Είναι και οι δυο περιπτώσεις ανθρώπων που το να αναφέρεσαι σε αυτούς –ακόμα και με τη μεγαλύτερη τρυφερότητα ή σεβασμό- ως τέκνα των σπουδαίων γονιών τους, είναι κάτι που τους αδικεί. Τους «κονταίνει» ως προσωπικότητες που δεν έκαναν το επίθετο και το οικογενειακό παράσημο την μοναδική ταυτότητα και αξία για την ανάδειξη και την επιβίωσή τους.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου κόρη του ανθρώπου που διαμόρφωσε το ελληνικό θέατρο τις τελευταίες δεκαετίες, του Σπύρου Ευαγγελάτου και της σπουδαίας τραγωδού Λήδας Τασοπούλου που έφυγε σε ηλικία μόλις 52 ετών, εγγονή του Αντίοχου Ευαγγελάτου, του έλληνα μουσουργού και αρχιμουσικού, ανιψιά της μέτζο Δάφνης Ευαγγελάτου. Και πάλι, αν και μέσα από αυτό τον οικογενειακό πυρήνα, η Κατερίνα Ευαγγελάτου αναπόφευκτα ίσως ασχολήθηκε με το θέατρο, αλλά χωρίς να έχει πάνω τους το παραμικρό φτιασίδι, μίμηση, δεκανίκι της οικογενειακής παράδοσης. Δεν ήταν η πριγκίπισσα, η γόνος. Εφτιαξε το δικό της niche στο θέατρο, έσκαψε και διαμόρφωσε τον αυστηρά προσωπικό και αμέσως αναγνωρίσιμο χάρτη της και πορεύεται τιμώντας την οικογένειά της –που χτυπήθηκε τόσο άσχημα από την μοίρα- και αρθρώνοντας τη δική της φωνή και εικόνα. Και είναι μόνο 40 ετών.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης, γιος του Τάσου Λιγνάδη, φιλολόγου, μεταφραστή, κριτικού, του ανθρώπου που με τις λέξεις του οριοθέτησε, νοηματοδότησε, επηρέασε την πορεία του θεάτρου. Μια φιγούρα που άφησε μεγάλη σκιά στο ελληνικό θέατρο και που σίγουρα στα πρώτα τους βήματα επηρέασε τον Δημήτρη Λιγνάδη ως ηθοποιό και τον γιο του Γιάννη που είναι φιλόλογος και μεταφραστής. Ο Δημήτρης έχει παραδεχθεί ότι τα πρώτα χρόνια ένιωθε κάπως σαν να βρίσκεται στη σκιά του και ότι οι μεγάλοι ρόλοι άρχισαν να έρχονται όταν έφυγε από τη ζωή. Τριάντα χρόνια ακριβώς προτού ο Δημήτρης Λιγνάδης αναλάβει διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, στις 31 Αυγούστου του 1989.

Ευαγγελάτου και Λιγνάδης. Ονόματα βαπτισμένα στην τέχνη, στα γράμματα, στις διαδρομές της ελληνικής διανόησης, στη πειθαρχημένη εργασία και ανάγνωση. Είναι σαν σάρκα και οστά τους αυτά τα χαρακτηριστικά. Η παλιά στόφα του καλλιτέχνη, του πλήρους καλλιτέχνη που έχει άποψη και γνώση βαθιά για όλα τα είδη της τέχνης και φυσικά για την ίδια την ζωή. Αλλά και οι δυο τυχαίνει να είναι εργάτες μαθημένοι στην εξαντλητική εργασία στο θέατρο. Δεν είναι οι πορφυρογέννητοι είναι αυτοί που δουλεύουν όσοι λίγοι. Και για τους δυο δε, ακούγεται ότι είναι «δύσκολοι», απαιτητικοί, δεν υποχωρούν αν δεν βγει ακριβώς το αποτέλεσμα που έχουν στο μυαλό τους. Στοχοπροσήλωση, εμμονή αλλά και αυτοπεποίθηση.

Γόνοι σπουδαίων οικογενειών, άοκνοι εργάτες, με αυστηρά προσωπικό στίγμα, σημαντικές σπουδές, ήδη επιτυχημένη καριέρα. Ναι αλλά και κοσμοπολίτες, με εικόνες και εμπειρίες ανά τον κόσμο, και κάθε άλλο παρά αρνητές της πραγματικής ζωής για χάρη της τέχνης. Και οι δυο άνθρωποι βουτηγμένοι στις χαρές της παρέας, του πάρτι, των ηδονών. Καθόλου προστατευμένοι, έχουν νιώσει τη ζωή τους να τραντάζεται από ισχυρά προσωπικά χτυπήματα, χωρίς να θρυμματίζεται όμως. Συνάμα, είναι βαθιά πολιτικοποιημένοι, όχι αφ’ υψηλού κριτές της εξουσίας, αλλά από τη βάση συνδιαμορφωτές της κοινής γνώμης. Δεν είναι οι άνθρωποι που εκτόνωσαν την πολιτική τους αντίδραση στα πληκτρολόγια αλλά μίλησαν έντονα, ουσιαστικά για όσα συμβαίνουν παγκοσμίως σε πολιτική και εξουσία.

Βλέποντας δε πλάι τους στις τελετές παράδοσης παραλαβής σε Εθνικό Θέατρο και Φεστιβάλ τον γενικό γραμματέα Σύγχρονου Πολιτισμού Νικόλα Γιατρομανωλάκη, έναν άνθρωπο που επίσης φέρει ένα επίθετο σημαντικό –είναι γιος του καθηγητή και συγγραφέα Γιώργη Γιατρομανωλάκη- με σημαντικές σπουδές ακόμα και στο Χάρβαρντ, που έχει επίσης δοκιμαστεί για χρόνια στην ελεύθερη αγορά, αντιλαμβάνεσαι πώς η ανθρωπογεωγραφία του σύγχρονου πολιτισμού αλλάζει. Περνάει σε πρόσωπα με χαρακτηριστικά που συνδυάζουν μια αστική καταγωγή, έναν πλούτο μεγάλο, αλλά και την ορμή και κυρίως την σχεδόν εργασιομανία. Η αλλαγή ξεκίνησε. Και ξεκίνησε από τον Πολιτισμό, με τις επιλογές της Λίνας Μενδώνη. Σίγουρα όσα ακολουθήσουν θα έχουν τεράστιο ενδιαφέρον…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News