Θα μπορούσε να την έχει γράψει ο Κουέντιν Ταραντίνο την εν λόγω απίστευτη ιστορία ως σενάριο για τους «Inglourious Basterds», αλλά ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα. Πρόκειται για την ιστορία των αποκαλούμενων «Εβραίων Εκδικητών», μελών της ομάδας «Νακάμ» (Εκδίκηση), πενήντα νεαρών, γύρω στα είκοσι, ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, που γλίτωσαν από το δολοφονικό μένος των ναζιστών και αμέσως μετά το τέλος του πολέμου κατέστρωσαν ένα σχέδιο με στόχο να δηλητηριάσουν έξι εκατομμύρια Γερμανούς για να εκδικηθούν το θάνατο των έξι εκατομμυρίων Εβραίων κατά το Ολοκαύτωμα.

Η ισραηλινή ιστορικός και καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Ντίνα Πόρατ ασχολείται με το θέμα εδώ και αρκετά χρόνια. Και κατάφερε τελικά να συγκεντρώσει τις μαρτυρίες έντεκα μελών της ομάδας των «Εβραίων Εκδικητών» από τους οποίος μόλις τέσσερις παραμένουν ακόμα στη ζωή, με τον μικρότερο να είναι ηλικίας 95 ετών. «Δεν μετανιώνουν για αυτό το τρομερό πράγμα που σχεδίαζαν να κάνουν. Εξηγούν ότι μόνον κάποιος που βρισκόταν στη θέση τους μπορούσε να τους καταλάβει και επιθυμούν να αναγνωριστούν για την απόπειρα, η οποία ευτυχώς ήταν ανεπιτυχής», σημείωσε η ίδια μιλώντας στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz.

Ακόμα και σήμερα, οι επιζώντες θυμούνται τη σαγήνη του ηγέτη τους Αμπα Κόβνερ, πρώην επικεφαλής μιας εβραϊκής αντιστασιακής οργάνωσης που ιδρύθηκε εντός του Γκέτο του Βίλνιους στη Λιθουανία, ο οποίος κατέληξε τελικά να γίνει ένας από τους πιο σημαντικούς ποιητές του Ισραήλ. Το πάθος με το οποίο προασπιζόταν τις απόψεις του έπεισε τα μέλη των «Εκδικητών» να αποπειραθούν να περάσουν από τα λόγια στις πράξεις και να πραγματοποιήσουν την επιθυμία για εκδίκηση όλων των Εβραίων που δεν είχαν δολοφονηθεί. «Δεν γνώρισα κανέναν Εβραίο που να μην του είχε γίνει έμμονη ιδέα η εκδίκηση», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά κατά το παρελθόν ο Γιτζάκ Ζάκερμαν, ένας από τους επικεφαλής της εξέγερσης στο Γκέτο της Βαρσοβίας που σημειώθηκε το 1943.

Πώς, όμως, θα προσπαθούσαν να φέρουν εις πέρας την εξαιρετικά δύσκολη αποστολή τους; Οι «Εκδικητές» άρχισαν να επισκέπτονται τη Γερμανία από το καλοκαίρι του 1945 με πλαστά διαβατήρια. Σύμφωνα με το αρχικό τους σχέδιο επρόκειτο να δηλητηριάσουν το νερό στα δίκτυα ύδρευσης της Νυρεμβέργης και του Μονάχου. Τα μέλη της ομάδας είχαν προετοιμαστεί πλήρως, έχοντας προμηθευτεί τα σχέδια των δικτύων και αποκτήσει πρόσβαση στους κεντρικούς αγωγούς, και το μόνο που έλειπε ήταν το δηλητήριο. Μάλιστα θα το πήγαινε στη Γερμανία ο ίδιος ο Κόβνερ από την Παλαιστίνη αλλά καθυστέρησε περισσότερο από το αναμενόμενο. Αναχώρησε για την Ευρώπη με πλοίο τον Ιανουάριο του 1945 αλλά το πλαστό διαβατήριό του έβαλε σε υποψίες τους Βρετανούς οι οποίοι τον συνέλαβαν τελικά εν πλω. Τα σωληνάρια με οδοντόκρεμα και αφρό ξυρίσματος τα οποία εμπεριείχαν το δηλητήριο και είχε προμηθευτεί ο Κόβνερ από γνωστούς του στη «Χαγκάνα», την πρώτη σιωνιστική ένοπλη ομάδα αυτοπροστασίας, κατέληξαν στη θάλασσα.

Ετσι τέθηκε αναγκαστικά σε εφαρμογή το σχέδιο Β’ το οποίο προέβλεπε τη δηλητηρίαση των καρβελιών που προορίζονταν για τους γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου που κρατούνταν στη Νυρεμβέργη και το Νταχάου από τις αμερικανικές δυνάμεις. Κατά την πρώτη απόπειρα στη Νυρεμβέργη έκαναν λάθος στη χημική σύνθεση του δηλητηρίου με αποτέλεσμα να πάθουν τελικά δηλητηρίαση 2.000 άνθρωποι, δίχως, ωστόσο, να πεθάνει κανένας ενώ η αποστολή στο Νταχάου ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή, πιθανώς επειδή το ζήτησε ο ίδιος ο Κόβνερ.

Τα χρόνια που ακολούθησαν πρώην ναζιστές και πρώην συνεργάτες τους βρέθηκαν στον στόχαστρο των Ισραηλινών πάρα πολλές φορές, με την Μοσάντ να αναλαμβάνει συνήθως να εκδικηθεί για το θάνατο έξι εκατομμυρίων Εβραίων. Η Ντίνα Πόρατ εκτιμά, όμως, ότι για τα εγκλήματα που διέπραξαν κατά των Εβραίων στα χρόνια του πολέμου, θανατώθηκαν από 1.000 έως 1.500 άτομα.

Στη συνείδηση των «Εκδικητών» η δηλητηρίαση έξι εκατομμυρίων Γερμανών θα ήταν «μια απροκάλυπτη και εθνικιστική απάντηση ενός δολοφονημένου έθνους προς ένα δολοφονικό έθνος, μια εκδίκηση που θα γνωστοποιούνταν σε όλον τον κόσμο και θα έβλαπτε εκατομμύρια ανθρώπους», μια πράξη εκδίκησης που θα αποτελούσε συγχρόνως μια προειδοποίηση προς όλα τα άλλα έθνη του κόσμου πως «εβραϊκό αίμα δεν θα χυθεί ξανά».

Η πλειονότητα, ωστόσο, όλων όσοι γλίτωσαν τον θάνατο, παρά τα πάνδεινα που είχαν υποστεί, επέλεξε τελικά τη ζωή, εστιάζοντας περισσότερο στη δημιουργία του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News