Στη θατσερική Αγγλία της δεκαετίας του ’80, ένας πιτσιρικάς ανακαλύπτει ότι του αρέσει το μπαλέτο. Δεν του αρέσει απλώς, έχει έμφυτο ταλέντο στο χορό. Κάνει πιρουέτες στους δρόμους και στις ταράτσες, και ονειρεύεται ότι κάποτε θα γίνει χορευτής. Ο πατέρας του όμως, ανθρακωρύχος στο επάγγελμα, αντιδρά άσχημα όταν το μαθαίνει. Τα αγόρια δεν πάνε στα μπαλέτα, μαθαίνουν μποξ και γίνονται σκληροί άντρες. Παιδί και πατέρας συγκρούονται, τα εμπόδια είναι πολλά και ο δρόμος μοναχικός, αλλά στο τέλος το πάθος για χορό νικάει τα πάντα.

Ναι, την ιστορία του «Μπίλι Έλιοτ» λέω. Την είδαμε στη μεγάλη οθόνη το 2000 και έτρεχαν τα δάκρυα ποτάμια, γιατί η ταινία έδειχνε ακριβώς αυτό: τα ταμπού της κοινωνίας που στέκονται εμπόδιο στα όνειρα των ανθρώπων, και που μόνο με την παθιασμένη τους θέληση ξεπερνιούνται. Την παθιασμένη, μέχρι εκεί που δεν υπάρχουν όρια.

Οι εποχές άλλαξαν, αλλά υπάρχουν ακόμα πολλοί πιτσιρικάδες που τολμούν να πουν ότι τους αρέσει το μπαλέτο και ο γονιός βγάζει φλύκταινες. Κάποιοι πολεμούν και κερδίζουν την προκατάληψη, κάποιοι άλλοι χάνουν απ’ αυτήν. Και κάποιοι, οι περισσότεροι μάλλον, δεν ξεκινούν καν να την πολεμούν, γιατί φοβούνται. Κρατούν την επιθυμία μέσα τους και πάνε υπάκουα στο μάθημα του μποξ, ή στο ποδόσφαιρο, ή στο καράτε, γιατί αυτές οι δραστηριότητες ενδείκνυνται για ένα αγόρι. Ανάμεσά τους, υπάρχουν σίγουρα και μερικοί Μπίλι Έλιοτ, ένας κύκλος χαμένων χορευτών, των οποίων το ταλέντο πάει στράφι.

Την ταινία «Μπίλι Έλιοτ» θα έπρεπε να την βλέπουν υποχρεωτικά στα σχολεία. Ή μάλλον, καλύτερα, θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική για παιδιά και γονείς, να τη δίνουν σαν εργασία για το σπίτι: δείτε τον Μπίλι Έλιοτ μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά και γράψτε τις σκέψεις σας να τις συζητήσουμε στην τάξη. Θα ήταν ένα πολύ χρήσιμο μάθημα και ίσως μια αφορμή για κάποιους γονείς, να γίνουν πιο ανοιχτοί και λιγότερο προκατειλημμένοι.

Δεν ξέρω αν η αμερικανίδα παρουσιάστρια Λάρα Σπένσερ, της εκπομπής Goodmorning America, έχει δει τον Μπίλι Έλιοτ. Δεν ξέρω αν ήθελε να κάνει απλώς ένα αστείο, ή αν όντως πιστεύει στα στερεότυπα που χωρίζουν τις ενασχολήσεις των παιδιών σε ροζ και γαλάζιες, με τάφρο ανάμεσα που απαγορεύεται να διαβεί το αντίθετο φύλο. Το καυστικό της πάντως σχόλιο για τον μικρό πρίγκιπα Τζορτζ, επειδή παρακολουθεί μαθήματα μπαλέτου, θύμισε λίγο τον γονιό που λέει στο γιο του: τα αγόρια δεν κλαίνε. Και επιβεβαίωσε πόσο ισχυρά παραμένουν ακόμα τα ταμπού για τα δύο φύλα και πόσο έχουν μπολιάσει τη σκέψη μας, ώστε να περνούν σαν ανάλαφρα σχόλια σε τηλεοπτικά πάνελ και ο κόσμος να χαχανίζει από πίσω.

Εγώ, όμως, θ’ αφήσω τη Λάρα Σπένσερ και το σχόλιό της, για το οποίο άλλωστε ζήτησε συγνώμη, μιας και της την είπε πολύς κόσμος. Το πιο αισιόδοξο κομμάτι αυτής της ιστορίας, είναι ότι ο πρίγκιπας Τζορτζ πάει στο μπαλέτο. Ο Τζορτζ, μιας βασιλικής οικογένειας που ζει και αναπνέει με πρωτόκολλα και κανόνες, και την έχεις στο μυαλό σου σαν την αποκορύφωση της αυστηρότητας και των στερεοτύπων. Αυτός ο Τζορτζ λοιπόν, και πάει μπαλέτο, και το λένε δημοσίως ότι πάει.

Μα, δεν περνάει ένα μήνυμα αυτό; Ένα μήνυμα χίλιες φορές πιο δυνατό από κάθε είδους αντίδραση, σε κάθε ατυχές τηλεοπτικό σχόλιο. Ένα μήνυμα που δίνει υποσυνείδητα χαστούκι στον προκατειλημμένο και στα ταμπού του, και κλείνει συνωμοτικά το μάτι στον κόσμο: τα αγόρια χορεύουν επίσης, είναι φυσιολογικό, το κάνει και ο πρίγκιπας Τζορτζ. Ξεκολλήστε.

ΥΓ. Εκτιμάς λίγο περισσότερο την Κέιτ Μίντλετον και τον Γουίλιαμ μετά απ’ αυτό, πάντως, ε;

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News