Διαβάζω για την πρόθεση του Νάσου Ηλιόπουλου, επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Ανοιχτή Πόλη» να προτείνει στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας τη μετονομασία της οδού Γλάδστωνος σε οδό Ζακ Κωστόπουλου. Δε θα σταθώ καθόλου στην προσωπικότητα του Gladstone και στον ιστορικό του ρόλο στην εδαφική ολοκλήρωση του ελληνικού κράτους, που αμφιβάλλω αν έχει ληφθεί υπόψη ή έστω σε γνώση της «Ανοιχτής Πόλης». Θα πάω κατευθείαν στην ουσία του θέματος; Αν αυτή η οδός είχε ένα παρωχημένο, ένα δικαιολογημένα ξεχασμένο όνομα, θα έπρεπε η «Ανοιχτή Πόλη» να προτείνει τη μετονομασία της σε οδό Ζακ Κωστόπουλου;

Διαβάζω ακόμα πως, σύμφωνα με την ανάρτηση του Νάσου Ηλιόπουλου στα social media, «το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ο Δήμος Αθηναίων είναι να συμβάλει και αυτός στον αγώνα για να μείνει η μνήμη του Ζακ ζωντανή». Μόνο που ο Ζακ Κωστόπουλος δεν ήταν ένας πολιτικός της «Ανοιχτής Πόλης» ή οποιασδήποτε άλλης παράταξης. Ήταν κάτι ριζικά διαφορετικό: ήταν ακτιβιστής. Αγωνιζόταν για δικαιώματα: τα δικαιώματα της κοινωνικής ομάδας των ΛΟΑΤΚΙ την οποία εκπροσωπούσε και ζητούσε να ακουστεί η φωνή της. Μετά το τραγικό περιστατικό του χαμού του, προφανώς οι δικοί του άνθρωποι αλλά και ολόκληρη η κοινωνία ζητά επίσης κάτι το οποίο συνέχεται στενά με τα δικαιώματα: δικαιοσύνη, που πρέπει να την αποδώσει η πολιτεία.

Σεβασμός των δικαιωμάτων όλων και δικαιοσύνη για την απώλειά του: αυτά είναι τα δύο πράγματα τα οποία οφείλονται στη μνήμη του χαμένου ακτιβιστή. Η θεσμοποίηση, κατά τον πλέον συντηρητικό τρόπο, αυτόν της μετονομασίας μιας οδού, κάθε άλλο παρά κινείται στη λογική των αγώνων του. Αντίθετα, κινείται στα πλαίσια ενός συριζαϊκού νομιναλισμού: ο τρόπος να κρατάς τη μνήμη ζωντανή ή να αγωνίζεσαι, λέει αυτή η λογική, είναι να μετονομάζεις, να αλλάζεις τίτλους και λέξεις. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο ξένο προς τα όσα εκπροσωπούσε και διεκδικούσε ο Ζακ Κωστόπουλος και κατ’ επέκταση προς τα όσα συμβολίζει η μνήμη του.

Και κάτι ακόμα: δεν ξέρω με ποιον τρόπο νομίζει ο κ. Ηλιόπουλος ότι τιμά τον Ζακ Κωστόπουλο, θέτοντας ένα τέτοιο θέμα προς συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων αλλά και τονίζοντάς το στα social media του. Το να προτείνεις τη μετονομασία ενός δρόμου με το όνομα ενός ανθρώπου ο οποίος κάθε άλλο παρά να γίνει δρόμος ζητούσε στη ζωή του, έναν μόλις χρόνο μετά το θάνατό του, δεν μπορεί παρά να αποσκοπεί στη δημιουργία πολιτικών διαιρέσεων και διαφωνιών πάνω στο ζήτημα. Είναι ένα πρώτης τάξεως πεδίο πολιτικής εκμετάλλευσης, αλλά μια πολύ κακή ιδέα για να τιμήσεις τη μνήμη ενός ανθρώπου ο οποίος αγωνίστηκε για δύο πολύ διαφορετικά πράγματα από τη θεσμοποίηση και τον νομιναλισμό της μνήμης: για δικαιώματα και δικαιοσύνη. Και οι αγώνες εν ζωή ενός ανθρώπου και όχι το πρόσκαιρο και άγαρμπο πολιτικό όφελος πρέπει να δίνουν τον τόνο για τον τρόπο με τον οποίο θα τιμάται μετά θάνατον η μνήμη του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News