Ας ξεκινήσουμε από τον μυθικό Λαβύρινθο του μινωικού πολιτισμού, που τον διαφέντευε ο άγριος Μινώταυρος, καρπός της Πασιφάης, συζύγου του βασιλιά Μίνωα, από έναν ταύρο. Ένα πλάσμα που συμβόλιζε, για τον κραταιό πολιτισμό του Αιγαίου, το ανεξέλεγκτο, το άγριο, το ατίθασο, το οποίο δε μπορεί να δαμαστεί, αλλά να σκοτωθεί.

Στον Λαβύρινθο, με τη βοήθεια της κόρης του Μίνωα, Αριάδνης και του μίτου της, κατάφερε να μπει και να σκοτώσει το Μινώταυρο, το τέρας, ο Αθηναίος ήρωας και βασιλιάς Θησέας, σύμφωνα με την μυθολογία. Ή, στην πραγματικότητα, να επιτύχει την νίκη του πολιτισμένου κόσμου επί του άγριου, του «παλαιού» κι αδάμαστου κόσμου της Φύσης.

Φανταστείτε, τώρα την έξοδο, μετά την νίκη, από τον συμβολικό μινωικό Λαβύρινθο. Σαν ένα χορό, με χέρια δεμένα, κορμιά εν σειρά, μια τελετουργία για τη νίκη πάνω στην άγρια πλευρά του κόσμου μας. Και βάλτε στην θέση του «ενορχηστρωτή» αυτής της εξόδου τον Βρετανό σούπερ σταρ του σύγχρονου χορού, Ράσελ Μάλιφαντ. «Παιδί» της Μέκκας του Σύγχρονου Χορού, του Sadler’s Wells του Λονδίνου.

Προσθέστε και αρχαία ελληνικά ή παραδοσιακά μουσικά όργανα, το «παλαιό», σε συνύπαρξη με το «νέο», την ηλεκτρονική έκφραση της Μουσικής. Και δη με την υπογραφή ενός λάτρη και του αρχαίου πνεύματος και πολιτισμού (και των συμβολισμών του) και της «διαφορετικής» μουσικής έκφρασης: Τον δικό μας Βαγγέλη Παπαθανασίου. Το διεθνή Vangelis.

Έχει τίτλο όλη αυτή η χορευτική, μουσική τελετουργία; Βεβαίως. Έχει τίτλο που θυμίζει το «νήμα» που ενώνει το «παλαιό», το αρχέγονο άγριο, με το «νέο», τον πολιτισμένο κόσμο: «The Thread». Και εκτός από τίτλο έχει και έναν σπόρο, μία ιδέα – της παραγωγού Γεωργίας Ηλιοπούλου – που κυοφορήθηκε από τον Ιανουάριο του 2016. Και έχει αποδώσει και καρπό: Μια διεθνή συνεργασία του Ράσελ Μάλιφαντ με τον Vangelis, που ξεκίνησε από το Sadler’s Wells, πέρασε σε φεστιβάλ στην Γερμανία και την Ιταλία, και φωτίστηκε μπροστά από το κοίλον του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου, τον Αύγουστο του 2019. Και τώρα έρχεται να φωτιστεί – και από τον «χορογράφο του φωτός» Μάικλ Χαλς – για δέκα παραστάσεις, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο πλαίσιο του Κύκλου «Χορός στο Μέγαρο». Προτού συνεχίσει την πορεία του (πληροφορίες μιλούν για παραστάσεις και στα επόμενα «Δημήτρια» του Δήμου Θεσσαλονίκης).

Δεν φωτίζεται όμως μόνον αυτή η έξοδος από τον Λαβύρινθο, με οδηγό τον σωτήριο μίτο της Αριάδνης. Ούτε μόνον η νίκη του πολιτισμού επί του άγριου «παλαιού». Φωτίζονται, εντυπωσιακά ομολογουμένως, και τα περίτεχνα κοστούμια των 18 χορευτών που επέλεξε ο Ράσελ Μάλιφαντ στην Ελλάδα για το «The Thread», σχεδιασμένα από την ακτινοβολούσα και εκτός ελληνικών συνόρων Μαίρη Κατράντζου, με πηγή έμπνευσής της σε αρχαία μινωικά αγγεία.

Με την βοήθεια της παραγωγού της «Λάβρυς» Γεωργίας Ηλιοπούλου, αλλά και την προτροπή της Ελληνίδας συζύγου του, Ντάνας Φούρα (ανιψιάς του πρώην υφυπουργού Αθλητισμού και άλλοτε δημάρχου της Πάτρας, Ανδρέα Φούρα), ο Ράσελ Μάλιφαντ βούτηξε στον κόσμο της ελληνικής χορευτικής παράδοσης, στρατολόγησε έξι χορευτές παραδοσιακών χορών, άλλους έξι χορευτές κλασικού χορού και ακόμη έξι σύγχρονου χορού, δούλεψε μήνες μαζί τους, συνέδεσε το «παλαιό» με το «νέο», έπλασε το «The Thread», πάνω στην υποβλητική μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου και έκανε τη μεγάλη έξοδο.

Ο τελευταίος όταν μιλάει για την παράσταση «The Thread» την χαρακτηρίζει ως «μια αρχαιολογική ανασκαφή του παρελθόντος στο μέλλον». Κάτι που δεν είναι καθόλου συνηθισμένο στον σύγχρονο χορό, του οποίου πρωθιερέας θεωρείται ο Μάλιφαντ, αλλά που εκείνος κατάφερε να του δώσει μια νέα πνοή. Βγαίνοντας, με την νίκη του Πολιτισμού, από τον μυθικό και συμβολικό Λαβύρινθο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News