Η κριτική που δέχεται ο Αλέξης Τσίπρας εστιάζει στην επιστροφή του στο 2014 και σε ένα στείρο αντιπολιτευτικό λόγο που επενδύεται από μεγάλες δόσεις λαϊκισμού.

Δεν είναι μία άδικη κριτική. Όταν έχεις φορολογήσει οτιδήποτε κινείται και αναπνέει, χρειάζεται μία κάποια συστολή πριν πεις ότι πήρες τη χώρα με άδεια ταμεία και την οδήγησες εκτός μνημονίων. Και αν σου λείπει η συστολή, τότε πρέπει από το ακροατήριο να απουσιάζει η μνήμη. Δεν μπορείς, επίσης, να πουλάς, έστω δια της Έφης Αχτσιόγλου, ανάπτυξη μέσω αύξησης των μισθών. Πρώτα θα σε ρωτήσουν γιατί δεν το έκανες και εσύ και μετά θα σου πουν ότι προσβάλλεις τη λογική.

Όμως ειδικά αυτή η εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με κατανόηση. Ανεβαίνει πολλά χρόνια ως πολιτικός αρχηγός ή πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη. Αυτή, όμως, ήταν η πιο δύσκολη φορά. Με βάση τους ακλόνητους νόμους της πολιτικής, η επόμενη θα είναι πιο εύκολη.

Ναι, λοιπόν, ο Τσίπρας μας έδειξε ότι επιστρέφει στο χθες. Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς. Τι άλλο θα μπορούσε να πει πέρα από το να υπερασπιστεί την πολιτική του; Του κερατά, όλο αυτό, συν η δυσανεξία ορισμένων ψηφοφόρων προς τον Μητσοτάκη και τη Δεξιά, του έδωσαν ένα 31%. Αν μάλιστα αθροίσεις αυτό το ποσοστό με τα κουκιά του Βαρουφάκη, της Ζωής, του Λαφαζάνη, φτάνεις πάνω από τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Για ποιο λόγο, δηλαδή, να αλλάξει τροπάρι; Είναι προφανές ότι ο Τσίπρας θα μείνει σε αυτό που έχει, προσδοκώντας να το αυγατίσει, εισπράττοντας τα αναμενόμενα από τη φθορά της κυβέρνησης. Έχει το ρίσκο του, φυσικά, που μπορεί να του κοστίσει και την επόμενη εκλογή. Ωστόσο αυτή τη στιγμή, πρόκειται για την πιο ασφαλή επιλογή.

Είναι και κάτι ακόμα. Με την υπόθεση της Novartis να έρχεται πάλι, με αντεστραμμένους όρους, στο προσκήνιο, ο Τσίπρας δεν μπορεί να παριστάνει τον αρχηγό μίας συγκροτημένης προγραμματικής αντιπολίτευσης. Εδώ μπορεί να τεθεί θέμα παραπομπής του για εσχάτη προδοσία, δεν θα κάτσει να πιάνει κουβεντούλα για πρωτογενή πλεονάσματα. Η ατζέντα που υπάρχει μπροστά, ευνοεί την πολιτική αντιπαράθεση αρένας.

Και ασφαλώς, κατά κάποιον τρόπο, η πολιτική μοίρα του Τσίπρα είναι στα χέρια του Μητσοτάκη. Αν η Νέα Δημοκρατία γεμίσει την κάλπη που θα έχει το όνομα του πρώην πρωθυπουργού, οδηγώντας στην παραπομπή του, ενδεχομένως και να του δώσει ένα πολιτικό φιλί της ζωής και το υλικό για να «δέσει» μία σάλτσα με πολιτικές διώξεις από το κράτος της Δεξιάς. Αυτό θα είναι και το μεγάλο ερώτημα της περιόδου που ανοίγει: η μεταχείριση του Τσίπρα. Για τον Παπαγγελόπουλο δεν υπάρχει ούτε λόγος να ρωτήσει κανείς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News