Στην περίπτωσή της μπορεί καθείς να κρατήσει ό,τι προαιρείται. Τόσο από το «χαμαιλεοντικό» ταλέντο της, όσο κι από τους ρόλους της. Θέλει κανείς να θυμάται από την Κάθριν Χάντερ τον υπέρβαρο μαφιόζο με την βαριά (από τα πολλά τσιγάρα!) φωνή; Ή τους πιο αγαπημένους μονάρχες του Σαίξπηρ, τον -φαλακρό, κατά Χάντερ- Βασιλιά Ληρ και τον παράξενο Ριχάρδο Γ’; Την μαϊμουδίτσα-μίμο, τον λυκάνθρωπο (τον πρώτο ρόλο στην καριέρα της) ή την 11χρονη αυτιστική που πεθαίνει από καρκίνο (στο «Spoonface Steinberg», το 1999); Τον αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ (στο θεατρικό «The Emperor», Ρίσαρντ Καπουσίνσκι) ή την γατοπωλήτρια Αραμπέλα Φιγκ στον κινηματογραφικό «Χάρι Πότερ»;

Μπορεί οι ρόλοι του Λιρ και του Ριχάρδου να την έχουν σημαδέψει ως την ηθοποιό που μεγαλουργεί σε ανδρικούς ρόλους και η τρομακτική της Κλάρα Ζαχανάσιαν στην «Επιστροφή της Γηραιάς Κυρίας» να της χάρισε το Βραβείο Ολίβιε το 1991 (για έναν ρόλο τουλάχιστον 30 χρόνια… μεγαλύτερό της), όμως η Κάθριν Χάντερ σε όλους και σε όλα «μπαίνει» με τον ίδιο τρόπο. «Κάνει πρόβες σαν τρελή κι έπειτα βουτάει και εγκαταλείπεται, αφήνεται ολοκληρωτικά στον ρόλο», όπως παρατηρούν φίλοι και συνεργάτες της, με δυο λόγια.

Όταν πρωτακούστηκε ότι θα παίξει σε μια βρετανική παραγωγή του σαιξπηρικού «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», πολλοί άρχισαν τα στοιχήματα για το ποιον ρόλο θα παίξει. Τότε, ίσως, είχε δώσει την δική της εξήγηση ή εκδοχή, αν θέλετε, για όλα. Αφού πρώτα τους… καθησύχασε ότι θα ενσαρκώσει την Κλεοπάτρα και όχι τον Αντώνιο. «Ευτυχώς η Κλεοπάτρα υπήρξε και μεγάλη πολιτικός, οπότε δεν θα χρειαστεί να αρκεστώ ή να εστιάσω στην θηλυκότητα. Βέβαια μου είναι ρόλος πιο δύσκολος από τον Βασιλιά Λιρ. Επειδή είναι γυναίκα!». Αργότερα, το πήγε και παραπέρα: «Συνήθως βρίσκω τους ανδρικούς ρόλους πιο ενδιαφέροντες. Διότι οι γυναικείοι είναι συχνά λιγάκι πιο ανιαροί».

Δεν έπεσαν, πάντως, τα ίδια στοιχήματα όταν πρωτακούστηκε ότι θα παίξει στην Επίδαυρο «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου (στις 9 και 10 Αυγούστου). Ήταν όλοι σίγουροι ότι θα είναι ο Προμηθέας, που χάρισε το φως στους ανθρώπους. Και, σύμφωνα με κάποιες ερμηνείες, ο τραγικός ήρωας δεν είναι μόνον σύμβολο αγάπης προς τους ανθρώπους και ανθρωπισμού, αν θέλετε, αλλά και της επιχειρηματικότητας.

Όταν την ρωτούν τι νιώθει πιο πολύ, Βρετανή, Αμερικανίδα ή Ελληνίδα, πάντα υπερισχύει στις απαντήσεις της το τρίτο. «Λατρεύω την αγγλική γλώσσα και την βρετανική αίσθηση του χιούμορ. Νιώθω ευλογημένη που στα δύο μου έφυγα από την Νέα Υόρκη (σ.σ.: έχει ακόμη και αμερικανικό διαβατήριο) και πήγα στο Λονδίνο, όπου και μεγάλωσα. Όμως το δώρο της ελληνικής καταγωγής μου με συνδέει, προγονικά, με το αρχαίο δράμα. Και είναι μεγάλο. Είμαι τυχερή να είμαι λίγο απ’ όλα. Πολίτης του πουθενά και του παντού».

Αυτή η προγονική της σχέση, λοιπόν, τώρα δικαιώνεται και θεατρικά. Δίπλα στην θυμέλη του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου. Με τραγωδία και έναν ήρωα αιώνιο και πανίσχυρο, πανανθρώπινο σύμβολο. Σύμβολο του «πουθενά και του παντού». Να μην προσθέσουμε εδώ και τα τυπικά και τετριμμένα, της συγκίνησής της που θα παίξει σε ένα θέατρο… προγονικό.

Όσο και για το Κάθριν και για το Χάντερ, που δεν ακούγονται τόσο προγονικά, θα πρέπει να επιστρέψουμε σε αυτό το κείμενο πίσω, στα χρόνια που φοιτούσε στην περίφημη RADA – Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου (μετά τις σπουδές Γαλλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ). Ως Αικατερίνη Χατζηπατέρα ακόμη,  γόνος εφοπλιστικής οικογένειας. Εκεί της συνέβησαν δύο τινά που άλλαξαν αρκετά στον ρου της ζωής της. Το πρώτο ήταν ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που της στοίχισε, έκτοτε, το «ευ βάδην» από το δεξί της πόδι. Το θυμήθηκε αργότερα. Ως Κλεοπάτρα. «Καλό είναι να μην το σκέφτεσαι ότι μπορεί και να βαδίζεις λίγο παράξενα όταν παίζεις τέτοιους ρόλους», λέει με κάποιον αυτοσαρκασμό.

Το δεύτερο ήταν εκείνο που της είπε, ως Αικατερίνη Χατζηπατέρα, ο τότε διευθυντής της RADA, Χιού Κράτγουελ: «Σε ενδιαφέρει να παίξεις όλους τους ρόλους του δραματικού ρεπερτορίου ή μόνον μερικές… τσιγγάνες;» Όλους, του απάντησε. «Τότε άλλαξε το όνομά σου». Όπερ και έκανε, κάνοντας το Αικατερίνη, Κάθριν (Kathryn και όχι Catherine). Πώς θα άλλαζε όμως και το ελληνικό της επώνυμο; Τον τότε φίλο της τον έλεγαν Τζέιμς Χάντερ. «Υπήρχαν πολλές πιθανότητες να καταλήγαμε μαζί για αρκετά χρόνια και τον ρώτησα αν θα τον πείραζε να πάρω το επώνυμό του». Και έτσι έγινε. Μόνον που, τελικά, δεν έμειναν μαζί.

Χώρισαν σύντομα και η Κάθριν Χάντερ πλέον, έπεσε στην αγκαλιά του ηθοποιού της διάσημης πειραματικής θεατρικής ομάδας Complicite, Μαρτσέλο Μάγκνι, γεννημένου στο Μπέργκαμο και σημερινού συνοδοιπόρου της και στον «Οιδίποδα» της Επιδαύρου. Μπορεί δε με εκείνον να είναι χρόνια μαζί, όμως το καλλιτεχνικό της όνομα από τον πρώην, το Χάντερ δηλαδή, της έμεινε. Με αυτό έκανε και την μεγάλη επιτυχία στην «Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας» του Φρίντριχ Ντίρενματ, σε σκηνοθεσία Μάγκνι, που της έφερε στα 30 της το Βραβείο Ολίβιε και της άνοιξε οριστικά το δρόμο και προς τον επόμενο θρίαμβο με τον Λιρ, το 1997.

Εκεί κέρδισε και τον τίτλο της «άφυλης» πρωταγωνίστριας. Είτε δούλευε με τον Πίτερ Μπρουκ, είτε με την Royal Shakespeare Company, είτε με το Complicite, είτε με το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας. «Άφυλη» με την σαιξπηρική και αριστοφανική έννοια. Σε αναστροφή. Στα χρόνια του Σαίξπηρ όλοι οι ρόλοι, ως γνωστόν, ερμηνεύονταν από άνδρες – και οι γυναικείοι. Όπως και στα χρόνια του Αριστοφάνη. Ή του Αισχύλου. Εδώ, τους ανδρικούς ρόλους τολμάει να αναλάβει μία γυναίκα. Παίζοντας, φερ’ ειπείν, σε ένα «Ημέρωμα της Στρίγγλας» μόνον από γυναίκες ηθοποιούς. Ναι, και ο Πετρούκιος.

Ακόμη και αυτό το «άφυλο» ή μάλλον αυτή την παρενδυσία βίωσε στο έπακρον στη θεατρική σκηνή η Κάθριν Χάντερ. Χάρη σε μια από τις ηρωίδες της, που ενσάρκωσε το 2004 στο θεατρικό «Whistling Psyche»: Τον Δρα Τζέιμς Μπάρι, ο οποίος επί 40 χρόνια στο Βρετανικό Στρατό έκρυβε πίσω από την ανδρική ιατρική περιβολή του την Μάργκαρετ Μπάλκλεϊ. Και δη τον 18ο αιώνα! «Νομίζουν πως είμαι γενναία που ενσαρκώνω άνδρες στη σκηνή. Τι να πει και η Μάργκαρετ που το έκανε για μια ζωή».

Σε όλη της την καριέρα, όμως, η Κάθριν Χάντερ, που κρύβει μέσα της την Αικατερίνη Χατζηπατέρα από τα μέρη του πατέρα των επών, Ομήρου, έκανε ένα και μόνον πράγμα, όπως το θέτει η ίδια: «Προσπαθούσα να εμψυχώσω και να εμψυχωθώ πάνω στα έπη. Να βρω τις ιστορίες που χρειάζεται να ειπωθούν, να βρω τη σύνδεσή μας με αυτές και χάρη σε αυτή τη διαδικασία να μπορέσω να κάνω τη διαφορά. Χρειαζόμαστε τις ιστορίες. Τα έπη». Όπως, εδώ, στην Επίδαυρο, το έπος του «Προμηθέα Δεσμώτη», που τιμωρήθηκε από τους θεούς επειδή τους έκλεψε το φως για να το δώσει στους ανθρώπους. «Τις χρειαζόμαστε γιατί είναι και αυτές ένα είδος ανατροφής μας».

Για την ιστορία:

Η Κάθριν Χάντερ έχει εμφανιστεί στα μέρη μας τον Μάιο του 2009, στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», με τον μονόλογο «Ο Πίθηκος του Κάφκα», σε σκηνοθεσία Walter Meierjohann και τον Δεκέμβριο του 2014 στην παράσταση των Πίτερ Μπρουκ και Μαρί-Ελέν Εστιέν «Η κοιλάδα των εκπλήξεων», στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News