Για καβαλήστε νοητά ένα drone, υψωθείτε αργά-αργά προς τον ουρανό των νοτίων προαστίων και αποθαυμάστε από ψηλά την πελώρια έρημη έκταση του Ελληνικού με τον φαρδύ διάδρομο προσγείωσης στα νοτιοανατολικά της. Αποτυπώστε την καλά στο μυαλό σας, διότι δεν θα την ξαναδείτε έτσι. Σε λίγους μήνες, εκατοντάδες μπουλντόζες θα σκάβουν την επιφάνεια της, φορτηγά θα μπαινοβγαίνουν απ’ όλες τις πύλες της, θηριώδεις γερανοί θα υψώνονται πάνω από το έδαφος της και ένα σύννεφο σκόνης θα καλύπτει την ευρύτερη περιοχή. Η επένδυση-ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας θα έχει ξεκινήσει. Ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί τι θα σέρνει πίσω του το μηχάνημα. Δώστε λοιπόν βάση, για να αποκτήσετε μια (χοντρική) εικόνα.

Oπως είστε υψωμένοι με την πλάτη σας στην θάλασσα, στα δεξιά σας και προς τον Υμηττό, βορειοανατολικά δηλαδή, θα δείτε (πάντα νοητά) το Vouliagmenis Mall. Στέκεται περίπου στην παλιά είσοδο του Aνατολικού αεροδρομίου (λίγο πιο κάτω από κει που σκοτώθηκε ο Παντελίδης, για να συνεννοούμαστε) και έχει έξοδο στην λεωφόρο Βουλιαγμένης. Είναι δέκα λεπτά με τα πόδια από τον σταθμό «Ελληνικό» του Μετρό και καυχιέται πως είναι το μεγαλύτερο Mall της χώρας. Δίκιο έχει. Μπροστά του, το Mall Αμαρουσίου μοιάζει με παράγκα και το Metro Mall με κουκλόσπιτο. Γύρω του υπάρχουν πελώρια κτίρια γραφείων και πάρκιν για χιλιάδες αυτοκίνητα.

Σε ολόκληρη την βόρεια και δυτική πλευρά της έκτασης, όπως κατεβαίνει η λεωφόρος Αλίμου από Βουλιαγμένης μέχρι Ποσειδώνος, έχουν φτιαχτεί τα σπίτια. Δεν μιλάμε για κανέναν μικροοικισμό, ούτε για του φτωχού την τρούπα. Χτίστηκαν 10.000 πολυτελείς κατοικίες με συνολική έκταση ενός εκατομμυρίου τετραγωνικών μέτρων. Μια πόλη ολόκληρη. Σπίτια με τις αυλές τους, τις πισίνες τους, τις υπηρεσίες αποκομιδής τους, τους κοινόχρηστους χώρους τους, τις παιδικές χαρές τους, τα ιατρεία και τα σχολεία τους, με την ιδιωτική τους φύλαξη. Η Lamda υπολογίζει ότι θα πουλά προς 3.500-4.000 το τετραγωνικό μέτρο κατοικίας (350.000- 400.000 ευρώ τα εκατό μέτρα) και ότι θα εισπράξει συνολικά περί τα 3,5 μέχρι 4 δις. Αν πουληθούν, με δύο άτομα να μένουν σε κάθε σπίτι έχουμε αμέσως-αμέσως 20.000 μόνιμους κατοίκους. Κάποια θα πουληθούν μέσω της χρυσής βίζας σε Κινέζους και Ρώσους.

Στην νότια πλευρά (στην σημερινή είσοδο του παλιού Δυτικού αεροδρομίου και λίγο πιο κάτω στην πεζογέφυρα) είναι που γίνεται ο πραγματικός χαμός. Κατ’ αρχήν δεν βλέπετε την Ποσειδώνος. Λίγο μετά την γωνία Αλίμου και Ποσειδώνος, ο δρόμος βυθίζεται σαν υπόγειο ποτάμι και ξαναβγαίνει στην επιφάνεια λίγο πριν την Γλυφάδα. Το καινούριο Ελληνικό είναι πλέον ενιαίος χώρος με τον Άγιο Κοσμά και την θάλασσα. Εκεί που σκάει το κύμα, στα δεξιά (προς Γλυφάδα) δεσπόζει η μαρίνα. Χωράει πάνω από 300 σκάφη, μήκους μέχρι και 80 μέτρων έκαστο. Στα αριστερά του θαλάσσιου μετώπου (προς Πειραιά) βλέπετε το ενυδρείο, λένε πως είναι το μεγαλύτερο της μεσογείου. Ενδιάμεσα υπάρχει παραλία 1,5 χιλιομέτρων, με ξενοδοχείο έξι αστέρων, καταστήματα, εστιατόρια, κλάμπ και άλλα παρόμοια. Εκεί υπάρχουν και οι λίγες παραθαλάσσιες βίλες που απευθύνονται σε εκατομμυριούχους, αφού η τιμή τους είναι απλησίαστη.

Λίγο πιο πάνω, στο κτίριο του Δυτικού Αεροδρομίου που κάποτε γέμισε μετανάστες και εκεί που είναι το κλειστό του μπάσκετ των Ολυμπιακών αγώνων στέκονται οι ουρανοξύστες. Τώρα βλέπετε μόνο δύο, όπως προβλεπόταν από το αρχικό σχέδιο. Ο ένας έχει το καζίνο στο ρετιρέ και κοιμίζει τους τζογαδόρους από κάτω, ο δεύτερος πουλιέται ήδη σε ιδιώτες ως μεγάλα υπερπολυτελή διαμερίσματα. Αραβες, αμερικανοί και ευρωπαίοι ζαπλουτίδηδες απολαμβάνουν από τις κρεβατοκάμαρες τους στα ψηλά πατώματα τα χρώματα και τα ηλιοβασιλέματα του Σαρωνικού. Το τελικό σχέδιο προβλέπει μέχρι και έξι ουρανοξύστες, αλλά είναι προφανές ότι οι υπόλοιποι θα χτιστούν ανάλογα με την ζήτηση για κατοικίες, ξενοδοχεία και γραφεία εταιρειών.

Στο κέντρο όλων αυτών των θηριωδών κατασκευών υπάρχει το μητροπολιτικό πάρκο. Είναι τεράστιο, το μεγαλύτερο της Ευρώπης με έκταση δύο εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων. (Οταν άρχισε να φυτεύεται και να διαμορφώνεται, το ένα τρίτο του έτσι κι αλλιώς λιγοστού πράσινου του παλιού Ελληνικού είχε καταστραφεί λόγω εγκατάλειψης.) Στο σχέδιο υπάρχουν επίσης κάμποσα εξάστερα ξενοδοχεία εδώ κι εκεί, πενήντα χιλιόμετρα πεζόδρομων και ποδηλατόδρομων, αθλητικό κέντρο, κέντρο επιχειρηματικότητας, μεγάλος χώρος συναυλιών, συνεδριακά κέντρα, λόφος με μεγάλα γλυπτά, ιατρικό ερευνητικό κέντρο και διάφορα άλλα. Κάποια υπάρχουν ήδη, άλλα φτιάχνονται κι άλλα τα ‘χετε δει σε μακέτες και τα τοποθετείτε μόνοι σας νοητά όπου θέλετε ή θυμάστε.

Οπως το παρατηρείτε από ψηλά, θυμάστε και τα οικονομικά δεδομένα του project. Θα ολοκληρωθεί σε οκτώ με δέκα χρόνια, θα επενδυθούν σε αυτό 8 δισ. ευρώ και θα δώσει μόνιμη εργασία σε 70.000 άτομα. Η καινούργια πόλη θα έχει 30.000 μόνιμους κατοίκους και θα φέρει ένα ακόμα εκατομμύριο τουρίστες στην χώρα. Τόσους άλλωστε υποσχέθηκαν να φέρουν από μόνοι τους οι δυο υποψήφιοι για το καζίνο, οπότε δεν μπορεί, όλο και κανένας ξέμπαρκος ακόμα θα καταφθάσει. Το συνολικό κέρδος που υπολογίζει να πάρει το κράτος από φόρους μέσα στην δεκαετία είναι 14 δις ευρώ, με την συνολική συνεισφορά του έργου στην ελληνική οικονομία να φτάνει το 2,4% του ΑΕΠ.

Ωραία δεν ακούγονται όλα αυτά; Πολύ ωραία, θα πρόσθετα εγώ, αφού δεν πρόκειται να φορολογηθώ για να δω το νέο Ελληνικό να υλοποιείται. Η Lamda βάζει τα λεφτά, αυτή θα χάσει ή θα κερδίσει, αν πετύχει ή αποτύχει το εγχείρημα. Εγώ ίσως κερδίσω μια θέση εργασίας για το παιδί μου ή το γειτονάκι μου, μπορεί επίσης το κράτος να βάλει κάποια λεφτά στα ταμεία του από φόρους των δραστηριοτήτων εκεί. Ναι, προϋπόθεση όλων αυτών είναι να έρθει ο κόσμος και να πουληθούν σε ιδιώτες τα ακίνητα. Το Ντουμπάι ας πούμε, είναι γεμάτο από υπερπολυτελή διαμερίσματα πάνω σε ουρανοξύστες που δεν τα αγοράζει πια κανείς και οι κατασκευαστές τα έχουν βγάλει μισοτιμής στην διεθνή αγορά μήπως και τα διώξουν από πάνω τους. Ισχύει, αλλά η Αθήνα δεν είναι Ντουμπάι. Είναι Ευρώπη και μάλιστα ηλιόλουστη εννιά μήνες τον χρόνο.

Και γιατί να έρθουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι μόνο για το Ελληνικό; Ίσως για να ρίξουν μια μπιλιά στο καζίνο του, μετά να κολυμπήσουν, να διασκεδάσουν το βράδυ, να πάνε στην Ακρόπολη που απέχει μισή ώρα με αυτοκίνητο και στη συνέχεια να φύγουν με το κότερο τους ή με υδροπλάνο για Μύκονο και Σαντορίνη. Μπορεί, το εύχομαι. Αλλά ενδέχεται να μείνω και με τα κουφάρια των κατοικιών και των ουρανοξυστών στο χέρι. Ομως ό,τι και να φτιάχναμε, ποτέ δεν θα είχε εκ των προτέρων εξασφαλισμένη επιτυχία, σωστά; Όλα μπαίνουν στον διεθνή ανταγωνισμό και μετρώνται. Θα ήταν καλύτερα να μέναμε με τον σκουπιδότοπο, για τον φόβο της αποτυχίας;

Ετσι κι αλλιώς θα μου μείνει το πάρκο να το χαίρομαι, θα πείτε. Συμφωνώ. Που μεταξύ μας, μόνο αν το διαχειρίζεται μια ιδιωτική εταιρεία θα επιβιώσει, αλλιώς θα καταντήσει σαν τα κρατικά του λεκανοπεδίου, το Πεδίον του Αρεως ή το Πάρκο Τρίτση. Κι αν το εγχείρημα παραπετύχει και δω ξάφνου ένα πρόστυχο και ξεσαλωμένο Λας Βέγκας στην πόρτα μου; Θέλω; Κι αν τώρα θέλω για λίγα ευρώ παραπάνω, αυτό δεν θα με διώξει τελικά απ’ το σπίτι μου;

Ερωτήματα, ερωτήματα, ερωτήματα… ενώ η ατμομηχανή ξεκινά για το ταξίδι της στο άγνωστο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News