Είναι καλοσπουδαγμένη, λιτή και απέριττη, μεγαλωμένη από ένα ομόφυλο ζευγάρι γυναικών και μητέρα μιας κόρης 22 μηνών που απέκτησε με τον επί χρόνια σύντροφό της Μάρκους Ραϊκόνεν. Η Σάνα Μαρίν είναι αδιαμφισβήτητα το πρόσωπο των ημερών και συγχρόνως το πρόσωπο της ελπίδας – για την Φινλανδία αλλά για όλες τις χώρες του αναπτυγμένου κόσμου που ευαγγελίζονται μια δικαιότερη κοινωνία.

Οχι μόνο γιατί επελέγη από τους Σοσιαλδημοκράτες της Φινλανδίας ως αντικαταστάτρια του Αντι Ράινε στην ηγεσία του κόμματος και στην πρωθυπουργία της χώρας αλλά και διότι πρόκειται να ηγηθεί μιας κυβέρνησης συνασπισμού στην οποία τον πρώτο λόγο θα έχουν κατά κύριο λόγο γυναίκες, η ίδια και ακόμη τέσσερις, οι οποίες είναι ήδη ηγέτιδες των κομμάτων της κυβερνητικής συμμαχίας ενώ κατέχουν και νευραλγικές θέσεις.

Τριάντα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και τη Βελούδινη Επανάσταση της Τσεχοσλοβακίας – σημειώνει σε κείμενό του ο Αντρέα Ταρκουίνι της La Repubblica – η Φινλανδία βιώνει τη δική της, ειρηνική και μεταμοντέρνα, επανάσταση της ισότητας μεταξύ των δύο φύλων.

«Μας περιμένει πολλή δουλειά για να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη στη χώρα», δήλωσε ευθύς αμέσως με βορειοευρωπαϊκή πυγμή η Σάνα Μαρίν. Στην ομάδα των πέντε γυναικών, η καθεμία κατέχει την κατάλληλη θέση. Η 32χρονη Λι Αντερσον είναι εξαιρετικά δημοφιλής, επικεφαλής του υπερυπουργείου Παιδείας και ηγέτιδα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η Κάτρι Κούλμουνι, συνομήλικη της Λι Αντερσον, είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και αρχηγός του Κόμματος Κέντρου της Φινλανδίας. Η Μάρια Οχισάλο είναι 34 ετών, κάτοχος διδακτορικού τίτλου σπουδών στην Κοινωνιολογία, ηγείται της Πράσινης Ενωσης της Φινλανδίας και διαχειρίζεται το υπουργείο Εσωτερικών. Η Αννα – Μάγια Χένρικσον, ηλικίας 55 ετών, κατέχει το υπουργείο Δικαιοσύνης και κρατάει τα ηνία του ισχυρού (παρά την σχετικά μικρή εκλογική του δύναμη) Σουηδικού Λαϊκού Κόμματος.

Η κοινωνική δικαιοσύνη, η αύξηση των δαπανών με στόχο την ανάπτυξη, η τόνωση της απασχόλησης και η επιβράβευση της αριστείας, η μάχη κατά κάθε μορφής διακρίσεων είναι οι ιδέες – στόχοι που ενώνουν τις «υπέροχες πέντε» της φινλανδικής πολιτικής παρά τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές. Και στόχος τους είναι να αναδείξουν ένα διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης, βάση του οποίου θα αποτελούν περισσότερο οι ανάγκες των πολιτών παρά η μανία για εξουσία.

Για την Φινλανδία, όπου οι γυναίκες ψηφίζουν από το μακρινό 1907 και κατέχουν κορυφαίες θέσεις τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, δεν αποτελεί έκπληξη. Πλέον, όμως, στο Ελσίνκι κυβερνούν πέντε γυναίκες, συστήνοντας, έτσι, μια εναλλακτική μαχητική πρωτοπορία και αναδεικνύοντας με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο μια νέα δυναμική που παρατηρείται στην Ευρώπη.

Η Ουρσουλα φον ντερ Λάιεν ηγείται της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μαζί με τρεις γυναίκες αντιπροέδρους (από τους οκτώ συνολικά) ενώ τον περασμένο Οκτώβριο η Λάουρα Κοντρούτα Κοβέσι από τη Ρουμανία διορίστηκε επικεφαλής της νεοσύστατης Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας. Την 1η Νοεμβρίου, μετά από μια οκταετία στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Κριστίν Λαγκάρντ διαδέχθηκε τον Μάριο Ντράγκι στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Κεντρώες (ή αλλιώς φιλελεύθερες συντηρητικές) είναι η γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ και η πρωθυπουργός της Νορβηγίας Ερνα Σόλμπεργκ, η σερβίδα ομόλογός της Ανα Μπρνάμπιτς, η πρόεδρος της Κροατίας Κολίντα Γκράμπαρ – Κιτάροβιτς καθώς και η εσθονή ομόλογός της Κέρστι Κάλιουλαϊντ.

Περισσότερο προοδευτικές δηλώνουν η πρόεδρος της Σλοβακίας Ζουζάνα Τσαπούτοβα, η Πράσινη πρωθυπουργός της Ισλανδίας Κατρίν Γιακομπσντότιρ, η νέα επικεφαλής της κυβέρνησης του Βελγίου Σοφί Βιλμές και η δανή πρωθυπουργός Μέτε Φρεντέρικσεν . Σταθερά και κοινά σημεία αναφοράς για όλες αυτές τις γυναίκες της ευρωπαϊκής πολιτικής είναι ο ευρωπαϊσμός, η μάχη κατά της διαφθοράς, η προάσπιση του κράτους δικαίου και η προστασία του περιβάλλοντος. Τάσσονται επίσης κατά των εθνικισμών και της μισαλλοδοξίας ενώ δίνουν προτεραιότητα στις νέες γενιές του σήμερα αλλά και του αύριο.

Για πολύ καιρό, τόσο η Ευρώπη όσο και ο υπόλοιπος κόσμος, δεν αντιλαμβάνονταν με τη δέουσα προσοχή αυτήν τη σταδιακή πορεία εκδημοκρατισμού. Πλέον, όμως, στην προαιώνια μάχη μεταξύ των δύο φύλων, ο συσχετισμός δυνάμεων αλλάζει, από το Ρέικιαβικ έως το Βελιγράδι και από το Ελσίνκι έως τη Νέα Ζηλανδία της Τζασίντα Αρντερν.

Τριάντα χρόνια μετά την πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος άρχισε να ραγίζει η αποκαλούμενη «γυάλινη οροφή» (glass ceiling) της ανδρικής ισχύος με τις γυναίκες να καταλαμβάνουν θέσεις όχι διακοσμητικές αλλά ουσιαστικές από τις οποίες μπορούν, η καθεμία με τις δικές της ιδέες και πολιτικές, να αποπειραθούν αλλάξουν προς το καλύτερο και προς το δικαιότερο τον κόσμο μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News