Στα 40 του χρόνια, ο Αντρις Νέλσονς μπορεί να επαίρεται πως έχει ήδη καταφέρει πολλά.

Ο λετονός μαέστρος, που είναι μουσικός διευθυντής τόσο στην Boston Symphony Orchestra όσο και στη φημισμένη Ορχήστρα Γκεβάντχάους της Λειψίας (Leipzig Gewandhaus Orchestra), θέλει να θέσει τους δικούς του όρους στο χώρο της διεύθυνσης ορχήστρας, φέρνοντας νέα ήθη και έθιμα.

Και, μαζί με αυτά, δεν διστάζει να συγκρουστεί και να αντικρούσει μεχρι και αυτόν με τον οποίον τον συγκρίνουν πολλοί σήμερα: τον Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, αποδομώντας το modus operandi του αυστριακού μαέστρου και τις απόψεις του ως προς το πώς λειτουργεί καλύτερα μια ορχήστρα.

Οπως αναφέρει στην Corriere ο Νέλσονς, η πρώτη υπερβατική εμπειρία της ζωής του ήταν στα πέντε του χρόνια όταν οι γονείς του (αμφότεροι μουσικοί) τον πήγαν να δει την όπερα Tannhäuser του Ρίχαρντ Βάγκνερ.

«Ηταν το σημαντικότερο πράγμα που συνέβη στην παιδική μου ηλικία. Η όπερα κυριολεκτικά με υπνώτισε και όταν πέθανε ο πρωταγωνιστής της, ο Tannhäuser, έβαλα τα κλάματα» θυμάται σήμερα ο Νέλσονς, που έμαθε να παίζει τρομπέτα στα 12 του χρόνια και στην πορεία και άλλα χάλκινα πνευστά.

Εγινε διευθυντής ορχήστρας στην Κρατική Οπερα της Ρίγα το 2003, μόλις στα 25 του χρόνια, «τότε που κατάλαβα ότι η ορχήστρα ήταν το ιδανικό μέσο προκειμένου να μεταλαμπαδεύσω την προσωπική μου αντίληψη για τη μουσική».

Οπως τονιζει ο ίδιος, κατανόησε την καθολικότητα της μουσικής όταν μελετούσε μουσική στη Λιθουανία και όλα τα βιβλία ακολουθούσαν τις κατευθύνσεις που υπαγόρευε το κομμουνιστικό κόμμα.

«Τα μηνύματα αυτών των κατευθύνσεων ήταν σαφή: ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να εμποδίσει τη μουσική να επικοινωνήσει στον κόσμο τη μοναδική της αλήθεια» λέει.

Οπότε και ο ίδιος αυτό ακριβώς προσπαθεί όλα αυτά τα χρόνια.

«Ακόμα κι αν βρίσκομαι πάνω στο βάθρο του μαέστρου, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ως έναν ηγέτη: ο ηγέτης είναι πάντα και αποκλειστικά ο συνθέτης του εκάστοτε κομματιού μουσικής. Ο φον Κάραγιαν έλεγε ότι η δημοκρατία δεν βοηθάει στον στρατό και στη μουσική, αλλά νομίζω ότι πλέον έχουμε ξεπεράσει την εποχή του διευθυντή-δικτάτορα. Αν οι ορχήστρες έπαιζαν και ακούγονταν με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο μόνο επειδή καταφέρνω να τους επιβληθώ ως μαέστρος, αυτό θα οδηγούσε σε μια κοινότοπη εκτέλεση του κομματιού. Αντιθέτως, οι μουσικοί μιας ορχήστρας πρέπει να παίζουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο επειδή επειδή είναι πεπεισμένοι ότι αυτή τη στιγμή εκτελούν την αληθινή σκέψη του συνθέτη» καταλήγει με νόημα ο Νέλσονς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News