε να πάω στο Χαλάνδρι όπου δούλευα το 2002 και συναλλασσόμουν με τις εκεί τράπεζες. Βλαστήμησα μεν από μέσα μου, διαμαρτυρήθηκα εντόνως στην υπάλληλο, αλλά πλήρωσα τα 52 ευρώ κι έφυγα, πιστεύοντας ότι ξέμπλεξα.

Μέγα λάθος μου. Εναν χρόνο αργότερα (πριν λίγες βδομάδες δηλαδή) ξαναχτύπησε το τηλέφωνο μου και μια κυρία από εισπρακτική (πάλι) εταιρεία μου είπε να πάω στην ίδια τράπεζα για να πληρώσω ένα (καινούργιο) χρέος 52 ευρώ. Αυτή την φορά τρελάθηκα πραγματικά. Πήγα στο τοπικό υποκατάστημα, έβαλα τις φωνές, αρνήθηκα να πληρώσω, αυτοί με έστειλαν ξανά στο Χαλάνδρι για διευκρινήσεις, αυτή την φορά έφθασα ως εκεί πάνω, όπου διαπίστωσα τα ακόλουθα απίστευτα.

Οταν το 2002 υπέγραψα για το δάνειο, μέσα στην σύμβαση, εκτός από την καθ’ αυτό δόση της τράπεζας υπήρχε και μια ασφάλεια για το σπίτι που ήταν τέσσερα ευρώ τον μήνα. Η δόση που πλήρωνα κάθε μήνα περιείχε και την ασφάλεια του δανείου. Στα δεκαπέντε χρόνια και αφού αποπλήρωσα κανονικά το δάνειο στο σύνολο του, η τράπεζα μου έδωσε ένα εξοφλητικό. Δεν με ενημέρωσε όμως ότι η ασφάλεια του δανείου ήταν δεύτερο συμφωνητικό (κι ας ήταν σε ενιαίο έγγραφο που υπέγραψα το 2002), οπότε έπρεπε να ζητήσω και τη δική του λήξη.

Αφού λοιπόν δεν την ζήτησα (πού να το ήξερα αφού δεν με ενημέρωσε κανένας), το μεν δάνειο είχε ξεπληρωθεί, αλλά η ασφάλεια του δανείου έτρεχε κανονικά. Επρεπε να πληρώνω τέσσερα ευρώ κάθε μήνα. Ενημερωτικό στο σπίτι δεν ερχόταν ούτε κάποιο mail, κάθε μήνα λοιπόν συσσωρεύονταν από τέσσερα ευρώ και μόλις (μετά από 13 μήνες) το χρέος ξεπερνούσε το πενηντάρικο, το έστελναν στην εισπρακτική για να το ζητήσει. Η βλακεία μου να μην ψάξω το πρώτο πεντάρικο που πλήρωσα, έφερε και το δεύτερο.

Αρνήθηκα φυσικά να πληρώσω και διότι κανένας δεν με ενημέρωσε, αλλά κυρίως διότι θεώρησα πέραν πάσης φαντασίας παραλογισμό να μην έχω πλέον δάνειο αλλά να πληρώνω για να ασφαλίζω το δάνειο που δεν έχω. Επρόκειτο για απροκάλυπτη κλεψιά. Τότε η υπάλληλος μου εξήγησε ψυχρά αλλά ευγενικά ότι είναι δικαίωμα μου να μην πληρώσω, όμως η ασφαλιστική εταιρεία της τράπεζας έχει δεσμεύσει (!!!) το σπίτι μου μέχρι την αποπληρωμή του χρέους μου. Επίσης με ενημέρωσε ότι δεν μπορώ να διακόψω την ασφάλεια του (αποπληρωμένου) δανείου από δω και πέρα, αν δεν έχω προηγουμένως ξεπληρώσει τα χρεωστούμενα.

Δεν είναι για το πενηντάρικο, το καταλαβαίνετε. Είναι για το γαμώτο, για την αλητεία, για την ληστεία. Πήγα και σε δικηγόρο. Μου είπε ότι θα το «καθαρίσει» το θέμα, αλλά ξεκινάμε με αμοιβή 200 ευρώ. Αν φθάσουμε δικαστικώς, πολύ παραπάνω. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Θα καταλήξω να πληρώσω 500 ή 1.000 ευρώ για να ξεμπλέξω από ένα πενηντάρικο που μου κλέβουν. (Στο μεταξύ, η εισπρακτική παίρνει πέντε φορές ημερησίως, κυρίως σε ώρες που ξέρει ότι θα μου σπάσει τα νεύρα.) Από παντού χαμένοι …

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News