Ένας άνδρας ξαπλωμένος στο έδαφος με το αυτί του στην καυτή άσφαλτο, μήπως και (προ)αισθανθεί τον ερχομό ενός λεωφορείου. Και κόσμος να περιμένει στη στάση αγωνιώντας για την άφιξη του. Τελικά, μετά από λίγο αυτό καταφθάνει και είναι ένα λεωφορείο… όνειρο. Ο οδηγός του είναι «κουλ», οι θέσεις του είναι αναπαυτικές, οι χειρολαβές του ανθεκτικές, ενώ υπάρχει μέχρι και παροχή δωρεάν WiFi εντός του οχήματος.

Σίγουρα κάπου πήρε το μάτι σας πριν μερικές ημέρες τις παραπάνω εικόνες από ένα βίντεο με τίτλο «Το Αστικό», που δεν είναι άλλο από την διαφήμιση των αστικών συγκοινωνιών Βόλου.

Αμέσως έγινε γνωστό πως η ιδέα για το ευφάνταστο σποτ, που έγινε αμέσως viral στο Internet, πάρθηκε από την αντίστοιχη εταιρία αστικών συγκοινωνιών στη Δανία, η οποία είχε γυρίσει το 2013 ένα παρόμοιο βίντεο με τίτλο «Bussen».

Το ελληνικό Διαδίκτυο κατακλύστηκε από διάφορα ερωτήματα χρηστών του, άλλα εύλογα και άλλα όχι και τόσο εύλογα.

Το πιο λογικό εξ’ αυτών ήταν το κατά πόσο οι υπεύθυνοι Μάρκετινγκ πήραν την άδεια ή τα δικαιώματα για την χρήση του όλου διαφημιστικού concept, καθώς, όπως θα δείτε στο βίντεο παρακάτω, δεν μιλάμε απλά για φιλικό… δανεισμό κάποιων επιμέρους στοιχείων, αλλά για ξεκάθαρη… ξεπατικωτούρα της διαφήμισης, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο καρέ.

«Αποκλείεται να μην έχουν εξασφαλίσει την άδεια των Δανών, δεν είναι χαζοί», έκοβε ο ένας, «συνηθισμένες πρακτικές στον χώρο των διαφημίσεων, παγκοσμίως», έραβε ο άλλος.

Κάπου εκεί, αποφασίσαμε να το ψάξουμε, οπότε απευθυνθήκαμε αρχικά στην Midttrafik – υπεύθυνη για το δανικό σποτ – και την υπεύθυνη Επικοινωνίας της εταιρείας, Μπρίτα Τσάρμιγκ.

Τους στείλαμε το βίντεο και τους δώσαμε λίγες ημέρες προκειμένου τα αρμόδια νομικά και δημιουργικά τμήματα να εξετάσουν προσεκτικά την βολιώτικη βερσιόν.

Μετά από λίγες ημέρες μιλήσαμε με την Μπρίτα Τσάρμιγκ, η οποία μας επεσήμανε τα εξής: «έχετε απόλυτο δίκιο, η ελληνική διαφήμιση είναι σχεδόν 100% ίδια με την δική μας από το 2013».

Στην ερώτησή μας κατά πόσο το ΚΤΕΛ Βόλου είχε έρθει από πριν σε συνεννόηση μαζί τους για να εξασφαλίσει κάποιου είδους (έστω και… ποιητική) άδεια ή δικαιώματα του concept, η υπεύθυνη Επικοινωνίας είναι ρητή και κατηγορηματική: «Ουδέποτε η Midttrafik έδωσε κανένα δικαίωμα χρήσης μέρους ή όλου του διαφημιστικού concept στα ΚΤΕΛ Βόλου. Και εκείνοι με την σειρά τους, ουδέποτε επικοινώνησαν στο παρελθόν μαζί μας για τον σκοπό αυτό. Αλλά επίσης, ακόμη και μετά την ολοκλήρωση του σποτ τους, ουδέποτε μας έστειλαν το βίντεο τους έστω να το δούμε», τονίζει με προφανές νόημα η κυρία Τσαρμιγκ.

Τέλος, και όσον άφορα στις αποφάσεις του νομικού τμήματος της Midttrafik, σημειώνει με βορειοευρωπαϊκό τακτ πως «παρά την κατάσταση που δημιουργήθηκε, αποφασίσαμε πως πρέπει να είμαστε περισσότεροι υπερήφανοι που το διαφημιστικό μας σποτ είναι τόσο καλό και αντιγράφηκε από κάποιον άλλον, παρά να είμαστε οργισμένοι και να προβούμε σε οποιαδήποτε νομική κίνηση, έως και στην υποβολή αγωγής (εναντίον του ΚΤΕΛ Βόλου)».

Στη συνέχεια, απευθυνθήκαμε και στην έτερη πλευρά της ιστορίας.

Επικοινωνήσαμε την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου αρχικά με τηλέφωνο και κατόπιν με e-mail και τους ζητήσαμε ευγενικά την δική τους εκδοχή ως προς την επίμαχη διαφήμιση, επισημαίνοντας τις προφανείς ομοιότητες.

Τους δώσαμε και αρκετές ημέρες μέχρι να μας δώσουν έστω την εκδοχή τους, αλλά ουδέποτε λάβαμε απάντηση, γεγονός σχεδόν οξύμωρο, καθώς τελικά αποδείχθηκε απείρως πιο εύκολο να μιλήσουμε με την Κοπεγχάγη παρά με την θεσσαλική πόλη.

Οπότε εύλογα δημιουργούνται μια σειρά από ερωτήματα:

Μπορείς ακόμα να λειτουργείς με μια ανατολίτικη κουτοπονηριά του στυλ «έλα μωρέ τώρα, ποιος θα το καταλάβει;», λες και ζούμε στη δεκαετία του ’80;

Είμαστε στην εποχή του Διαδικτύου, την εποχή του «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο» και που οι προσωπικές ζωές ακόμη και των πιο ισχυρών ανθρώπων του πλανήτη διυλίζονται καθημερινά μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να αποκαλυφθούν ενοχοποιητικά πράγματα για την καθημερινότητας τους.

Οπότε η λογική «θα κλέψω ή θα… “εμπνευστώ” και δεν θα με πάρουν χαμπάρι» στην εποχή της απόλυτης ευρυζωνικότητας είναι από, το λιγότερο, αστεία, έως, στη χειρότερη, ανόητη και αφελής.

Το δεύτερο ερώτημα είναι το εξής: αν είσαι επαγγελματίας του συγκεκριμένου χώρου, το σηκώνει η συνείδηση και η εργασιακή σου ακεραιότητα σου να κλέψεις καρέ προς καρέ, τον πνευματικό καρπό κάποιου αλλοδαπού συναδέλφου σου και μάλιστα δίχως να προσθέσεις κάτι ελάχιστα δικό σου, έστω για δείγμα, για «ξεκάρφωμα» που λέμε;

Είπαμε πως δεν υπάρχει παρθενογένεση στην Τέχνη, όμως εδώ δεν μιλάμε για ένα θέμα «επιρροών», αλλά για αντιγραφή 100%.

Πώς μπορείς να ζεις με «δανεικά», ακόμη και αν αυτά είναι… δανικά;

Κυρίως όμως, πώς μπορείς να ζεις χωρίς ιδανικά (επαγγελματικά και μη);

Και ένα τρίτο ερώτημα είναι το εξής: τι θα συνέβαινε αν γινόταν το αντίθετο, δηλαδή αν μια δανέζικη εταιρεία είναι κοπιάρει καρέ προς καρέ την διαφήμιση μιας ελληνικής;

Πόσος κουρνιαχτός θα είχε σηκωθεί στην εγχώρια διαφημιστική αγορά και πόσο πολύ θα είχε – ίσως και δικαίως – μεγαλοποιηθεί το θέμα στα ελληνικά ΜΜΕ;

Πόσοι συνήθεις… ύποπτοι δημοσιογράφοι θα ζητούσαν την κεφαλή των Δανών «αυτουργών» της κλοπής επί πίνακι;

Και πάλι καλά να λέμε, λοιπόν, που οι Δανοί αποδείχτηκαν αρκούντως μεγαλόθυμοι και «συγχώρεσαν» το εκούσιο μεν, faux pas δε του ΚΤΕΛ Βόλου.

Αλλά άντε μετά να αντικρούσεις το επιχείρημα των Βορειοευρωπαίων περί «χαραμοφάηδων» Ελλήνων…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News