Πρακτικά ο Θεοδωράκης είχε τρεις επιλογές για το μέλλον του Ποταμιού, αν υφίσταται σχετική έννοια για το κόμμα που δημιούργησε πριν από πέντε χρόνια.

Η πρώτη επιλογή ήταν να κλείσει το κόμμα, να καταθέσει τα κλειδιά και τις σφραγίδες στον Άρειο Πάγο και να επιστρέψει την κρατική χρηματοδότηση. Θα ήταν μία γενναία κίνηση, αλλά θα τελείωνε κάθε σχετική συζήτηση με τη συμμετοχή όσων, ακόμα, κινούνται μέσα και γύρω από το Ποτάμι. Δεν είναι πολλοί, αλλά δεν μπορείς να τους πετάξεις και έξω.

Η δεύτερη επιλογή ήταν να κρατήσει το κόμμα περίπου όπως είναι τώρα. Η επιχορήγηση θα συνεχίσει να τρέχει, ενώ η επίδοση στις ευρωεκλογές εξασφάλιζε και νέα χρηματοδότηση. Ο Θεοδωράκης μπορούσε να γίνει κάτι σαν επίτιμος πρόεδρος, να κρατήσει τους ανθρώπους του σε μισθοδοτούμενες θέσεις την αστυνομική φρουρά και πάει λέγοντας. Άσχημα περνάνε στη ΔΗΜΑΡ;

Η τρίτη επιλογή ήταν αυτή που υιοθέτησε. Επιστρέφει τα λεφτά στο Δημόσιο, δια του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε δράσεις που αποτρέπουν τη φυγή επιστημόνων στο εξωτερικό. Θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί μέχρι και η ίδρυση καινοτόμων επιχειρήσεων από ομάδες νέων επιστημόνων. Το κόμμα πρακτικά δεν κλείνει, αλλά δεν καθίσταται και ελκυστικό για όποιον κάνει όνειρα πολιτικού αρχηγού. Όποιος διεκδικήσει τώρα την προεδρία του Ποταμιού θα πρέπει να έχει πολιτικό κίνητρο, όχι όρεξη για πολιτικό γραφείο με τα βασικά έξοδα πληρωμένα.

Ο δε Θεοδωράκης αποχωρεί δια παντός από την πολιτική, επανακάμπτοντας στο πεδίο του ιδιωτικού τομέα, κοινώς στην εργασία για τον επιούσιο. Έχω δε την αίσθηση ότι και ο ίδιος θα αποφεύγει, προς το παρόν, να κάνει τον απολογισμό που, αν μη τι άλλο, έχει δύο πρόσωπα. Το πολιτικό είναι αδιαμφισβήτητα ζοφερό. Το προσωπικό όμως, ως διαδρομή ζωής, είναι απρόσμενα φωτεινό για ένα παιδί που ξεκίνησε από την Αγία Βαρβάρα.

Από την άλλη, ο απολογισμός του Ποταμιού, ως εγχείρημα, δίνει θετικό πρόσημο, όσο και αν στον ισολογισμό πολιτικών ενεργειών τα λάθη υπερβαίνουν τα φρόνιμα και τα σωστά. Ήταν ένα κάποιο ανάχωμα στον λαϊκισμό, αριστερό και δεξιό, μία ματιά στον ορθολογισμό και, αν θέλετε, με μία lifestyle οπτική πέρα από τις αναχρονιστικές αισθητικές αγκυλώσεις του πολιτικού μας συστήματος.

Μου προκαλεί εντύπωση που κανένα πολιτικό στέλεχος, από τα άλλα κόμματα, δεν βρήκε δύο λόγια να πει για την τελευταία κίνηση του Θεοδωράκη. Αλλά, μεταξύ μας, κάνω λάθος. Ποιος να πει; Στο ΚΙΝΑΛ δεν θέλουν να τον βλέπουν, στη ΝΔ τον εγκάλεσαν ως πατερίτσα του Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ τον είχαν λούσει ως εργαλείο της διαπλοκής. Όσοι γνωρίζουν τον Σταύρο, ξέρουν, βέβαια, ότι ήταν ο εαυτός του. Με τις αντιφάσεις, τα καλά και τα στραβά του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News