Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα πώς και πώς. Και ξαφνικά το βλέπω να λάμπει στη φωτογραφία και να μου φωνάζει «πάρε με». Ηταν σαν να με υπνώτιζε. Τόσο που ξέχασα τη σαλάτα που είχα στο μυαλό μου… Εφτασα στον πάγκο και το παρήγγειλα. «Ενα Meat Free Burger θα ήθελα». Ούτε καλησπέρα, ούτε παρακαλώ, ούτε τίποτα. Είχα τόση ανυπομονησία, που δεν μπορούσα να περιμένω.

Νόμιζα ότι είχαν περάσει 20 λεπτά από τη στιγμή που έδωσα την παραγγελία. «Αργεί», ρώτησα την κυρία στο ταμείο. «Oχι, χρειάζεται όμως λίγα λεπτά περισσότερο στην προετοιμασία από αυτό με το κρέας», μου απάντησε.

Η αλήθεια είναι ότι είχα διαβάσει πολλά για τα φυτικά burger που προσομοιώνουν στα πάντα το κρέας. Οτι η γεύση τους και η υφή τους είναι ακριβώς όπως του κανονικού burger. Το χρώμα τους ότι είναι ακόμη πιο «ζωντανό». Διατροφικά ότι είναι πολύ καλύτερα. Και φυσικά ότι δεν χρειάζεται να θυσιαστούν ζώα για να απολαύσω κάτι πέντε λεπτά.

Ακριβώς πριν από μία ημέρα διάβαζα ένα μακροσκελές άρθρο στους New York Times για τα «φυτικά» μπιφτέκια, το οποίο μου είχε οξύνει ακόμη περισσότερο την περιέργεια…

Μιμούνται το κρέας, αλλά δεν έχουν ίχνος ζωικής πρωτεΐνης, έγραφε η εφημερίδα. Και ένα crash test με τα 6 πιο γευστικά! «Τόσα πολλά» σκέφτηκα; Τόση ζήτηση έχουν στην Αμερική και στην Ελλάδα να μην έχουν έρθει ακόμη; Πώς να είναι; Πότε θα τα φέρουν; Μία περιέργεια για όσα διάβαζα, που έφτανε σε επίπεδο αγωνίας! Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ. Σε λίγα λεπτά το είχα ζεστό ζεστό στα χέρια μου!

Το πήρα και έφυγα. Σαν τον σκύλο που φοβάται μην του πάρουν το φαγητό απ’ το στόμα, που το αρπάζει και το βάζει στα πόδια. Πήγα στην πρώτη γωνία, και άρχισα να το περιεργάζομαι.

Και η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Η πρώτη δαγκωνιά θα έκοβε το γυαλιστερό, τρυφερό ψωμάκι και θα έσκιζε τη φυτική σάρκα του μπιφτεκιού, αποκαλύπτοντας τα ελκυστικά, εσωτερικά του προσόντα!

Στη γεύση αλμυρό με μία ελαφρώς γλυκιά επίγευση από την κέτσαπ. Οι ελάχιστα όξινες πίκλες από αγγουράκι ανέβαζαν τη γευστική ένταση και ολοκλήρωναν με τον πιο απίθανο τρόπο το γευστικό αποτέλεσμα. Η vegan μαγιονέζα και η μουστάρδα πρόσθεταν τα βασικά και απαραίτητα γευστικά χαρακτηριστικά του κλασικού burger. Το μαρούλι ήταν ολοζώντανο και έδινε φρεσκάδα και σε κάποιες από τις δαγκωνιές τραγανή υφή. Και μία μεγάλη έκπληξη με περίμενε! Η γεύση και το άρωμα της σχάρας ήταν εκεί! Ολόφρεσκη και αναλλοίωτη. Το burger ήταν σαν να είχε ψηθεί σε μαντέμι και κάρβουνο και να είχε απορροφήσει όλα τα αρώματα από τον καπνό του λίπους που καίγεται όταν χύνεται στη φωτιά. Ενα γευστικό παραλήρημα.

Κοιτάζοντας το χρώμα του ήταν σαν να μου είχαν σερβίρει το τέλειο medium rare μπιφτέκι σε ένα από τα καλύτερα steakhouse του Σικάγο. Η υφή του ήταν επίσης εξαιρετικά επιτυχημένη. Με κλειστά μάτια ήταν σαν δάγκωνα το πιο αφράτο μπιφτέκι από χοντροκομμένο κιμά!

Και αφού μάσησα για αρκετή ώρα την τελευταία μπουκιά, έκανα αναστροφή και επέστρεψα στο Goody’s Burger House.

«Ενα Meat Free Burger θα ήθελα σάς παρακαλώ». Και δεν ήταν ότι πεινούσα. Διότι ήταν αρκετά χορταστικό. Ηταν ότι ήθελα να το ξαναζήσω για να το πιστέψω. Και να συνειδητοποιήσω γιατί στην Αμερική έχει γίνει μανία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News