• Μονοιασμένοι ως Ελληνες

Τον έφιππο ανδριάντα του Γεώργιου Καραϊσκάκη στον κήπο του Ζαππείου Μεγάρου τον συναντάς από την πλευρά της οδού Ηρώδου Αττικού. Παρουσιάζεται σε σκηνή μάχης. Φοράει στολή οπλαρχηγού και είναι ένοπλος, ενώ τραβάει απότομα τα ηνία του αλόγου, το οποίο πατάει στα πίσω πόδια, με τα μπροστινά να βρίσκονται στον αέρα. Το χάλκινο γλυπτό κατασκευάστηκε το 1966 από τον Μιχαήλ Τόμπρο. Στην ψηλή βάση του, είναι γραμμένα τα λόγια του θρυλικού οπλαρχηγού: «Εγώ πεθαίνω όμως εσείς να είσθε μονοιασμένοι και να βαστήξετε την πατρίδα».

Ετσι όπως τον συνάντησα μια μέρα περπατώντας στην Ηρώδου Αττικού, χάζεψα με την εντυπωσιακή στάση του αλόγου, αλλά και με τη λέξη «μονοιασμένοι». Με αφορμή τις εκλογές, την πόλωση, την τρέλα και το πόσο έχουν σφίξει οι ζέστες, αναρωτιέμαι αν μπορούμε να καταλάβουμε για πόσο σπουδαία λέξη πρόκειται. Κάποτε κάποιοι πέθαναν για όλους εμάς τους υπόλοιπους που ακολουθήσαμε μέσα στα χρόνια. Και σήμερα, καλά-καλά δεν ξέρουμε για ποιο λόγο ζούμε…

• Ποιος έσβησε τις κότες;

Κατηφορίζοντας ένα απόγευμα Παρασκευής τη Βασιλέως Κωνσταντίνου, λίγο πριν από το Καλλιμάρμαρο, δεν μπορούσα να αντισταθώ σ’ αυτό το στιγμιότυπο, που για κάποιον λόγο, μου θύμισε κάτι καρτουνίστικο. Ενας κύριος έσβηνε με περισσή αφοσίωση τη λέξη «κότες», κόβοντας συχνά πυκνά κομμάτια από ένα ρολό κουζίνας που είχε βάλει στην αριστερή τσέπη του παντελονιού του. Η λέξη ήταν γραμμένη στην κόκκινη επιφάνεια ενός σπιτιού, κατά πάσα πιθανότητα του δικού του, αλλιώς δεν εξηγείται τόσο μεγάλος ζήλος.

Εκτός από τις «κότες» που σβήνονταν μπροστά στα μάτια μου, η συνοδευτική λέξη είχε ήδη σβηστεί. Πλησιάζοντας, κατάλαβα ότι ήταν η λέξη «φασίστες». Οσο σύμφωνη και αν με βρίσκει το σύνθημα «Φασίστες Κότες», συμμερίζομαι τους αισθητικούς λόγους που όπλισαν το χέρι του συμπαθή κυρίου με τα απαραίτητα καθαριστικά.

• Ελπίζω – απελπίζομαι

Κατά το λατινικό «dum spiro spero» (όσο αναπνέω ελπίζω), η ελληνική εκδοχή έρχεται να προσθέσει «κι όσο ελπίζω απελπίζομαι». Σε ένα χαμηλό πεζουλάκι επί της Αστυδάμαντος στο Παγκράτι, κάποιος ελπιδοφόρα απελπισμένος άφησε το συγκεκριμένο υστερόγραφο, αναζητώντας προφανώς λίγη κατανόηση. Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αν όμως είναι κάτι σαν video game και εν τω μεταξύ χάνει πολλές ενδιάμεσες ζωές; Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σταματήσει να ελπίζουν. Είτε επειδή ήταν πάντα αρνητικοί και απαισιόδοξοι, είτε επειδή έγιναν κυνικοί στην πορεία, ύστερα από απανωτές κατραπακιές και στραβοπατήματα. Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, που ό,τι και αν τους έχει συμβεί, εξακολουθούν να έχουν ψυχολογία κουταβιού απέναντι στη ζωή και στα αψυχολόγητα σκαμπανεβάσματά της: είναι έτοιμοι να ριχτούν στο παιχνίδι, να τρέξουν προς το μέρος του όταν δουν κάτι που τους αρέσει, κι ας φάνε τα μούτρα τους. Ελπίζουν, απελπίζονται και φτου κι απ’ την αρχή. Το βασικό είναι ότι ξέρουν να αναπνέουν.

• Ερχεσαι να δούμε dvd;

Κάποτε η φράση «έλα σπίτι να δούμε dvd» ισοδυναμούσε με ερωτικό κάλεσμα. Η ταινία υπήρχε όντως, φρεσκονοικιασμένη από το κατάστημα dvd της γειτονιάς -τον απόγονο των βιντεοκλάμπ- αλλά σπανίως την έβλεπες ολόκληρη. Ψηλά στην Ιπποκράτους, εξακολουθεί να υπάρχει αυτό το ένδοξο και πολύ καλά ενημερωμένο μαγαζί, όπου μπορείς να αναζητήσεις με τις ώρες τις αγαπημένες σου ταινίες, αλλά και να ανακαλύψεις και καινούριες αγαπημένες. Αλλη μία ρομαντική αντίσταση στην εποχή της παντοκρατορίας του Netflix. Κάποτε, χρειαζόταν έστω να βγεις από το σπίτι για να νοικιάσεις μία ταινία. Τώρα οι ταινίες είναι ήδη εντός σπιτιού. Και χάνεται εκείνη η χαριτωμένη αναζήτηση ανάμεσα στους διαδρόμους με τις ερωτικές κομεντί, τις δραματικές ταινίες και τα θρίλερ. Δεν θα είχε ενδιαφέρον να ξαναθυμηθούμε κάτι τέτοιες ρομαντικές τελετουργίες σε μία εποχή που τα έχουμε όλα έτοιμα και στο πιάτο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News