Το λεκτικό επεισόδιο μεταξύ των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας Διονύση Χατζηδάκη και του ΣΥΡΙΖΑ Πάνου Σκουρλέτη είναι μόνο η αφορμή. Ή, μάλλον, μία από τις αφορμές για να διαπιστώσει κάποιος πώς εννοούν την επαναστατικότητα και την προοδευτικότητα αυτοί οι νέας γενιάς «άκαπνοι αριστεροί» που, ακόμη και στην Χούντα, ήταν παιδιά. Που δεν χρειάστηκε ποτέ δηλαδή, ούτε να ζήσουν στην παρανομία λόγω της ιδεολογίας τους ούτε να αγωνιστούν, με πραγματικό κόστος, γι’ αυτήν.

Να παραδεχθούμε λοιπόν ότι η λεκτική αψιμαχία ξεκίνησε από τον κ. Χατζηδάκη. Που «καλωσόρισε» τον κ. Σκουρλέτη στη Βουλή αναφερόμενος στο ηλιοκαμένο χρώμα του. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε ανάλογα ενώ δεν χρειάζεται να έχει κάποιος εξειδικευμένες γνώσεις για να καταλάβει ότι η όψη του πρώην δημαρχου Παλαιού Φαλήρου δεν παραπέμπει ακριβώς στην όψη της υγείας. Να υποθέσουμε ότι ο κ.Σκουρλέτης δεν το ήξερε; Να το υποθέσουμε. Και να του καταλογίσουμε απλώς ότι μίλησε ελαφρά τη καρδία.

Τι κάνει ένας άνθρωπος –αριστερός, δεξιός, κεντρώος, αστός, μικροαστός, προλετάριος– όταν αυτός εις βάρος του οποίου αστειεύεται, τού διευκρινίζει ότι υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία που, ως γνωστόν, προκαλεί αλλοίωση του χρώματος της επιδερμίδας; Καταπίνει τη γλώσσα του. Και σπεύδει να ζητήσει συγνώμη. Εκτός και αν εκταμιεύει «αριστεροσύνη» στο όνομα της αγένειας και της κοινωνικής απρέπειας.

Ο κ. Σκουρλέτης δεν είναι το μόνο στέλεχος (ή ψηφοφόρος) του ΣΥΡΙΖΑ που επιδεικνύει, εντός της Βουλής, βαθιά κοινωνική αγένεια. Υπάρχει αυτή η κάπως συγκεχυμένη αλλά πολύ διαδεδομένη, στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, άποψη ότι οι στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς αποτελούν, στην πραγματικότητα, αστικά κατάλοιπα.

Ανάλογου ύφους ασκήσεις αφελούς και ψευδεπίγραφης επαναστατικότητας θα είχαν πλάκα αν επιδίδονταν σε αυτές παιδιά της προεφηβικής ηλικίας. Πώς φτύναμε μικροί στα πιάτα των καλεσμένων των γονιών μας ή κάναμε μικρές, ανώδυνες, δολιοφθορές στα σπίτια που μας έσερναν με το ζόρι; Αυτό! Οταν γίνονται όμως από πολιτικά στελέχη και μάλιστα της πρώτης γραμμής, προκαλούν θλίψη. Δεν πρόκειται περί πολιτικού πολιτισμού. Είναι στοιχειώδεις αρχές σεβασμού στον συνάνθρωπο. Η αλφαβήτα των κανόνων της δεοντολογίας.

Η «άκαπνη Αριστερά» που λέγαμε προηγουμένως, από την αρχή της αναρρίχησής της στην εξουσία, περιγέλασε, αποδόμησε, απαξίωσε, στοχοποίησε ό,τι έχει σχέση με κανόνες και δεοντολογία. Τώρα, ως αντιπολίτευση, ειρωνεύεται και αντιμάχεται την «επιστροφή στην κανονικότητα». Αυτά συμβαίνουν όταν υπάρχει μόνο ιδεολογική συσκευασία κενή, ωστόσο, περιεχομένου. Το να νομίζεις, για παράδειγμα, ότι, επειδή δεν φοράς γραβάτα, συνεχίζεις να γράφεις την τοπική ιστορία της Αριστεράς και της προόδου σε μια χώρα που υπάρχει ο αστικός μύθος για τα εξήντα κοστούμια του Χαρίλαου Φλωράκη.

Θυμάμαι μια ιστορία που μου έχει διηγηθεί διακεκριμένος σήμερα δικηγόρος. Λίγους μήνες μετά τη Μεταπολίτευση, στα πρώτα του ακόμη επαγγελματικά βήματα, του είχε προταθεί να υπερασπιστεί κάποιον κατηγορούμενο για βιασμό. Είχε προβληματιστεί, σκεπτόταν να μη δεχθεί. Εκείνες τις ημέρες βρέθηκε για κάποιο λόγο στο γραφείο το Ηλία Ηλιού – πρόεδρος της ΕΔΑ και, μετά τη μεταπολίτευση της Ενωμένης Αριστεράς, αυτός που το 1974 απέσπασε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τη διαβεβαίωση ότι θα νομιμοποιήσει το ΚΚΕ. Με την ευκαιρία λοιπόν, ζήτησε τη γνώμη και τη συμβουλή του για την πρόταση που είχε. Ο ηγέτης της Αριστεράς του εξήγησε, ως δικηγόρος που ήταν, ότι ο επιστήμων της Νομικής θα πρέπει να αποστασιοποιείται από τον εκάστοτε πελάτη του και να αντιμετωπίζει την κάθε περίπτωση ως νομική πρόκληση. «Ολους πρέπει να τους υπερασπιζόμαστε παιδί μου, εκτός από τους χουντικούς». Αλλά καθώς ο νεαρός, τότε, δικηγόρος έβγαινε από το γραφείο, πρόσθεσε. «Μάλλον και τους χουντικούς».

Υπήρξε κάποτε μια Αριστερά που δεν είχε ανάγκη από άλλοθι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News