Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει (το 1976) στον τότε υπουργό Γεώργιο Ράλλη ότι, αν είχε στην κυβέρνησή του δέκα Λαμπράκηδες, «η Ελλάδα θα ήταν πολύ διαφορετική». Ο Ξενοφών Ζολώτας έλεγε ότι «τον Λαμπράκη δεν τον χαρακτηρίζει μόνο η δημιουργικότητα, τον σφραγίζει η συνεχής προσωπική εποπτεία του στα δημιουργήματά του». «Δεν μπορώ να φανταστώ την Ελλάδα χωρίς την παρουσία του», έχει δηλώσει ο Μίκης Θεοδωράκης.

Το καλοκαίρι του 1975, στον Πόρο, ο τότε υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών Κωνσταντίνος Τρυπάνης είχε πει στον εκδότη των ιστορικών εφημερίδων «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ»: «Εσείς, που έχετε τόση επιρροή στον Τύπο, γιατί δεν φροντίζετε να ανέβει το πολιτιστικό και πνευματικό ενδιαφέρον του Νεοέλληνα;»

Δεκαέξι χρόνια μετά, το 1991, ξεκινούσε τη λειτουργία του το όνειρο ζωής και έργο πνοής του Χρήστου Δ. Λαμπράκη, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, που άλλαξε τον πολιτιστικό χάρτη της Ελλάδας ως «αντιδραστήρας Πολιτισμού», όπως το είχε παρουσιάσει ο ίδιος.

Οπως ξεκινούσε και το Ιδρυμα Λαμπράκη, ένας κοινωφελής, μη κερδοσκοπικός οργανισμός, για τον οποίο του μίλησε, με θαυμασμό, το 2003, ο τότε γερμανός πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Χερστ Κέλερ, μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Γερμανίας. Λέγοντάς του ότι το Ιδρυμα είναι γνωστό, όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και στους κύκλους του ΔΝΤ, ως «πρωτοπόρο» στον τομέα της εκπαιδευτικής έρευνας. Ενώ και στην Αμερική, όπως είπε ο Χερστ Κέλερ, «οι άνθρωποι του Ταμείου παρακολουθούν τον προσωπικό ρόλο που παίζετε στη χώρα σας για την ανάπτυξη της Κοινωνίας της Πληροφορίας».

Τότε ήταν που το Ίδρυμα Λαμπράκη έγινε και μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου Εμπειρογνωμόνων Εκπαιδευτικής Τεχνολογίας (ΕΕΝet), αλλά και του Ευρωπαϊκού Δικτύου εξ αποστάσεως Εκπαίδευσης (ΕDΕΝ).

Εντυπωσιακό: λίγο μετά, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, χάρη στην – γνωστή και εκτός ελληνικών συνόρων – ευρυμάθεια και το έργο του, το όνομα του Λαμπράκη είχε βρεθεί μέχρι και στην λίστα των υποψηφίων για την θέση του γενικού διευθυντή της κραταιάς Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης!

Αργότερα, ο εκδότης (από τα 23 του!) και οραματιστής Λαμπράκης είχε δώσει ζωή στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, που το είχε «ανακαλύψει» σε μία από τις μοναχικές εκδρομές του. Συνεχίζοντας παράλληλα το έργο του με το Σύλλογο «Οι Φίλοι της Μουσικής», αλλά και την υπόσχεση που είχε αναλάβει για εκπαίδευση νέων ταλέντων από την Ελλάδα, με τις «Υποτροφίες Μαρία Κάλλας».

Το 2007 οργάνωσε και την Μορφωτική και Αναπτυξιακή Πρωτοβουλία, στην οποία εκτός από το Ιδρυμα Λαμπράκη μετείχαν τα Ιδρύματα Νιάρχου, Ωνάση, Λεβέντη, Εθνικής Τράπεζας, Κωστόπουλου, Ευγενίδη και Μποδοσάκη.

Αυτός ήταν ο Χρήστος Δ. Λαμπράκης, που αποδήμησε, πλήρης έργων (και ελάχιστων λόγων) πριν από δέκα χρόνια, στις 21 Δεκεμβρίου 2009. Με αυτή την αφορμή οι «Φίλοι της Μουσικής», το Σωματείο Υποτροφίες Μαρία Κάλλας και το μέγα όραμα – και εν τέλει δημιούργημά του – Μέγαρο Μουσικής Αθηνών οργανώνουν, την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου 2019, στην αίθουσα που φέρει το όνομά του, γκαλά όπερας στη μνήμη του. Τιμώντας «την προσφορά του προέδρου τους, Χρήστου Λαμπράκη, στην Τέχνη και στον Πολιτισμό».

Στο γκαλά θα δώσουν το «παρών» πέντε διακεκριμένοι Έλληνες λυρικοί τραγουδιστές: η υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτση, η μεσόφωνος Άρτεμις Μπόγρη, ο τενόρος Γιάννης Χριστόπουλος, ο βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς και ο βαθύφωνος Χριστόφορος Σταμπόγλης.
Με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Νίκου Αθηναίου, θα ερμηνεύσουν άριες, ντουέτα και σύνολα από τις όπερες «Έτσι κάνουν όλες» του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, «Σταχτοπούτα» του Τζοακίνο Ροσίνι, «Το ελιξίριο του έρωτα» και «Λουτσία ντι Λαμερμούρ» του Γκαετάνο Ντονιτσέτι, «Ριγκολέτο», «Τραβιάτα», «Ντον Κάρλος» και «Μάκβεθ» του Τζουζέπε Βέρντι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News