Τι ζήσαμε μωρέ! Κάν’ το εικόνα. Χωριό Αρνάδος στην Τήνο «μου». Ενα ασυλλήπτου ομορφιάς χωριό, από τα σχεδόν 50 του νησιού που κατοικούνται χειμώνα καλοκαίρι. «Σήμερα Συναυλία Γιάννη Σπανού». Θα πάμε; Ελα μαζί μου. Καν ‘το εικόνα. Παρκάρεις πάντα εκτός χωριού. Μια «τελετουργία» που με μαγεύει. Λες, αφήνεις ένα «σήμερα» στο ντουλαπάκι του συνοδηγού και βουτάς σε ένα «κάποτε» αορίστως φιλόξενο, ανθρώπινων διαστάσεων. Ενα κάποτε, όχι εκ νοσταλγίας αλλά αενάως υπενθυμιστικό μιας ουσίας, ενός στόχου εν εκκρεμότητα, «κάποια στιγμή στο μέλλον θα…».

Διασχίζεις σοκάκια. Ασβεστωμένες αυλές, άσπρες πέτρες ξέξασπρες, «σαρδέλα» στους τοίχους, η σκιά μιας σβέλτης σαύρας, μια γάτα κλέφτης με κάτι στο στόμα, περιποιημένες γλάστρες, όχι!.. Μην κόψεις λουλούδι. Ναΐφ επεμβάσεις ημίσοφων. Υπαινιγμοί ζωής σε κάθε βήμα. Κάπως, κάπου, πίσω από κουρτίνα. Διάλογοι χωρίς πρόσωπα «Πιάσε λίγο νεράκ…», «Πότ-σες τις γλάστρες;».

Μυρουδιές γαργαλάνε ρουθούνια. Παίξε στο παιχνίδι των κρυμμένων μυρουδιών. Κάποια τηγανίζει ψάρια… Μαρίδα! Μια άλλη, αχ! Γεμιστά!… Δεν θα τη δεις. Ποτέ δεν θα τη δεις. Μια μπουγάδα αναδεύεται στον αέρα. Ενας σκύλος από κάπου. Όσο πλησιάζεις κεντρική πλατεία θα δροσίσει ζωή…

Μια μπάλα ξεφεύγει από παιδιά. Να και τα παιδιά! Και μια γριά σου λέει «Καλησπέρα» και διαμαρτύρεται για τον καιρό. Οχι γιατί την έσκασε η ζέστα αλλά γιατί έσκασε για κουβέντα. Φτάσαμε Πλατεία! Δεν είναι πόστερ του ΕΟΤ. Αλήθεια είναι. Τι πλατείες έχουν τα χωριά της Τήνου!

Κατεβαίνουμε μερικά σκαλάκια. Εδώ μπροστά στο μικρό, στο τόσο δα καφενείο. «Σήμερα Συναυλία Γιάννη Σπανού». Καρέκλες πλαστικές για το κοινό, γριές στα σκαμνάκια που λες και έχουν ενσωματωθεί στα οπίσθιά τους, ένα εγγόνι στην αγκαλιά, το άλλο «Από δω μέσα βρήκες να περάς με το ποδήλατο;», εφηβάκια σκαρφαλώνουν στη μάντρα, το κορίτσι κοιτάει το αγόρι και συγχρόνως παίζει, ότι δεν τον κοιτάει. Ρακί μοιράζεται. Κόσμος έρχεται. Φεγγάρι καρφώνεται. Ενα πιάνο, παράταιρα ενδιαφέρον στο όλον, και πίσω του ταμπέλα «Καφενείον». «Σήμερα ο Γιάννης Σπανός». Και χωρούσε και χωρούσε κόσμος.

Μαθημένοι από τα νησιώτικα πανηγύρια, σε τούτα τα μέρη, όλοι οι καλοί χωράνε. Αλλά, και πόσος μωρέ να ήταν ο κόσμος; Στο χωριό Αρνάδος της Τήνου, ένα βράδυ… «Σήμερα ο Γιάννης Σπανός». Κι εκείνος υποκλίθηκε κι έδειχνε ευτυχής και χαμογελούσε ζεστά. Μετά κάθισε στο πιάνο, η Πέννυ Ξενάκη πήρε το μικρόφωνο και….Πόσα; Πόσα τραγούδια μας κληροδοτεί ο Γιάννης Σπανός! Και προχώραγε η νύχτα και δυνάμωνε το φεγγάρι και οι μελωδίες… Αλλος γι΄αυτό το τραγούδι ένα «Αχ!» κι άλλος για ένα άλλο «Όπα!»…

Ενα βράδυ στο χωριό Αρνάδος, ένα άλλο στο «Ταμπού» της νιότης μας, ένα άλλο κάπου αλλού… Τόσα χρόνια!… Κι εκείνος, από αρχής μέχρι τέλους, παντού και πάντα, ως να ήταν στο Carnegie Hall. Κάτι τέτοια ξεχωρίζουν τους ακριβούς από τους βεγγαλικούς. Υποκλίνονται από σκηνής με την ίδια ευγνωμοσύνη σε ένα πολυπληθές κοινό αλλά και σε γοητευτικά παράταιρο ακροατήριο μερικών… Οπως εκείνο το βράδυ. Στο χωριό Αρνάδος της Τήνου. Ωραίος άνθρωπος… Επί της ουσίας. Ανθρωπος απαλός σε διαχρονικά σκληρά χρόνια.

YΓ. Το έχω ξαναγράψει. Μερικούς δεν τους κλαις, τους τραγουδάς. Ποιο δικό του τραγούδι είναι δικό σας;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News