Μέχρι τα 15 του χρόνια τον έλεγαν Ερβιν. Σήμερα, λίγοι θυμούνται το πραγματικό του όνομα. Τον… ξαναβάφτισε ένας αρθρογράφος της Lansing State Journal, που έτυχε να τον παρακολουθήσει σε σχολικό αγώνα μπάσκετ στο Λάνσινγκ του Μίτσιγκαν. Ο μικρός τελείωσε το ματς με 36 πόντους, 18 ριμπάουντ και 16 ασίστ. Μαγεία! Ο Ερβιν Τζόνσον έγινε «Μάτζικ» Τζόνσον. Μερικά χρόνια αργότερα δικαίωσε, απολύτως, το προσωνύμιό του, εκτοξεύοντας τους Λέικερς και το ΝΒΑ σε άλλο επίπεδο.

Ο Μάτζικ Τζόνσον, που μόλις έκλεισε τα 60 (γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1959), δεν υπήρξε, απλώς, ένας από τους κορυφαίους παίκτες στην ιστορία του παγκοσμίου μπάσκετ. Ηταν η προσωποποίηση της πιο θεαματικής εκδοχής του σπορ. Ενας πλέι-μέικερ σε κορμί ψηλού (2,06), απίστευτα γρήγορος, εκρηκτικός, μετρ στον αιφνιδιασμό και ασυναγώνιστος στην πάσα, που «έβρισκε» τους συμπαίκτες του με κάθε πιθανό -και απίθανο- τρόπο. Η ομάδα στην οποία αφιέρωσε ολόκληρη την καριέρα του, δεν νικούσε μόνο. Διασκέδαζε την εξέδρα. Κι εκείνος, ήταν ένας αυθεντικός σούπερ-σταρ.

Οι μάχες των Λέικερς με τους Σέλτικς (του φίλου του από τα κολλεγιακά τους χρόνια, Λάρι Μπερντ) στα μέσα της δεκαετίας των ’80s, ήταν, ίσως, η πιο συναρπαστική αντιπαλότητα που γνώρισε το ΝΒΑ, το οποίο είδε την απήχησή του στο παγκόσμιο φίλαθλο κοινό να περνά σε άλλη διάσταση. Ο Τζόνσον φόρεσε το δαχτυλίδι του πρωταθλητή πέντε φορές. Τρεις φορές αναδείχτηκε σε MVP των Τελικών, άλλες τρεις σε MVP του πρωταθλήματος, ενώ πήρε μέρος σε 12 All-Star Game, κατακτώντας τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη το 1990 και το 1992. Η στατιστική του, ιδίως στις ασίστ (11,2 σε κάθε αγώνα, κατά μέσον όρο), προκαλεί δέος γι’ αυτόν τον τεράστιο αθλητή.

Κι όμως, τον πιο σπουδαίο αγώνα της ζωής του τον έδωσε έξω από τις γραμμές του γηπέδου. Ηταν 7 Νοεμβρίου 1991, τρεις το μεσημέρι στη δυτική ακτή των ΗΠΑ, όταν εμφανίστηκε σε συνέντευξη Τύπου για να ανακοινώσει πως εγκαταλείπει το μπάσκετ. Μόλις στα 32 του. Στα καλύτερά του. Γιατί; Το εξήγησε χωρίς περιστροφές: «Εχω προσβληθεί από τον ιό HIV. Θα πρέπει να αποσυρθώ από τους Λέικερς. Σήμερα. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω AIDS, αλλά τον ιό HIV. Η γυναίκα μου είναι καλά. Οι εξετάσεις της ήταν αρνητικές. Σκοπεύω να ζήσω για πολύ καιρό ακόμη. Χωρίς την πίεση του πρωταθλητισμού θα μπορέσω να απολαύσω άλλες χαρές της ζωής. Θα μου λείψει το παιχνίδι, όμως σκοπεύω να γίνω ομιλητής για τον ιό HIV. Για να πω σε όλα τα νεαρά παιδιά πόσο σημαντικό είναι να κάνεις ασφαλές σεξ. Μερικές φορές είσαι λίγο αφελής, και νομίζεις ότι δεν θα τύχει κάτι τέτοιο σε σένα. Συνέβη σε μένα, αλλά σκοπεύω να το αντιμετωπίσω. Η ζωή μου θα συνεχιστεί. Η ζωή συνεχίζεται και θα είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος».

Ο ίδιος είχε μάθει τα νέα μερικές μέρες νωρίτερα, στις 24 Οκτωβρίου 1991, από τον Μάικλ Μέλμαν, τον γιατρό των Λος Αντζελες Λέικερς. Νιόπαντρος και με τη σύζυγό του έγκυο, ο θρύλος του ΝΒΑ «έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του». Αλλά, όχι για πολύ. Επειτα από λίγα λεπτά τηλεφώνησε στον ατζέντη του, Λον Ρόουζεν, για να του πει τα δυσάρεστα. «Εσύ φρόντισε να ενημερώσεις τους συμπαίκτες μου. Εγώ έχω έναν αγώνα να δώσω (με τον HIV)».

Η ανακοίνωση του Μάτζικ Τζόνσον ήταν ένα παγκόσμιο σοκ. Εγινε πρώτο θέμα, παντού. Σύμφωνα με το ESPN (2004), ήταν η έβδομη πιο σημαντική είδηση των τελευταίων 25 ετών. Οι φίλαθλοι σε όλο τον Κόσμο είδαν, για πρώτη φορά, αυτόν τον «γίγαντα» τόσο ευάλωτο. Ισως, επειδή δεν μπορούσαν να κοιτάξουν μέσα του. Να δουν το κουράγιο του και τη δύναμη της ψυχής του. Κάποιοι του έδιναν λίγους μήνες ζωής. Εκείνος, όμως, στάθηκε όρθιος. Απέναντι στον ιό, που εκείνη την εποχή προκαλούσε τρόμο, αλλά και απέναντι στις προκαταλήψεις.

Ο Μάτζικ Τζόνσον έκλεισε τα αυτιά του στα υπονοούμενα για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις (ο HIV «θέριζε» κυρίως τους ομοφυλόφιλους) και αφοσιώθηκε στην ενημέρωση του κοινού, ιδίως των νέων, για τον ασφαλή -με προφυλάξεις- έρωτα, συμμετέχοντας σε αμέτρητες δράσεις. Λίγους μήνες μετά, επέστρεψε στα γήπεδα! Αν και είχε αποσυρθεί από τη δράση, οι φίλαθλοι τον συμπεριέλαβαν στην πεντάδα του All-Star Game 1992, στην «Ορλάντο Αρίνα». Οχι μόνον έπαιξε, αλλά και οδήγησε τη Δύση στη νίκη (153-113), με 25 πόντους, εννέα ασίστ και πέντε ριμπάουντ. Αναδείχθηκε MVP του αγώνα. Επειτα, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, ως στέλεχος της πρώτης (και αυθεντικής) Dream Team.

Την αμέσως επόμενη σεζόν, καθώς ένιωθε υγιής και ακμαίος, θέλησε να επιστρέψει στα γήπεδα – πάντα με τη φανέλα των Λέικερς. Τότε ανακάλυψε ότι υπάρχει κάτι πολύ πιο τρομακτικό από τον HIV: η άγνοια και η προκατάληψη των ανθρώπων. Ορισμένοι συμπαίκτες του, αλλά και αντίπαλοι, θεωρώντας ότι θα κολλήσουν τον ιό με τον ιδρώτα (παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις των επιστημόνων), αρνήθηκαν να αγωνιστούν κοντά του, ή απέναντί του. Κανείς δεν μπορούσε να τους υποχρεώσει να το κάνουν, κι έτσι ο Μάτζικ Τζόνσον οδηγήθηκε στην μπασκετική του εξορία.

Επέστρεψε μόνο για λίγο, στα 37 του. Επαιξε σε 32 αγώνες, με μικρό χρόνο συμμετοχής στον κάθε έναν. Παρά την ηλικία και την τετραετή αποχή του από τα γήπεδα, ο κόσμος είδε και πάλι τον σόουμαν που, κάποτε, βοήθησε το μπάσκετ να ανακαλύψει την ομορφιά του.

Σήμερα, στα 60 του, είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Ενας μύθος του αθλητισμού, ένας ήρωας της ζωής. Ενας δυνατός, χαμογελαστός, υπέροχος άνθρωπος. Που δεν πέθανε νωρίς, όπως πολλοί περίμεναν, αλλά βοήθησε εκατομμύρια άλλους να ζήσουν υγιείς. Και η θρυλική του φανέλα, με το «32», κρέμεται στην οροφή του «Staples Center», στο Λος Αντζελες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News