Η παρακολούθηση τηλεοπτικών σειρών κατέληξε να αποτελεί στις ημέρες μας όχι μόνον έναν από τους πιο δημοφιλείς τρόπους για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους εκατομμύρια τηλεθεατές σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και ένα ιδανικό μέσο για να βυθίζονται στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον διάφορων λαών από το σαλόνι του σπιτιού τους, ή ακόμα και από την οθόνη του έξυπνου τηλεφώνου τους καθώς επιστρέφουν από τις δουλειές τους. 

 Εχοντας καταστεί τρόπον τινά τα μεγάλα μαζικά μυθιστορήματα του 21ου αιώνα, οι τηλεοπτικές σειρές (βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα ή φανταστικές) είναι συγχρόνως παγκόσμιες αλλά και εθνικές. Γιατί οι Αμερικανοί αναδεικνύουν, παραδείγματος χάρη, τον κυνισμό της πολιτικής ισχύος (House of Cards), οι Λατινοαμερικανοί τη δράση των βαρόνων των ναρκωτικών (Narcos), οι Βρετανοί τα μυστικά της βασιλικής τους οικογενείας (The Crown) και οι Ιταλοί τον παπισμό και τη δράση της Μαφίας (The New Pope & Suburra).  

Εντύπωση, ωστόσο, προκαλεί στο ευρύτερο μέτωπο του streaming, η εντυπωσιακή ανάδειξη των ισραηλινών παραγωγών οι οποίες ξεχωρίζουν σε όλες τις δημοφιλείς πλατφόρμες. Τα συστατικά τους δεν είναι πολλά – Μοσάντ και Σιν Μπετ και πόλεμοι αλλά και ισραηλινό φολκλόρ – αλλά σημειώνουν ιδιαίτερη επιτυχία, αναπάντεχη ακόμα και για τους ίδιους τους δημιουργούς τους, κυρίως γιατί το Ισραήλ είναι μια μικρή χώρα η κινηματογραφία του οποίου, παρότι είναι ιδιαίτερα ποιοτική, απευθυνόταν έως πρόσφατα σε μια πολύ μικρή μερίδα του παγκόσμιου κοινού, αποφεύγοντας, συγχρόνως, το ρίσκο των μεγάλων παραγωγών.   

Σημαντικό ρόλο όσον αφορά την κινηματογραφική και τηλεοπτική αφάνεια του Ισραήλ, διαδραματίζει σίγουρα και το γεγονός ότι από την ίδρυσή του το ισραηλινό κράτος αποτελεί αντικείμενο οξείας αντιπαράθεσης σε διεθνές επίπεδο με πάρα πολλούς να αμφισβητούν ακόμα και το δικαίωμα ύπαρξής του, θεωρώντας πως ο σιωνισμός, το πολιτικό κίνημα που οδήγησε στη σύστασή του, αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα της «συνωμοτικής εβραϊκής καπατσοσύνης», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε κείμενο του ο Ενρίκο Ντεάλιο της La Repubblica.     

 Πλέον, όμως, το Ισραήλ προσφέρει στην παγκόσμια αγορά της οικιακής ψυχαγωγίας παραγωγές που καθηλώνουν τους θεατές με πρώτο και καλύτερο το σίριαλ «The Spy» στο οποίο ο Σάσα Μπάρον Κοέν ερμηνεύει με μαεστρία τον Ελι Κοέν, έναν θρυλικό ισραηλινό κατάσκοπο, πράκτορα της Μοσάντ, ο οποίος υποδυόμενος επί χρόνια τον άραβα φανατικό αντισημίτη, κατάφερε (πριν αποκαλυφθεί και εκτελεστεί δημοσίως) να εισέλθει στα ανώτατα κλιμάκια του συριακού καθεστώτος και να συλλέξει πολύτιμες πληροφορίες  που συνέβαλαν στην ολοκληρωτική επικράτηση των Ισραηλινών στον Πόλεμο των Εξι Ημερών.

Υπάρχει επίσης το «Fauda» (χάος στα αραβικά), μια διεθνής, όπως εξελίχτηκε, επιτυχία που έχει φτάσει ήδη στο τρίτο κύκλο επεισοδίων και αφηγείται τις περιπέτειες μιας επίλεκτης μονάδας της Σιν Μπετ (της ισραηλινής Γενικής Υπηρεσίας Ασφαλείας) τα μέλη της οποίας κυνηγούν μαχητές της Χαμάς. Η προπαγάνδα, ωστόσο, είναι περιορισμένη. Μάλιστα οι Ισραηλινοί εμφανίζονται να παίζουν βρώμικα και δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθείς ενώ σειρά είναι γυρισμένη στην ισραηλινή και την αραβική γλώσσα.   

 Στην ίδια γραμμή (και συχνά με τους ίδιους ηθοποιούς) κινούνται επίσης το «False Flag» και το «When Heroes Fly», στα οποία αναδεικνύονται o παραλογισμός του πολέμου, τα αναρίθμητα τραύματα που επιφέρει καθώς και ένας νικηφόρος πατριωτισμός, ενώ στο «The Green Prince» πρωταγωνιστεί ο φανταστικός γιος ενός από τους ηγέτες της Χαμάς που αποφασίζει να  γίνει πράκτορας των Ισραηλινών. Σύντομα πρόκειται να αρχίσει να προβάλλεται και το «Tehran» με μια πράκτορα της Μοσάντ, εβραία που γεννήθηκε στην πρωτεύουσα του Ιράν, να αποπειράται να ανατινάξει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις των αγιατολάδων.  

 Σύμφωνα με τον ιταλό δημοσιογράφο, εάν υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής σε όλες αυτές τις παραγωγές, τότε αυτός είναι ένας «κριτικός πατριωτισμός» που θυμίζει την αμερικανική φιλμογραφία μετά τον Πόλεμο του Βιετνάμ, ένας πατριωτισμός εν μέρει απολογητικός τον οποίο ανέδειξε το 2013 ο ισραηλινός σκηνοθέτης  Ντρορ Μορέχ γυρίζοντας το «The Gatekeepers». 

Εβαλε μπροστά σε μια κάμερα έξι άνδρες, οι οποίοι υπήρξαν όλοι τους διοικητές την Σιν Μπετ κατά τη διάρκεια των τελευταίων σαράντα ετών. Και εκείνοι δεν δίστασαν να μιλήσουν για τα πάντα, όσον αφορά τη δράση της υπηρεσίας τους – για τις τρομοκρατικές επιθέσεις και τους πολέμους που απέτρεψαν αλλά και για τους βασανισμούς που διέταξαν, για τα τεράστια λάθη που διέπραξαν, για τον κυνισμό με τον οποίο εκτελούσαν τις αποστολές τους, για την πολιτική συνωμοσία που δεν τους επέτρεψε να αποτρέψουν τη δολοφονία του πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν, για το ότι οι όποιες προσδοκίες για την προάσπιση του Ισραήλ μέσω της καταστολής, της στρατιωτικής κατοχής και της κατασκοπείας αποδείχτηκαν μάταιες.   

Ενας από αυτούς, ο Αβραάμ Σαλόμ σημείωσε απλά πως «η βάρβαρη κατοχή των εδαφών δεν είναι διαφορετική από τη ναζιστική κατοχή της Ευρώπης», ένας άλλος, ο Γιακόβ Πέρι ανέφερε, χαμογελώντας, πως «σε αυτό το επάγγελμα, όταν βγαίνεις στη σύνταξη, γίνεσαι λίγο αριστερός» ενώ ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ ολοκλήρωσε την αφήγηση του όντας πεπεισμένος πως ο χειρότερος εχθρός του Ισραήλ ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός του, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Αυτήν την αντικυβερνητική στάση, όσον αφορά τις αιματηρές σχέσεις των Ισραηλινών με τους Παλαιστίνιους, ασπάστηκαν και άλλοι δημιουργοί. Το «Our Boys», για παράδειγμα, που άρχισε να προβάλλεται τον περασμένο Αύγουστο στο HBO, παρουσιάζει την ιστορία της απαγωγής και της ειδεχθούς δολοφονίας από μια ομάδα ισραηλινών εξτρεμιστών του 16χρονου Παλαιστίνιου Μοχάμεντ Αμπού Χντέιρ τον Ιούλιο του 2014 ως αντίποινα για την απαγωγή και τη δολοφονία τριών ισραηλινών εφήβων, λίγες εβδομάδες νωρίτερα, από άνδρες της Χαμάς. Πλήθος πολιτών έστειλαν επιστολές διαμαρτυρίας στην HBO ενώ ο Νετανιάχου, χαρακτηρίζοντας τη σειρά «αντισημιτική», ζήτησε το μποϊκοτάζ του ισραηλινού τηλεοπτικού σταθμού που συμμετείχε στην παραγωγή του.

 Υπάρχει, όμως, και ένα ισραηλινό σίριαλ χωρίς δολοφονίες και σκοτωμούς και δίχως πράκτορες Ισραηλινούς και άνδρες της Χαμάς που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Πρόκειται για το «Shtisel», του 2013, (διαθέσιμο στο Netflix όπου πρόκειται να προβληθεί και ο τρίτος κύκλος επεισοδίων) το οποίο παρουσιάζει τη ζωή των υπερορθοδόξων Εβραίων στη συνοικία Γκέουλα της Ιερουσαλήμ, όπου οι άνδρες μελετούν τις Γραφές ενώ οι γυναίκες κάνουν έως και πέντε δουλειές ώστε να μπορούν οι σύζυγοι και τα παιδιά τους να συνεχίσουν να διαβάζουν, δίχως, μάλιστα, να είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν φόρους και να υπηρετούν στον ισραηλινό στρατό.   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News