«Η πρώτη διαθέσιμη μέρα που έχω είναι 21 Νοεμβρίου. Τι λέτε;» ρώτησε ο γιατρός απευθυνόμενος στους τρεις μας. Τρία βλέμματα συναντήθηκαν στον αέρα μιας περίεργης ατμόσφαιρας και τρία αμήχανα χαμόγελα. Την απάντηση έπρεπε να δώσω εγώ. «21 Νοεμβρίου είναι τα γενέθλιά μου, γιατρέ». Σιωπή λίγων λεπτών και μετά «Τώρα όμως που το σκέφτομαι… Ζωή θα μου δώσετε. Τι ωραιότερο δώρο; Είμαι σύμφωνη».

Από εκείνη τη μέρα πέρασαν δυο χρόνια. «Μια βουτιά και θα βγεις καλοκαίρι» είχε πει η Αθηνά. Έτσι κι έγινε. Βγήκα υγιής και βαθιά-πλατιά ευγνώμων, σε ένα ζόρικο, το «πρώτο μετά καρκίνον» καλοκαίρι. Περίεργο δεν ακούγεται; Στα απόνερα πνίγεται ο άνθρωπος. Όταν πια κοντοστέκεται η ψυχή σου και πλαντάζουν από κάθε πόρο του σώματός σου όλα αυτά που φύλαγες, προκειμένου να ανταποκριθείς, στρατιώτης, στο χρονοδιάγραμμα της μάχης σου.

«Βρε Ρέα, κοιτάω γύρω μου και θυμώνω. Πόσο ανυποψίαστοι είναι οι άνθρωποι, πόσο ξοδεύουν ενέργεια σε μικρόψυχα. Και πώς με αντιμετωπίζουν; Σαν να αποδιώχνουν, το τι πέρασα», μου έγραψε με παραπονοθυμό μια άγνωστη γυναίκα που προέκυψε «φίλη» μέσα από τα γραπτά μου ενώ περνούσε τη δική της περιπέτεια υγείας. «Αγαπημένη μου να θυμάσαι, ότι εμείς περάσαμε καρκίνο, όχι οι άλλοι. Άρα, εμείς τη δουλειά μας και εκείνοι τη δική τους» της απάντησα.

Φέτος, για να μη πολυλογώ, χρωστούσα στον εαυτό μου ωραία γενέθλια. Είναι μεγάλη ευεργεσία όταν νοιώσεις, χωρίς προς Θεού να το βιάσεις, ότι όλα μπήκαν ξανά σε «σειρά» ή, μάλλον, σε σοφότερη σειρά. Αρκεί να χαρίσεις στον εαυτό σου το μεγάλο δώρο, του να σκεφτείς πολύ και βαθιά. Με θλίβει ότι οι γιατροί «συνταγογραφούν» την επόμενη μέρα του πρώην πάσχοντα, χωρίς να του επιβάλλουν στα «επιβάλλεται», την ψυχοθεραπεία. Λες και η ψυχή απέχει του αγώνα. Μελέτησα με μεγάλο σεβασμό τον καρκίνο μου. Και ήταν πια η ώρα, δυο χρόνια μετά, να χαρώ τα φετινά μου γενέθλια με γαλήνη.

Το Παρίσι μας υποδέχτηκε με χιόνι, κι ας έλιωσε αμέσως. Περπατήσαμε χιλιόμετρα πάνω σε κριτς κρατς πορτοκαλί φύλλων. Σφαίρα πήγαινα. Κι αυτό είναι ωραίο. Να βλέπεις το σώμα σου να ταυτίζεται ξανά με τον δικό σου ρυθμό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο «κόφτης» είναι οι χημειοθεραπείες! Όσο σημασία έχει να σου γνωματεύσουν ότι είσαι ξανά υγιής, τόσο – κι άλλο τόσο είναι, να νοιώσεις εσύ η ίδια υγιής.

Βεβαίως, ο σύντροφός μου με μάλωσε ότι δεν ήμουν κατάλληλα ντυμένη. Κουσούρι μου η θαλασσινή μου διάθεση, όπου κι αν πάω. Μια ζωή χωρίς κάλτσες και μπουφάν «Για πού ξεκίνησες; Δεν φορούσες και σαγιονάρες να το τερματίσεις…». Αγοράσαμε τρία ζευγάρια κάλτσες. Τόσες επέβαλε η συσκευασία. Φόρεσα επιτόπου το ένα ζευγάρι. Ζεστάθηκε το κοκκαλάκι μου. Δίκιο είχε.

Μετά κοντοσταθήκαμε σε μια όμορφη πλατεία και χαζεύαμε όταν απέναντί μας, ακριβώς απέναντί παρατηρήσαμε, καταγής στο πεζοδρόμιο, στο ψοφόκρυο, ένα παλικάρι πλαγίως ξαπλωμένο που δεν φορούσε κάλτσες και έδειχνε να τρέμει. Παγωμένα τα πόδια του, κατακόκκινα και βρώμικα, σχεδόν τα επιδείκνυε. Γραπώνω τη σακούλα από τα χέρια του Γιάννη. Αφαιρώ βιαστικά ένα ζευγάρι κάλτσες και τρέχω. «Φόρεσέ τες αμέσως» του δείχνω με παντομίμα. Με κοιτάει με βλέμμα απολύτως αχαρτογράφητο. Επιμένω με θυμοφροντίδα μάνας «Τώρα, Now! Γαμώτο, πώς το λένε γαλλικά; Μετνό…». Εξακολουθεί και με κοιτάει περίεργα. Εγκαταλείπω σαστισμένα απορημένη. Γυρίζω στον Γιάννη «Κοίτα τον!» μου δείχνει «Τρέχει!».

Μιάμιση ώρα μετά, σε τελείως άλλο σημείο, τον ξαναείδα. Υποδυόταν ακριβώς τον ίδιο ρόλο, χωρίς βεβαίως να φοράει τις κάλτσες που του είχα δώσει. «Κοροϊδεύει. Έπρεπε να το είχες καταλάβει. Σε κορόιδεψε».

Μέρες η ιστορία γυρνοβολούσε στο μυαλό μου. Μελέτησα την αντίδρασή μου, τον αυτοματισμό της αντίδρασής μου. Είμαι φρικτά καχύποπτος άνθρωπος. Και συχνά λέω, ρε γαμώτο, κανείς δυστυχώς δεν διέψευσε την όποια καχυποψία μου. Θεωρώ τον εαυτό μου πονηρεμένο, του σαλονιού και του λιμανιού, ετοιμοπόλεμο. Χυμάω καταπάνω και δεν καταλαβαίνω Χριστό. Μα ωστόσο, και πέρα απ΄όλα αυτά….Κοίτα! Δες πάλι τη σκηνή. Εκείνο το πλάσμα, μου έκανε ένα μεγάλο δώρο. Με είδα ξανά…Ψυχή τε και σώματι, όπως ακριβώς με ξέρω. Άρα, είμαι η Ρέα και είμαι καλά.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, αποχαιρετώντας τα 57, ονειρεύομαι πάντα έναν κόσμο που οι πολίτες θα ενεργούν με αυτοματισμό δοτικότητας σε όποιον νοιώθουν ότι έχει ανάγκη… Και ας… Αλλά την ίδια στιγμή επιζητώ έναν πολιτικό κόσμο που να ενεργεί ψύχραιμα και πονηρεμένα, με διορατικότητα, με δημιουργική καχυποψία, με στόχο το εφικτό, με σκακιστική μεθοδικότητα και απόλυτη αποφασιστικότητα, χωρίς να άγεται και να φέρεται από τη στιγμιαία έκρηξη συναισθήματος του πολίτη. Δεν είναι ο κόσμος μας αγγελικά πλασμένος. Η πολιτική, όπως άκουσα σε ένα ενδιαφέρον συνέδριο, είναι ιατρική σε μεγάλη κλίμακα. Αυτό! Και αυτά….

ΥΓ. «Μόνο μια φορά το εξάμηνο, ένας βιασμός ανηλίκου». Κατακαημένε, στεγνέ άνθρωπε, αξιοθλιβερέ Δρίτσα. Χωρίς φίλτρο, χωρίς φρένα, χωρίς συναίσθημα. Κενέ περιεχομένου. Θέλατε, τρομάρα σας, να γιατρέψετε τις τύχες του κόσμου… Βαρυνοσούντες οι ίδιοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News