Η ελληνική τηλεόραση έχει μπει σε τροχιά ανάπτυξης, ως προς τη μυθοπλασία, κι αυτό είναι σίγουρα μια καλή εξέλιξη. Απ’ τη μία πρωτότυπες κωμικές σειρές, άλλες καινούργιες και άλλες λίγο παλιότερες, οι οποίες συνεχίζονται λόγω της επιτυχίας τους, όπως το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα». Απ’ την άλλη, μια καθημερινή σειρά εποχής, οι «Aγριες Μέλισσες», με παραγωγή επιπέδου που τρέλανε τα μηχανάκια τηλεθέασης, αλλά και μια ιστορική σειρά εξίσου αξιόλογη, το «Κόκκινο Ποτάμι», οι οποίες σίγουρα θ’ αποτελέσουν σταθμό για τις τηλεοπτική μυθοπλασία των επόμενων χρόνων.

Και μεταξύ αυτών, μια τάση αναβίωσης παλιών ελληνικών σειρών, τις οποίες το κοινό είχε κάποτε αγαπήσει. Το «Λόγω Τιμής» έκανε την αρχή στον ΣΚΑΪ και ακολούθησαν κι άλλα. Το «Θα γίνει της Πολυκατοικίας», στον ίδιο σταθμό, είναι το ριμέικ της γνωστής σειράς «Πολυκατοικία», που είχε παίξει παλιότερα στο Mega. Το «Καφέ της Χαράς», ακόμα μια αγαπημένη σειρά εικοσαετίας, είναι σε διαδικασία γυρισμάτων και θα δούμε τη νέα της βερσιόν από τη συχνότητα του ANT1.

Αναβίωση παλιών σειρών. Ωραίο ακούγεται σαν ιδέα, δεν ξέρω όμως πόσο ωραίο αποδεικνύεται τελικά στην πράξη. Η ανάσταση του «Λόγω Τιμής» πάντως, όσο κι αν κέρδισε την προσοχή σαν ιδέα, τόσο την έχασε στην πράξη. Τα νούμερα παρέμειναν χαμηλά, κι έτσι η σειρά ολοκληρώνεται άρον-άρον και σταματά τα Χριστούγεννα. Eπεσε βέβαια και πάνω στον οδοστρωτήρα «Aγριες Μέλισσες», αλλά δεν νομίζω ότι φταίει μόνο αυτός για την ισοπέδωση της τηλεθέασης. Η βασική αιτία είναι η μυρωδιά του ξαναζεσταμένου φαγητού, που σύντομα, από τα πρώτα επεισόδια ήδη, ήρθε στη μύτη μας.

Και δεν είναι μόνο το μπαγιάτικο εσάνς της ατμόσφαιρας τους, είναι κι ένας σεναριακός περιορισμός που τα ριμέικ δεν μπορούν εύκολα να αποφύγουν. Η πλοκή της νέας τους εκδοχής πλέκεται αναγκαστικά πάνω στον ιστό της προηγούμενης, κι έτσι αναπόφευκτα, απευθύνονται σ’ ένα κοινό που πρέπει να ξέρει τι έχει προηγηθεί. Αν δεν έχεις δει την παλιότερη σειρά, αργά ή γρήγορα εγκαταλείπεις, γιατί χάνεις τον μπούσουλα ή γιατί δεν μπορείς να ταυτιστείς με τους ήρωες. Για του λόγου το αληθές, στα social media κυκλοφορούν πολλά αστεία νεότερων χρηστών για το «Λόγω Τιμής», με κεντρικό μότο: τι κάνουν όλοι αυτοί;.. δεν καταλαβαίνω τον Χριστό μου.

Δεν εγκαταλείπουν όμως μόνο οι νεότεροι, εγκαταλείπουν και οι μεγαλύτεροι, οι τηλεθεατές της πρώτης εκδοχής. Γιατί, όσο κι αν σε κινήσει αρχικά η νοσταλγία να δεις ένα ριμέικ, όταν τελικά το παρακολουθείς, υπερισχύει μέσα σου η θλίψη. Είναι γλυκόπικρο να βλέπεις ξανά μπροστά σου κάτι που σου θυμίζει τα νιάτα σου, γερασμένο πλέον. Είναι σαν να κοιτάς στην οθόνη τις ρυτίδες σου και τον χρόνο που έχει παγιδευτεί μέσα τους. Κάνεις προβολή πάνω στους πρωταγωνιστές, τον εαυτό σου. Είναι σκληρό όσο να πεις, και αρκετά αμήχανο. Μετά από λίγα επεισόδια, συνειδητοποιείς ότι θα προτιμούσες να έχεις τη σειρά στη μνήμη σου όπως ήταν, στην πρώτη της εκδοχή, νέα και ακμαία. Και νιώθεις λίγο σαν να σου χάλασαν την ανάμνηση.

Ίσως γι’ αυτό, επιμένουμε να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε τις παλιές σειρές σε επαναλήψεις. Και χαρίζουμε με μεγαλύτερη γενναιοδωρία την τηλεθέασή μας σ’ αυτές, παρά στα ριμέικ τους. Δεν είναι τυχαίο που το Mega, πριν διακοπεί η λειτουργία του, έφτανε και δεύτερο στην τηλεθέαση, χάρη στις επαναλήψεις των σειρών του. Το ίδιο κατά πάσα πιθανότητα θα συμβεί και τώρα, που ξεκινά και πάλι της λειτουργία του, με  ένα οπλοστάσιο παλιών, καλών ελληνικών σειρών, που έχουμε χρόνια να δούμε. Ο τηλεθεατής θα τις περιμένει σαν ζεστό ψωμί. Πολύ πιο ελκυστικό απ’ το ξαναζεσταμένο, χωρίς αμφιβολία.

Υγ. Και μέσα σ’ όλα, θα δούμε κι ένα «Big Brother». Πόσο deja vu να αντέξουμε πια;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News