Ηταν ένας από τους καλύτερους τελικούς όλων των εποχών. Ο μεγαλύτερος σε διάρκεια (τέσσερις ώρες και 56 λεπτά) στα χρονικά του Γουίμπλεντον. Κρίθηκε στο τάι-μπρέικ του πέμπτου σετ, για πρώτη φορά στην ιστορία του τουρνουά. Μια επική μονομαχία. Ενα παιχνίδι που το τένις δεν θα ξεχάσει, ποτέ.

Ο Νόβακ Τζόκοβιτς νίκησε τον Ρότζερ Φέντερερ (3-2 σετ) και κατέκτησε το τρόπαιο του λονδρέζικου Οπεν για πέμπτη φορά – και δεύτερη διαδοχική χρονιά. Κρίμα, που το κοινό του Centre Court δεν αναγνώρισε τον άθλο του όπως του άξιζε. Οι θεατές, στην πλειονότητά τους, υποδέχτηκαν το αποτέλεσμα με δυσφορία – ήθελαν να νικήσει ο Ελβετός. Ο συνήθως εκδηλωτικός Σέρβος «απάντησε» στην αγένειά τους με έναν ψυχρό πανηγυρισμό. Εχει συνηθίσει, όμως…

Ιδίως στο Γουίμπλεντον, είναι μόνος. Οι υποστηρικτές του είναι τόσο λίγοι, που μπορείς να τους μετρήσεις. Εναν προς έναν. Ενώ ο «Βασιλιάς», κάθε χρόνο γνωρίζει την αποθέωση. Εχει σαρώσει τα βραβεία του πιο δημοφιλούς τενίστα. Ο Τζόκοβιτς είναι πρόεδρος των παικτών, όμως δεν είναι το ίδιο αγαπητός στις τάξεις των φίλων του σπορ. Οι περισσότεροι είναι «φεντερερικοί» ή «ναδαλικοί». Στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη, ακόμη και στη Μελβούρνη, όπου ο 32χρονος «Νόλε» μετρά τους πιο πολλούς major τίτλους του. Δεν αποκλείεται, το πιο πολυπληθές φαν-κλαμπ του εκτός Σερβίας να είναι το ελληνικό.

Η κυριακάτικη νίκη του αποκτά ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, εάν σκεφτούμε ότι ο Τζόκοβιτς έσβησε δύο ματς-πόιντ του αντιπάλου του στο 8-7 του πέμπτου σετ (40-15), τη στιγμή που η εξέδρα είχε προεξοφλήσει την επικράτηση του Ελβετού, και ήταν έτοιμη να γιορτάσει τη «στέψη» του. Εκεί που όλοι τον θεωρούσαν (και τον ήθελαν) χαμένο, βρήκε το κουράγιο, την αυτοσυγκέντρωση, να «κλέψει» το ματς από τον πιο έμπειρο -αν όχι τον κορυφαίο- τενίστα του καιρού μας.

Οι αναμετρήσεις του Τζόκοβιτς με τον Φέντερερ ενέχουν ένα στοιχείο ταξικής πάλης. Ο «Φεντ» είναι αριστοκράτης. Με το αρχοντικό του στιλ παιχνιδιού επιβεβαιώνει αυτό που πολλοί επιμένουν να πιστεύουν: ότι το τένις είναι άθλημα της «ελίτ». Αλλά και εκτός γηπέδων, ο «τελευταίος αυτοκράτορας» από τη Βασιλεία περνά τον ελεύθερο χρόνο του στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας. Θα τον δεις σε εκθέσεις ζωγραφικής, σε φιλανθρωπικά γκαλά, σε χλιδάτα πάρτι, ακόμη και σε επιδείξεις μόδας, δίπλα σε πλούσιους και διάσημους. Ο «Νόλε», αντιθέτως, είναι ένας λαϊκός τύπος (κι ας κατοικεί στο Μόντε Κάρλο), ο οποίος δεν έχει πρόβλημα να βρίσει μπροστά στον τηλεοπτικό φακό έπειτα από έναν τυχερό πόντο του αντιπάλου του, ή να παραπονεθεί με γκριμάτσες όταν νιώσει ότι το ματς «στραβώνει».

Ενας βαλκάνιος Σούπερμαν, που μεγαλουργεί σε ένα περιφρονητικό (για την ταπεινή του καταγωγή) περιβάλλον, αμφισβητώντας στην πράξη το μονοπώλιο της αριστοκρατίας στα κορτς. Εξω από αυτά, θα τον δεις να διασκεδάζει με την «παλιοπαρέα» από το Βελιγράδι, η οποία τον ακολουθεί και στους αγώνες του. Απαρτίζεται από παιδικούς φίλους, αλλά και από γνωστούς σέρβους αθλητές άλλων σπορ. Οσοι οπαδοί του τένις δεν τον συμπαθούν, τον αντιμετωπίζουν σαν έναν νεόπλουτο που εξαγόρασε τη θέση του σε μια κλειστή λέσχη, στην οποία δεν ανήκει.

Από το 2007, που πρωτοσυναντήθηκαν σε τελικό Γκραν-Σλαμ (στο Αμερικανικό Οπεν) με νικητή τον Φέντερερ, μέχρι σήμερα, ο Ελβετός έχει υποφέρει από τον Σέρβο. Στις μεταξύ τους αναμετρήσεις ο Τζόκοβιτς προηγείται στις νίκες με 26-22. Τον έχει κερδίσει τρεις φορές στον τελικό του Γουίμπλεντον (2014, 2015, 2019). Επίσης, σε ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός (2012), σε τελικό του Αμερικανικού Οπεν (το 2015, όταν ο Φέντερερ βρισκόταν σε εξαιρετική φόρμα), και δύο φορές σε ημιτελικούς του Αυστραλιανού Οπεν (2011, 2016). Στον ημιτελικό της Μελβούρνης, το 2008, του είχε διακόψει ένα σερί δέκα διαδοχικών παρουσιών σε τελικούς major τουρνουά. Η τελευταία φορά που ο Φέντερερ τον νίκησε σε Γκραν-Σλαμ ήταν στον ημιτελικό του Γουίμπλεντον το 2012. Κάποτε, στο Ιντιαν Ουέλς του 2011, ο Σέρβος έκανε τον Ελβετό, που φημίζεται για την ψυχραιμία και τους τρόπους του, να κομματιάσει τη ρακέτα του!

«Δεν θα μελαγχολήσω για έναν εκπληκτικό αγώνα τένις», τόνισε ο Φέντερερ μετά τη χθεσινή του ήττα. Παραδέχτηκε ότι «πονάει, όπως κάθε ήττα στο Γουίμπλεντον», όμως η πραγματικότητα είναι πως αυτό το «κάζο» ήταν το πιο οδυνηρό απ’ όσα έχει πάθει από τον «Νόλε». Ηθελε να γίνει ο μεγαλύτερος σε ηλικία τενίστας που κερδίζει τελικό Γκραν-Σλαμ εδώ και 51 χρόνια. Τον Αύγουστο θα κλείσει τα 38. Ισως να μην του δοθεί άλλη ευκαιρία.

Αυτή ήταν μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του (αν όχι η τελευταία) σε τελικό μεγάλου τουρνουά. Γι’ αυτό και το κοινό στο Centre Court δεν χάρηκε καθόλου για τον θρίαμβο του Τζόκοβιτς. Εκτός θεαματικού απροόπτου, ο Φέντερερ θα βάλει τέλος στη μυθική του καριέρα το επόμενο καλοκαίρι, γιορτάζοντας τα 39α γενέθλιά του στο Τόκιο. Εκεί, όπου θα συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες για πέμπτη φορά, θα αναζητήσει το μόνο τρόπαιο που λείπει από την τεράστια συλλογή του: το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Απλό Ανδρών.

Παρά την ήττα του, αποδείχθηκε για άλλη μια φορά πως ο χρόνος είναι… θαυμαστής του. Ο Φέντερερ πρωτοεμφανίστηκε σε major τελικό (στο Γουίμπλεντον) το 2003. Νίκησε τον Φιλιππούση και κέρδισε το τρόπαιο. Η Σερένα Γουίλιαμς ήταν 21 ετών. Επαιζε κι αυτή στον τελικό του λονδρέζικου Οπεν, επίσης για πρώτη φορά. Ο δε Στέφανος Τσιτσιπάς, δεν είχε κλείσει, ακόμη, τα 5. Εκτοτε πέρασε… ένας αιώνας. Κι όμως, ο Ελβετός έφτασε στον εφετινό τελικό, νικώντας τον Ράφα Ναδάλ με το ίδιο τένις υψηλής τεχνικής που παίζει από την αρχή της δυναστείας του. Λίγο έλειψε να πάρει και το τρόπαιο. Το μυστικό της μεγάλης του διάρκειας είναι αυτό: ο Φέντερερ δεν στηρίζεται στην ταχύτητα, τη δύναμη, ή την αντοχή του – όλα αυτά που ο χρόνος καταστρέφει-, αλλά στην απαράμιλλη τέχνη του.

Ο Φέντερερ είναι «κλάση». Ο Ναδάλ, δύναμη και πάθος. Ο Τζόκοβιτς, στρατηγική και μυαλό. Εάν ο Σέρβος δεν είχε πάθει αυτό το μεγάλο «μπλακ άουτ», από τον Ιανουάριο του 2017 έως τον Ιούνιο του 2018, επειδή ένιωθε ότι το τένις δεν τον κάνει ευτυχισμένο πια, ίσως η απόσταση των τεσσάρων μεγάλων τροπαίων (16-20) που τον χωρίζει από τον Ελβετό, να είχε εκμηδενιστεί. Πέρυσι την Ανοιξη ο «Νόλε» είχε βρεθεί εκτός των 20 καλύτερων του κόσμου. Αλλά, όταν επέστρεψε, κατέκτησε το Γουίμπλεντον του 2018, κατόπιν το Αμερικάνικο και το Αυστραλιανό Οπεν και, τώρα, πάλι το λονδρέζικο. Τέσσερα από τα πέντε τελευταία majors. Και είναι, πάλι, το Νο 1.

Στα 32 του, έχει μπροστά του τουλάχιστον μια πενταετία στο κορυφαίο επίπεδο. Χωρίς τον ανταγωνισμό του Φέντερερ, είναι πολύ πιθανό να τον ξεπεράσει σε κατακτήσεις μεγάλων τροπαίων. Το ίδιο και τον Ναδάλ, που έχει δύο περισσότερα, αλλά είναι και ένα χρόνο μεγαλύτερος, καταταλαιπωρημένος από τραυματισμούς. Τότε, ίσως το κοινό να τον δει με άλλο μάτι. Με τον σεβασμό που αξίζει ο μόνος από τους «Big-3» τενίστες της εποχής μας (και ο πρώτος μετά το 1969) που έχει κατακτήσει το Γκραν-Σλαμ, δηλαδή και τα τέσσερα κορυφαία τουρνουά στη σειρά: το Γουίμπλεντον του 2015, κι έπειτα το Αμερικανικό Οπεν, το Αυστραλιανό, και το Ρολάν Γκαρός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News