Για να είμαι ειλικρινής, πίστευα ότι το «Το Κόκκινο Ποτάμι», η σειρά εποχής που ξεκίνησε πριν λίγες μέρες στο Open TV, θα είναι μια, ολίγον, γραφική τηλεοπτική σειρά. Δεν είναι εξάλλου δύσκολο να πέσεις στη λούμπα της γραφικότητας, όταν διαπραγματεύεσαι τηλεοπτικά ένα τόσο σκληρό και πικρό θέμα, όσο η Γενοκτονία των Ποντίων, που ξυπνάει μνήμες και συναισθήματα.

Θυμάμαι τη «Λίμνη των Στεναγμών», το 2005, στο Alter. Βασιζόταν στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Δημήτρη Γιαννουκάκη, και μετέφερε στη μικρή οθόνη τον τραγικό έρωτα της κυρά-Φροσύνης με τον γιο του Αλή-Πασά, και τον άδικο πνιγμό της στη λίμνη των Ιωαννίνων. Και μέσα απ’ τον έρωτα τους, σου έδειχνε μια ιστορική στιγμή της προεπαναστατικής Ελλάδας. Παρά τους καλούς συντελεστές, όπως και το αξιόλογο καστ, η σειρά έχει μείνει στη μνήμη μας ως μια από τις γραφικότερες όλων των εποχών.

Το «Κόκκινο Ποτάμι», βασισμένο σε βιβλίο του Χάρη Τσιρκινίδη, έκανε πρεμιέρα και το πρώτο που κατάφερε είναι να διαλύσει κάθε υποψία περί τηλεοπτικής γραφικότητας. Στο τιμόνι της σειράς βρίσκεται ο έμπειρος σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης, που διευθύνει ένα καστ 171 ηθοποιών και πάνω από χίλιους κομπάρσους. Για τις ανάγκες της, η παραγωγή ταξίδεψε σε δέκα πόλεις την Ελλάδας και του εξωτερικού, ενώ ράφτηκαν πάνω από εξακόσια κοστούμια για τους ηθοποιούς, όπως διάβασα.

Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια ακριβή ιστορική σειρά, που προσδοκά να μεταφέρει στον θεατή το ιστορικό δράμα των Ποντίων. Εκείνη την στιγμή της φρικαλεότητας που ξέσπασε πάνω σε μια μερίδα πληθυσμού των Ελλήνων, αφανίζοντας εκατοντάδες χιλιάδες αθώους. Όλα αυτά υφαίνονται μέσα από έναν έρωτα που καθορίζεται απ’ τις συνθήκες της εποχής και προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σ’ αυτές.

Τα διθυραμβικά σχόλια που δέχτηκε η πρεμιέρα από το κοινό, απέδειξαν ότι ο τηλεθεατής θέλει να δει Ιστορία στη μικρή οθόνη. Το επιβεβαίωσαν και οι μετρήσεις τηλεθέασης. Όπως και οι «Αγριες Μέλισσες», έτσι και το «Κόκκινο Ποτάμι», φαίνεται ότι μονοπωλεί το ενδιαφέρον, και μάλιστα του δυναμικού κοινού (33,8% στο κοινό 18-54).

Και κάπου εδώ να σας πω το μεγάλο μου παράπονο, όταν βλέπω ξένες σειρές, οι οποίες βασίζονται σε ιστορικά γεγονότα. Ποια να πρωτοπώ, θα πω το πρόσφατο «Chernobyl», που αφηγείται την έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο που συγκλόνισε τον κόσμο. Αλλά και άλλες σειρές, λιγότερο γνωστές, με μικρότερης εμβέλειας ιστορικά γεγονότα, τις οποίες ωστόσο βλέπεις ευχάριστα.

Εκείνο δε που με εντυπωσιάζει περισσότερο, είναι σειρές που βασίζονται σε ένα ιστορικό σημείο ή πρόσωπο φαινομενικά ασήμαντο, που δεν θα του έδινες σημασία και δεν θα έμπαινες στον κόπο να διαβάσεις γι’ αυτό. Παρακολουθώντας το όμως σαν τηλεθεατής, υπό τη σκεπή μιας καλής παραγωγής και μιας συναρπαστικής πλοκής, το βλέπεις με άλλο μάτι και με άλλο ενδιαφέρον.

Οι ξένες τηλεοπτικές σειρές που βλέπω, με ιστορικό προσανατολισμό, με έχουν κάνει πολλές φορές να σκεφτώ ότι κι εμείς, ως λαός, έχουμε ένα παρελθόν με πολύ ενδιαφέροντα σημεία, τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να μεταφερθούν στο γυαλί. Και τι κρίμα που το κάνουμε σπάνια, και που ακόμα πιο σπάνια καταφέρνουμε να το κάνουμε καλά. Τα λεφτά θα μου πείτε, η κρίση, τα λιγοστά μέσα… Ναι, ξέρω, αλλά δεν παύει να είναι κρίμα, που η Ιστορία μας μένει στα βιβλία και στις αίθουσες διδασκαλίας.

Κρίμα, γιατί και η οθόνη της τηλεόρασης μπορεί να δημιουργήσει μια αίθουσα διδασκαλίας, με χιλιάδες συμμετέχοντες. Το 1978, το NBC πρόβαλε τη μίνι σειρά «Holocaust». Την παρακολούθησαν 20 εκατομμύρια άνθρωποι στη Δυτική Γερμανία και επηρέασε τον τρόπο που οι Γερμανοί έβλεπαν την ίδια τους την Ιστορία. Δεν ξέρω πόσο θα επηρεάσει το «Κόκκινο Ποτάμι» τους τηλεθεατές, αλλά σίγουρα είναι μια αφορμή να μάθουν και να ευαισθητοποιηθούν, να γίνουν λίγο σοφότεροι απ’ τον καναπέ τους.

Το είπα και σε κάποιο άλλο άρθρο, θα το ξαναπώ. Κάτι φαίνεται να αλλάζει προς το καλύτερο στην ελληνική τηλεόραση. Η μυθοπλασία ξανανοίγει τα φτερά της. Κι αυτή τη φορά, μοιάζει να ξέρει τι κάνει.

ΥΓ.

Επιτέλους αρχίζει μια σειρά που πιστεύω ότι θα είναι πολύ δυνατή. Η οικογένειά μου την περίμενε καιρό. Ειδικά η γιαγιά. Εκείνη που την έζησε και μας την έλεγε στο κυριακάτικο τραπέζι. Οι Πόντιοι ποτέ δεν ξέχασαν. Γιαγιά μου και παππού μου, είμαι περήφανη!#KokkinoPotami

— τυφώνας κατ(ρ)ίνα ? (@katrin_disaster) October 6, 2019

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News