Δεν ζηλεύω ποσώς τα αγόρια του 2019. Στην Αμερική του Τραμπ , παραδείγματος χάριν, βρίσκονται σε διασταυρούμενα πυρά. Από τη μία πλευρά ο ανεμοστρόβιλος #MeΤοο (δεν θα ξεχάσω εκείνο τον εξάχρονο στο Κολοράντο, που αποβλήθηκε επειδή φίλησε ένα κορίτσι). Από την άλλη ο χυδαίος μισογυνισμός και η σταυροφορία για την αποκατάσταση της αρρενωπότητας (ό,τι και να σημαίνει αυτή). Για ακήρυχτο «πόλεμο στους άνδρες!» προειδοποιούσε προ ημερών η νεοσυντηρητική «ιέρεια» του Fox News Λόρα Ινγκραχαμ. Πού καταντήσαμε! «Οι άνδρες που είναι ετερόφυλοι, δυνατοί, επιθετικοί και διεκδικητικοί, να μη γίνονται πλέον αποδεκτοί από την κοινωνία!».

Ας το παραδεχτούμε. Είναι πολύ πιο περίπλοκο να μεγαλώνεις σήμερα γιο. Τα κορίτσια –και στην Ελλάδα– διεκδικούν, όσο να΄ναι, τον ζωτικό τους χώρο, γνωρίζουν με τι έχουν να παλέψουν, η «ντουλάπα» άνοιξε, δεν φυσάει απλά αεράκι αλλά μανιασμένοι άνεμοι, το αφήγημα άρχισε επιτέλους να αλλάζει. Διόλου τυχαίο ότι άκουσε τα εξ αμάξης, προ ημερών, η νηπιαγωγός στην Καρδίτσα που ζήτησε (για τη λίστα υλικών στην τάξη) από τα αγόρια να φέρουν ό, τι τους αρέσει και από τα κορίτσια μόνο «σετ κουζινικά ή πλαστικά φρούτα ή ζωάκια». Τα κορίτσια ξέρουν, λίγο πολύ, με τι έχουν να κάνουν. Με τα αγόρια, όμως, τι ακριβώς «παίζει;

Ισως, λένε δειλά δειλά, κάποιοι ειδικοί, να έχει έρθει η ώρα να γκρεμιστεί το στερεότυπο του «μονοδιάστατου», «χύμα», «σαλταρισμένου από την τεστοστερόνη» πιτσιρικά, που, ε, τι θα είναι; «Κολλημένος» με τη μπάλα, τα μπινελίκια, το «Playstation» και (αργά ή γρήγορα) με το σεξ.

«Δεν αντιμετωπίζουμε τα αγόρια ως περίπλοκα όντα» μου είχε τονίσει πριν από μερικά χρόνια η Ρόζαλιντ Γουάιζμαν. Η συγγραφέας του βιβλίου «Masterminds and Wingmen», με την οποία είχα την τύχη να μιλήσω, είχε αποτολμήσει μια διετή έρευνα στο υποφωτισμένο σύμπαν των αγοριών (μιλώντας με εκατοντάδες μικρούς και νεαρούς άνδρες, γκέι και στρέιτ, από όλο το κοινωνικό φάσμα των ΗΠΑ). Μου είχε, μεταξύ άλλων, τονίσει ότι εν αντιθέσει με τα περίπλοκα κορίτσια, «θέλουμε να κατατάξουμε τα αγόρια ως “ευανάγνωστους μηχανισμούς” και να τα τοποθετήσουμε γρήγορα-γρήγορα στα κουτιά τους. Συχνά τα αντιμετωπίζουμε ως “ανεγκέφαλα” ή τρελαμένα από τις ορμόνες». Το αποτέλεσμα είναι να κλείνονται (κι άλλο) στον εαυτό τους, γιατί απλούστατα δεν πιστεύουν ότι μπορούμε να τα βοηθήσουμε». Με όλες, βέβαια, τις συνακόλουθες «παρενέργειες»: αυξημένη κατάθλιψη (τα κορίτσια θα κάνουν περισσότερες σκέψεις και απόπειρες αυτοκτονίας, αλλά είναι περισσότερα τα αγόρια που θα φτάσουν μέχρι τέλους) , χαμηλή αυτοπεποίθηση και λιγότερα συναισθηματικά εφόδια στο να διαχειριστούν μια ερωτική σχέση κοκ

Τα αγόρια που μεγαλώνουν σήμερα στην Ελλάδα είναι αισίως πιο περίπλοκα. Ενδεχομένως, γιατί έχει ήδη αρχίσει να αχνοφαίνεται και η πρώτη γενιά πιο περίπλοκων μπαμπάδων. Ο μπαμπάς σήμερα μπορεί να είναι εκείνος που περιμένει στη στάση το σχολικό, εκείνος που δεν κάνει φτηνά σεξιστικά σχόλια, όταν περνάει δίπλα από μια γυναίκα, εκείνος που δεν σου αγοράζει πλαστικά όπλα αλλά λούτρινους σκαντζόχοιρους, που δεν κάνει σφήνες και παντιλίκια στην εθνική. Ο μπαμπάς σήμερα μπορεί άνετα να είναι εκείνος που μαγειρεύει τέλεια γεμιστά, εκείνος που μπορεί να συζεί με έναν άλλο «μπαμπά», εκείνος που δεν βρίζει σκαιώς όταν βλέπει γυναίκα οδηγό, εκείνος που σε πηγαίνει στο ωδείο, εκείνος που δεν σου φωνάζει όταν έχεις αγώνα στο ποδόσφαιρο «Παίξε μπάλα, ρε άχρηστε!», εκείνος που μπορεί και να βγάζει λιγότερα λεφτά από τη μαμά, εκείνος που σε μαθαίνει ότι δεν είναι πια τόσο κουλ να φωνάζεις «γ….. η μάνα σου» στο γήπεδο.

Ανδρες διατεθειμένοι να κληροδοτήσουν στους γιους τους μια διαφορετική, πολυσήμαντη αρρενωπότητα θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τη νεοελληνική μάτσο «αντρίλα» ( παλαιάς και νέας κοπής). Οχι ότι η μετάβαση είναι εύκολη. Τα μηνύματα είναι συχνά τόσο αντιφατικά και διφορούμενα, τα στερεότυπα τόσο ανθεκτικά και η υποκρισία τόσο διάχυτη, που θα πάρει χρόνο.

Διόλου τυχαίο ότι τα αγόρια στη σημερινή Ελλάδα μεγαλώνουν με μαραθώνιους Fortnite ή «Next Top Model» (ήδη από το Δημοτικό), με την υπερέκθεση εξ απαλών ονύχων στο Pornhub, στις καμπύλες και τις καφρίλες της εγχώριας trap καθώς και σε «προχώ» στίχους του τύπου «Τώρα είμαι Gigi Baby/Φωνάζουν το όνομά μου σαν του Μπίμπερ/ Τώρα είμαι Gigi Baby /Στο κρεβάτι μου κοιμούνται στρίπερς» (από το «Gigi» του Sin Boy). Την ίδια στιγμή καλούνται να αντιμετωπίσουν το μαρκάρισμα από σεξουαλικά απελευθερωμένα (και συναισθηματικά πολύ πιο εξελιγμένα) κορίτσια και να εντοπίσουν τον εαυτό στους στο «πολιτικά ορθό» διαφημιστικό σποτ της Gillette, με κεντρικό σύνθημα «Τhe best men we can be».

Παράλληλα, είναι υποχρεωμένα να αντέξουν: τις παραδοσιακές συμβουλές επιβίωσης («Πέρνα καλά, μόνο πρόσεχε», «Μην είσαι αδελφή, ρε» κ.ά.), την ευνουχιστική αγκαλιά της ελληνίδας μάνας, το bullying από τους «μάτσο» συμμαθητές ή τον προπονητή, τη δασκάλα του δημοτικού που θα σχολιάσει εν ώρα μαθήματος: «Θα σε φωνάζω Γιάννη, το “Ιωάννης” δεν μου πολυαρέσει, είναι ξέρεις, λίγο… για τους άλλους» (αληθινό περιστατικό).

Η αλήθεια είναι ότι δεν ζηλεύω τα αγόρια που μεγαλώνουν στην Ελλάδα του 2019. Μπορεί να μην έχουν ως «πρότυπο» έναν πρόεδρο που αποκαλεί την κόρη του «a piece of ass» (σε ελεύθερη, εξευγενισμένη απόδοση «καλό κομμάτι») αλλά έχουν, υποθέτω, πολύ δρόμο μέχρι να βρουν, να εξερευνήσουν και να αποδεχτούν την πολυπλοκότητά τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News