Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, το «μόνο κορίτσι στην πόλη που δεν μπορεί να βρει αγόρι» είχε καταντήσει πολιτιστικό φαινόμενο. Και τόσο η Μπρίτζετ Τζόουνς (Ρενέ Ζελβέγκερ) με το «Ημερολόγιό» της όσο και η Κάρι Μπράντσο στο «Sex and the City» κεφαλαιοποίησαν την απογοήτευση που ένιωθαν οι γυναίκες κάτοικοι μεγαλουπόλεων σε όλο τον κόσμο, όπου υπήρχε έλλειψη ανδρών. Και ήταν ατελείωτα τα παράπονά τους για την αναλογία ανδρών/γυναικών (με περισσότερες γυναίκες από άνδρες) που μείωνε στο ελάχιστο πολλές φορές την πιθανότητά τους να βρουν σύντροφο. Ωστόσο σήμερα, φαίνεται ότι τέτοια παράπονα δεν ακούγονται τόσο συχνά, γράφει το Quartz. Οι γυναίκες, βέβαια, εξακολουθούν να διαμαρτύρονται για τις σχέσεις, αλλά οι μόνοι άνδρες δεν είναι πια τόσο «σπάνιο» φαινόμενο, διότι τις τελευταίες δεκαετίες οι αναλογίες των φύλων στις μεγάλες πόλεις έχουν γίνει λίγο πιο ίσες.

Για παράδειγμα:

• Το 1990, στη Νέα Υόρκη αναλογούσαν 88,5 άνδρες σε κάθε 100 γυναίκες. Και το 2015, ήταν 91.
• Το 2000, στο Λονδίνο αναλογούσαν 95,5 άνδρες σε κάθε 100 γυναίκες. Και το 2015 ήταν σχεδόν ισοδύναμοι.

Τα οικονομικά μπορούν να εξηγήσουν την ανισορροπία στις αναλογίες των φύλων (για την έλλειψη μόνων ανδρών συχνά ενοχοποιούσαν και το γεγονός ότι στις μεγαλουπόλεις οι γκέι άνδρες ήταν περισσότεροι σε σχέση με λεσβίες, πράγμα που όμως ήταν παραπλανητικό).

Πριν από την εμφάνιση θέσεων εργασίας στον τομέα της τεχνολογίας, γυναίκες με γνώσεις και δεξιότητες διαφόρων επιπέδων κατέκλεισαν τις πόλεις, οι οποίες όμως ζητούσαν  μόνον άνδρες με υψηλή ειδίκευση. Οι δουλειές στις μεγαλουπόλεις συνήθως πληρώνονται καλύτερα, ειδικά σε θέσεις εργασίας υψηλής ειδίκευσης όπως στον τραπεζικό τομέα και τον τομέα του μάνατζμεντ. Όμως, πριν από 20 ή 30 χρόνια, οι πόλεις ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές και για γυναίκες χαμηλής και μεσαίας ειδίκευσης, επειδή υπήρχαν άφθονες θέσεις σε καταστήματα και διοικητικές εργασίες και πληρώνονταν περισσότερο. Οι καλύτερες θέσεις εργασίας, όμως, για άνδρες μεσαίας και χαμηλής ειδίκευσης -στον τομέα της μεταποίησης, των μεταφορών, των κατασκευών και των βιομηχανιών εξόρυξης όπως το πετρέλαιο και τα ορυχεία – συχνά δεν ήταν στις πόλεις.

Μια άλλη πιθανή αιτία είναι το αναμφίβολα προκλητικό επιχείρημα της Λένα Εντλουντ. Η οικονομολόγος στο πανεπιστήμιο Κολούμπια υποστήριξε ότι γυναίκες, που αναζητούν πλούσιους συντρόφους, μετακομίζουν σε μεγάλες πόλεις ελπίζοντας να συναντήσουν κάποιον. Για πλούσιους συντρόφους ενδιαφέρονται όλες οι γυναίκες ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, ενώ, σύμφωνα πάντα με την Εντλουντ, οι άνδρες δεν ενδιαφέρονται τόσο για τα πτυχία και τις γνώσεις των συντρόφων τους.

Εν τω μεταξύ, οι άνδρες με χαμηλή ειδίκευση έμειναν έξω από την λίαν ανταγωνιστική «αγορά εύρεσης συντρόφου», καθώς οι γυναίκες στις πόλεις ήθελαν σχέση μόνο με υψηλά αμειβόμενους…

Αλλά πολλά πράγματα έχουν αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες. Οι πόλεις έχουν γίνει πιο ελκυστικές για εργαζόμενους υψηλής ειδίκευσης, άνδρες και γυναίκες. Σε ομιλία του στην ετήσια συνάντηση της αμερικανικής οικονομικής ένωσης το περασμένο έτος, ο οικονομολόγος του MIT Ντέιβιντ Οτορ έδειξε πόσο έχει αλλάξει η αγορά εργασίας στις πόλεις. Πρώτον, αν κάποιος έχει πτυχία και δεξιότητες, είναι όλο και πιο πιθανό να ζει σε μια πόλη, όπου υπάρχουν οι καλύτερες θέσεις εργασίας και οι οποίες προσφέρουν όλο και περισσότερες ευκαιρίες για συμμετοχή σε ένα επαγγελματικό δίκτυο με άλλους εξειδικευμένους εργαζόμενους. Παλιότερα οι άνδρες με πανεπιστημιακά πτυχία μπορεί να κέρδιζαν περισσότερα χρήματα δουλεύοντας σε μια μεγάλη πόλη,  αλλά μπορούσαν επίσης να έχουν μια καλή καριέρα και σε μια αγροτική περιοχή. Τώρα αυτό είναι λιγότερο πιθανό και οι απόφοιτοι πανεπιστημίων και των δύο φύλων, είναι πιο πιθανό να ζουν σε πόλεις επειδή προσφέρουν πολύ καλύτερες ευκαιρίες.

Εν τω μεταξύ, οι πόλεις είναι λιγότερο ελκυστικές για γυναίκες με χαμηλότερες δεξιότητες. Υπάρχουν λιγότερες δουλειές γι’ αυτές, ειδικά οι θέσεις για διοικητικές εργασίες σε γραφεία έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και το κόστος ζωής έχει αυξηθεί.

Όσον αφορά την υπόθεση της Εντλουντ, οι κοινωνικοί κανόνες έχουν επίσης αλλάξει. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι σχέσεις μεταξύ ομοίων είναι πλέον πιο συνηθισμένες, πράγμα που σημαίνει ότι οι άνδρες με χρήματα και εκπαίδευση τείνουν να παντρεύονται γυναίκες του ιδίου μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου. Οι λόγοι πάντως παραμένουν ασαφείς. Ενας μορφωμένος άνδρας μπορεί να παντρευτεί μια γυναίκα με παρόμοιο οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο είτε επειδή του αρέσει είτε επειδή η πόλη στην οποία ζει έχει ομογενοποιηθεί τόσο πολύ οικονομικά ώστε δεν συναντά γυναίκες άλλης τάξης.

Όλα αυτά, βέβαια, αυξάνουν την οικονομική ανισότητα, και στις πόλεις ο αριθμός των γυναικών συρρικνώνεται σε σχέση με τους άνδρες. Εάν αυτές οι τάσεις συνεχιστούν, και οι πόλεις γεμίσουν ακόμα περισσότερο με οικονομικές ελίτ, είναι πιθανό ότι σύντομα θα φτάσουν στην ισότητα των φύλων. Οι γυναίκες στις πόλεις, βέβαια, θα εξακολουθούν να βρίσκουν δικαιολογίες για να διαμαρτύρονται για την αδυναμία τους να κάνουν σχέση, αλλά η έλλειψη ανδρών δεν θα είναι μία από αυτές…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News