Από την ώρα που ανακοινώθηκε το χαρτοφυλάκιο του Μαργαρίτη Σχοινά ως αντιπροέδρου της Κομισιόν, άρχισε μια ασυνήθιστη πολεμική: τι σημαίνει «προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής»; Αρκετοί ευρωβουλευτές διαμαρτυρήθηκαν ότι ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής δεν χρειάζεται προστασία και σίγουρα όχι από τους μετανάστες όπως υποδηλοί το πλέγμα αρμοδιοτήτων του έλληνα επιτρόπου. Πολλοί άλλοι παράγοντες της δημόσιας σφαίρας όμως, ενοχλήθηκαν με αυτήν καθ’ αυτήν αναφορά σε ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, ως κάτι το ανύπαρκτο ή κατασκευασμένο.

Κάποιοι, για παράδειγμα, θυμήθηκαν ότι η Ευρώπη έχει πολλούς αστέγους και πολλά εκατομμύρια φτωχούς και έριξαν ένα ακόμη διαδικτυακό ανάθεμα στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, τον οποίο η φράου Ούρσουλα θέλει να υπερασπιστούμε με αιχμή του δόρατος τον έλληνα επίτροπο. Φοβερή ανακάλυψη και αυτή. Υπάρχουν φτωχοί και άστεγοι και άρα σιγά την κοινωνία που πρέπει να προστατεύσουμε.

Για να μην το κουράζουμε λοιπόν:

Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι μια ένωση κρατών όπου βασικός στόχος είναι η μείωση της φτώχειας και η αύξηση της ευημερίας και όλα αυτά μέσα, δυστυχώς, σε έναν υπερσυνδεδεμένο κόσμο ο οποίος τείνει να αυξάνει δραματικά την ανισότητα των εισοδημάτων.

Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, της γνώσης, και βεβαίως των πολιτών χωρίς περιορισμούς φύλου και χρώματος.

Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι να μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου στη Λα Ράμπλα της Βαρκελώνης ή σε μια χριστουγεννιάτικη αγορά του Βερολίνου, χωρίς να φοβάσαι ότι ένας φανατικός ισλαμιστής θα σε ισοπεδώσει με ένα φορτηγάκι.

Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι να μπορείς να πηγαίνεις σε συναυλία στο Παρίσι ή στο Μάντσεστερ και να μη φοβάσαι ότι θα μπει ένας τύπος με το ΑΚ-47 στα χέρια και το «Αλλάχ ακμπάρ» στο στόμα για να σε θερίσει.

Οσοι επιμένουν να μη συνδέουν τις τρομοκρατικές ενέργειες με την αυξημένη παρουσία των ριζοσπαστών μουσουλμάνων στην Ευρώπη και τη διαχείριση του Μεταναστευτικού, δυστυχώς εθελοτυφλούν. Μακάρι να ήταν διαφορετικά αλλά δεν είναι.

Αλλά ας μην μείνουμε στα τρομολαγνικά:

Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι αυτός που επιτρέπει σε μια γυναίκα να μη φοράει μαντήλα και να μπορεί να φοράει παντελόνια, όπως διάβασα κάπου στο Διαδίκτυο. Και σε αντίθεση με κάτι ελληνίδες πασιονάριες των δικαιωμάτων που έσπευδαν στην Τεχεράνη να δηλώσουν τα σέβη τους σε θεοκρατικά-ανδροκρατούμενα καθεστώτα φορώντας μαντήλα, η «δεξιά» Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ήταν εκείνη που είχε αρνηθεί να υποταχθεί στον φαλλοκρατικό κόσμο των σαουδαράβων βασιλιάδων όταν επισκέφθηκε το Ριάντ φορώντας ένα ταγέρ με παντελόνι.

Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι η προστασία του περιβάλλοντος για την οποία ξοδεύει τόσο πολιτικό κεφάλαιο ο Μακρόν. Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι να μην υπάρχει οπλοκατοχή —σε αντιδιαστολή με τον περίφημο αμερικανικό τρόπο ζωής, για την προστασία του οποίου ακούμε τόσα και δεν διαμαρτυρόμαστε. Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι η ανοχή στη σάτιρα, η ανεξιθρησκεία, η δημοκρατία με τον σεβασμό στις αδύναμες μειοψηφίες, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, η εξάλειψη του αναλφαβητισμού, το Erasmus, η προστασία των καταναλωτών και των εργαζομένων και τόσα τόσα άλλα.

Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι αυτός και όσοι ζουν μέσα στα όρια της Ευρωπαϊκής Ενωσης τουλάχιστον πρέπει να αποδέχονται τους κανόνες του. Εκτός και αν δεν θέλουμε κανόνες, κάτι που είναι μια άλλη συζήτηση.

Οι επικριτές του τίτλου του χαρτοφυλακίου του κ. Σχοινά στέκονται στο γεγονός ότι περιλαμβάνει το Μεταναστευτικό και ότι συνδέεται έτσι ο πρόσφυγας με μια απειλή. Επεσαν προφανώς από τα σύννεφα. Αν δεν ήταν το Μεταναστευτικό-Προσφυγικό μια παράμετρος, αν όχι ένα πρόβλημα, συνοχής και ταυτότητας της ΕΕ, προς τι όλη αυτή η φασαρία για την προ τριετίας συμφωνία με τον Ερντογάν να κλείσει τα σύνορα; Υποκρισία.

Διότι το πρόβλημα δεν φαίνεται να είναι τελικά η υποδήλωση του Προσφυγικού ως απειλή, αλλά ότι με αυτόν τον τρόπο ανοίγει μια χρήσιμη —αλλά δύσκολη κυρίως για την Αριστερά που έχει τις δικές της αγκυλώσεις και ήττες— συζήτηση για το τι είναι Ευρώπη. Στα γερμανικά άλλωστε ο τίτλος του χαρτοφυλακίου του κ. Σχοινά είναι Schützen, was Europa ausmacht που σημαίνει «Προστασία Οσων Συνιστούν την Ευρώπη».

Αυτός ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής —της ασφάλειας, της επιδίωξης της ευημερίας, της ανοχής στη διαφορετικότητα, της ισότητας των φύλων, της προστασίας του περιβάλλοντος— που χλευάζεται τόσο αβασάνιστα λες και είναι κάτι επίπλαστο και τεχνητό, δεν ήταν δεδομένος πριν από λίγες δεκαετίες (και δυστυχώς δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένος ούτε και τώρα).

Πριν από μόλις έναν αιώνα, η Ευρώπη ήταν το χειρότερο μέρος του κόσμου για να γεννηθεί κανείς. Η Ευρώπη ήταν το πιο φονικό μέρος του πλανήτη για το πρώτο μισό του 20ου αιώνα — και έγινε το πιο ειρηνικό στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Αυτή η κατάκτηση έγινε ύστερα από τρομακτικές θυσίες και μέσα από μια χωρίς προηγούμενο στην ιστορία του ανθρώπου συνειδητοποίηση των ευρωπαϊκών λαών και των φωτισμένων ηγεσιών τους ότι ακόμα και προαιώνιοι εχθροί πρέπει επιτέλους να έρθουν σε μια συνεννόηση, αν όχι σε φιλία, για να χτιστεί ένας νέος, καλύτερος κόσμος.

Εχει αυτός ο νέος κόσμος ατέλειες και προβλήματα; Ασφαλώς και έχει. Αλλά δεν παύει να είναι ένας κόσμος για τον οποίο πρέπει να παλέψει κανείς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News