Για τη σωτηρία της αμερικανικής δημοκρατίας η παραπομπή του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ είναι απαραίτητη: αυτήν την κατηγορηματική θέση εκφράζει –«μετά από μεγάλη περισυλλογή»– ο αρθρογράφος των New York Times Τόμας Φρίντμαν αναλύοντας τα καθέκαστα από το Κογκρέσο. Γράφει ότι, εξαιρουμένης της κηρύξεως πολέμου, ύψιστο καθήκον του Κογκρέσου είναι η παραπομπή του προέδρου, αν αυτήν επιβάλλει το ύψιστο συμφέρον, δηλαδή η εξασφάλιση της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος.

Ως προς το αν η αμερικανική δημοκρατία κινδύνευσε (και κινδυνεύει) επί ημερών Τραμπ, ο Φρίντμαν ισχυρίζεται ότι τα ουκρανικά στοιχεία είναι υπεραρκετά και αδιαμφισβήτητα, ότι βοούν – ακόμη και οι φίλοι του Τραμπ στον Τύπο και στο Κογκρέσο, σημειώνει, έχουν παραιτηθεί από την αμφισβήτησή τους.

«Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι οι πρόεδροι πρέπει να εκλέγονται και πρέπει να απομακρύνονται από τους ψηφοφόρους μέσω της κάλπης. Ωστόσο όταν ακούω τους υπερασπιστές του Τραμπ να ουρλιάζουν ότι η παραπομπή του καταστρατηγεί τη λαϊκή βούληση, εγώ τους απαντώ: Σοβαρά; Τι νομίζετε ότι έκανε ο Τραμπ στην Ουκρανία; Καταστρατήγησε τη λαϊκή βούληση μηχανορραφώντας με μέσο τα δολάριά μας, χρησιμοποιώντας δηλαδή το χρήμα που εμείς καταβάλαμε μέσω της φορολογίας, ώστε να κατατροπώσει τον βασικότερο αντίπαλό του στις επόμενες προεδρικές εκλογές».

Ο αρθρογράφος εξηγεί στο κοινό του ότι η προσπάθεια του Τραμπ να εμπλέξει ξένη χώρα στο αμερικανικό πολιτικό παιχνίδι είναι ο ορισμός της εκτροπής από τη συνταγματική τάξη, ασχέτως αν η υπόθεση αποκαλύφθηκε και, τελικά, ο αμερικανός πρόεδρος «έμεινε σαν τον ληστή της τράπεζας που μόλις ετοιμαζόταν να αρπάξει τα λεφτά από το ταμείο άκουσε τις σειρήνες των περιπολικών και το ‘βαλε στα πόδια». Ο Φρίντμαν εξάπτει περαιτέρω την ανησυχία των αναγνωστών του αλλάζοντας λίγο την εθνικότητα στον ρόλο του ξένου παράγοντα: σκεφθείτε, τους λέει, τι θα συνέβαινε αν η ανάμειξη δεν αφορούσε την Ουκρανία, αλλά το Ιράν, τη Ρωσία, την Κίνα… Πόσα fake news θα είχαν γεννηθεί μέσα στην προεκλογική περίοδο, πόσοι τρόποι θα είχαν επινοηθεί για τον αποπροσανατολισμό των αμερικανών ψηφοφόρων, τι πολιτικό χάος θα προέκυπτε.

«Το αδιάβλητον των εκλογών μας θα είχε καταρρακωθεί και ποτέ πια δεν θα είχαμε έναν νομίμως εκλεγμένο πρόεδρο: η ξένη παρέμβαση θα καθιστούσε την προεδρική εκλογή και, κατόπιν, την προεδρική εξουσία διάτρητες», και ακολούθως η αμφισβήτηση του συστήματος «θα μονιμοποιούσε το πολιτικό χάος».

Παροξύνοντας την πολεμική του, ο Φρίντμαν γράφει επί λέξει ότι «αν και κάθε Ρεπουμπλικανός νομοθέτης και το Fox News αποφάσισαν να εκπορνευθούν για χάρη του Τραμπ» («have chosen to prostitute themselves for Trump»), ακόμη «υπάρχει ελπίδα». Αυτήν την «ελπίδα» του αρθρογράφου γεννούν οι δημοσκοπήσεις που αφαιρούν δύο μονάδες δημοτικότητας από τον Τραμπ (πτώση στο 41%) από τότε που ξέσπασε το ουκρανικό σκάνδαλο. Και αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός της οικονομικής ακμής η οποία πάντα ενισχύει τον πρόεδρο.

Κλείνοντας ο Φρίντμαν, εναποθέτει στη μέλλουσα «εναλλακτική λύση των Δημοκρατικών» την εκπλήρωση των επιθυμιών των Αμερικανών για «έναν πρόεδρο που δεν θα ψεύδεται 20 φορές την ημέρα», που «δεν θα παραβιάζει το Σύνταγμα», που «θα τηρεί τον όρκο του», που «δεν θα είναι παγιδευμένος σε θεωρίες συνωμοσίας». Χωρίς αυτόν στο τιμόνι των ΗΠΑ, μας διαβεβαιώνει ο Φρίντμαν, «μια ωραία πρωία θα καταλήξουμε σε ηθική και οικονομική πτώχευση».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News