Αυτή την εποχή όταν περνάω από αγροτικούς δρόμους, η αγαπημένη μου εικόνα είναι οι κολοκύθες, στοιβαγμένες στην άκρη των χωραφιών, που περιμένουν τους περαστικούς αγοραστές.

Στρογγυλές, μακρόστενες, σε σχήμα αχλαδιού ή καμπάνας, μικρές, μεγάλες (μέχρι και 80 κιλά μπορούν να φτάσουν), λείες ή και με χαρακιές, σε όλες τις αποχρώσεις του πορτοκαλί, ακόμα και αχνό μπέζ μέχρι πρασινωπό, μπορούν να διατηρηθούν για μήνες σε σκοτεινό και σκιερό μέρος, αφού τις έχει γλυκάνει και τις στεγνώσει σωστά ο ήλιος.

Και τι δεν φτιάχνεις με μια κολοκύθα, πίτες, πιλάφια, χειμωνιάτικο τουρλού μαζί με άλλα λαχανικά της εποχής, και ένα σωρό γλυκά. Και τους κολοκυθόσπορους δεν τους πετάμε, γίνονται καταπληκτικό σνακ (ο γνωστός μας πασατέμπος).

Αλλά το πιο εύκολο το πιο αγαπημένο μου φαγάκι είναι η κολοκυθόσουπα. Τη λαχταράω πραγματικά και κάθε φορά της βάζω  διαφορετικά αρώματα γιατί η γλυκιά κολοκύθα είναι σαν άγραφο (πορτοκαλί) χαρτί, ζωγραφίζεις πάνω του ό,τι θέλεις.

Τώρα πια βρίσκεις στο σούπερ μάρκετ (και σε μερικά μανάβικα) κολοκύθα καθαρισμένη και κομμένη, έτοιμη για μαγείρεμα. Πράγμα που φυσικά μπορείτε να κάνετε και στο σπίτι. Γιατί μια μεγάλη κολοκύθα δύσκολα καταναλώνεται.

Οπότε την κόβετε, καθαρίζετε σπόρια και ίνες και την κόβετε σε σχετικά μικρά κομμάτια. Λένε ότι καλό είναι να τα βάλεις για λίγο σε βραστό νερό και μετά στην κατάψυξη αλλά εγώ τα μοιράζω σε σακουλάκια και τα καταψύχω ωμά και όλα καλά.

Αυτή τη φορά αγόρασα μια μικρή κολοκύθα butternut σε σχήμα αχλαδιού και επειδή βαριόμουν να την καθαρίσω, την έπλυνα, τη σκούπισα και την έβαλα στο φουρνάκι για μισή ώρα μέχρι να μαλακώσει.

Μετά την έκοψα προσεκτικά (καίει), καθάρισα τη φλούδα, τις ίνες και τους σπόρους και τη μαγείρεψα με μήλο, φρέσκο τζίντζερ και πολλά μπαχαρικά και έγινε μια υπέροχη σούπα. Και ξέρετε τι ανακάλυψα; Ψητή βγάζει ακόμη περισσότερη γλύκα και μια αδιόρατη ξηροκαρπάτη γεύση.

Είναι πιο γλυκιά από άλλες κολοκύθες, αν και υπάρχει μια άλλη ποικιλία, η honeynut, με πιο έντονο πορτοκαλί χρώμα μέσα έξω, που λένε ότι είναι τρεις φορές πιο γλυκιά. Σε χρώμα και σε γεύση θυμίζει πολύ τη γλυκοπατάτα αλλά μου φαίνεται πιο νόστιμη, τόσο νόστιμη που εκτός από αλατοπίπερο (κι αυτό με μέτρο) δεν θέλει τίποτα άλλο. Παρόλα αυτά στη σούπα προσθέτω με μέτρο μπαχαρικά έτσι για την τσαχπινιά τους.

Δείτε τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News