Είναι μεσημέρι Μεγάλης Παρασκευής. Η καμπάνα που χτυπά πένθιμα σπάει μονότονα τη σιωπή που έχει σκεπάσει το χωριό από νωρίς. Ξαφνικά, εμφανίζονται στην πλατεία καμιά δεκαριά νοματαίοι, βάζουν στη διαπασών κλαρίνα, στήνουν ψησταριά κι αρχίζουν να χορεύουν και να τρώνε κοψίδια. Τι θα γινόταν; Και πώς θα τους χαρακτήριζε κανείς αυτούς τους ανθρώπους;

«Ναι, καλά… Δεν είναι το ίδιο. Εμείς είμαστε στη χώρα μας και είμαστε όλοι ορθόδοξοι».

Ωραία. Ας μεταφέρουμε λοιπόν το σκηνικό με τα κοψίδια του Επιταφίου στους δρόμους μιας ελληνικής κοινότητας στη Μελβούρνη… Λοιπόν;

Δεν έχει δικαίωμα ένας άνθρωπος να φάει και να πιει ό,τι του καπνίσει στην Ελλάδα; Εχει και παραέχει. Νομίζω όμως, πως ένα τέτοιο συμβάν δεν θα άρεσε ούτε στον κ. Κυρανάκη που, κατά τα άλλα, ορθώς επεσήμανε στη Βουλή πως στην Ελλάδα και χοιρινό τρώμε και μπύρες πίνουμε.

Θυμάμαι το 2015, φίλη που είχε βρεθεί να δουλεύει στη Λέσβο με πρόσφυγες, μού περιέγραφε σκηνή με αφιχθέντα να φτύνει στο πρόσωπο γυναίκας υπαλλήλου, που πήγε να τον καταγράψει.

Και τι έγινε μετά;

Τι να γίνει; Την πήραμε από ‘κει και στείλαμε άντρα υπάλληλο να συνεχίσει.

Θυμάμαι επίσης ότι  εξοργίστηκα. Oχι. Oσοι ζουν κι όσοι έρχονται στη χώρα θα πρέπει να γνωρίζουν και να «συμβιβαστούν» με τους νόμους και εν προκειμένω με την –αδιανόητη και κάποιους ίσως– ιδέα πως οι γυναίκες στη χώρα μας δεν θεωρούνται αντικείμενα.

Νομίζω όμως πως η διαφορά ανάμεσα στα δύο είναι προφανής, αν όχι αυτονόητη.

Μιλούν και γράφουν πολλές φορές κάποιοι για ορδές «μεταναστών και προσφύγων». Δεν υπάρχουν «ορδές μεταναστών». Ορδές βαρβάρων υπάρχουν μόνο και καμιά φορά θα τις δεις να κατεβαίνουν από το διπλανό χωριό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News