Τακτική επιθετικότητας σε κενό στρατηγικής: αυτή είναι η αδυναμία της διακυβέρνησης Τραμπ η οποία, επαναλαμβανόμενη συνεχώς, ανήχθη σε δόγμα – η επισήμανση έγινε από τον Νίκολας Κριστόφ, αρθρογράφο των New York Times, με αφορμή την παρόξυνση της κρίσης στη σχέση των ΗΠΑ με το Ιράν.

Η τακτική της μέγιστης πίεσης δεν είναι πρωτόγνωρη, γράφει. Τα ίδια έκανε ο αμερικανός πρόεδρος και στις περιπτώσεις της Βόρειας Κορέας, των Παλαιστινίων, της Κίνας και της Βενεζουέλα. Παντού απέτυχε.

Ο Κιμ συνεχίζει να παράγει πυρηνικά όπλα, οι Παλαιστίνιοι ταμπουρώθηκαν στην άρνηση, ο εμπορικός πόλεμος με την Κίνα μαίνεται, ο Μαδούρο ουδέν έπαθε ενώ ο λαός του εξακολουθεί να πεινά.

Νούλα, σε μέγιστο βαθμό: η δυστυχία επιδεινώθηκε και οδήγησε αρκετές χώρες να εντείνουν την πολεμική συμπεριφορά τους, με τρόπους που θέτουν σε κίνδυνο τις ΗΠΑ. Ιδίως όσον αφορά το Ιράν, ναι, βρισκόμαστε στα πρόθυρα πολέμου.

Ο Ντόναλντ Τραμπ επιμένει σε μία αποτυχημένη πολιτική, αυτοσχεδιάζοντας, συγχέοντας τους φίλους των ΗΠΑ με τους εχθρούς τους, παίζοντας ένα επικίνδυνο παιχνίδι με τους μουλάδες της Τεχεράνης. Φαίνεται ότι ο άνθρωπος ζει σε έναν φανταστικό κόσμο, δικό του, όπου η αποχώρηση (το 2018) από τη συμφωνία του Μπαράκ Ομπάμα για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν (το 2015) οδηγεί σε θετικά αποτελέσματα. Η πραγματικότητα όμως είναι αυτή που οδήγησε, πολύ φυσιολογικά μάλιστα, στη βία.

Τα «χειρουργικά πλήγματα» μπορούν να στραβώσουν ανά πάσα στιγμή – αυτό δεν το αντιλαμβάνονται οι ιέρακες του Λευκού Οίκου, οι διάφοροι Τζον  Μπόλτον και Μάικ Πομπέο.

Τι νόημα έχει, γράφει ο Κριστόφ, «αν σκοτώσουμε 150 Ιρανούς σε μια σειρά αεροπορικών επιθέσεων, όπως λέει ο Τραμπ». Ο αρθρογράφος γνωρίζει, μάλλον σε αντίθεση με τη διακυβέρνηση Τραμπ, ότι το Ιράν με τη μακρά του χείρα θα απαντήσει «σκοτώνοντας Αμερικανούς στο Ιράκ, στη Συρία, στο Αφγανιστάν και αλλού σε όλο τον κόσμο».

Λογαριάζει και το κόστος: «Το Ιράν και οι εντολοδόχοι του ίσως χτυπήσουν την πετρελαϊκή υποδομή της Σαουδικής Αραβίας, ενώ ταυτόχρονα θα διακόψουν τη ροή του πετρελαίου μέσω των στενών του Ορμούζ. Μπορούμε να δούμε επιθέσεις της Χεζμπολάχ εναντίον του Ισραήλ, ακόμη και έναν νέο πόλεμο μεταξύ του Λιβάνου και του Ισραήλ».

Και τότε: «Η παγκόσμια οικονομία θα μπορούσε να επηρεαστεί σημαντικά». Η σύγκρουση που θα μπορούσε να ξεκινήσει από τα «χειρουργεία» είναι πιθανόν να καταλήξει στα σφαγεία.

Ο αρθρογράφος προτείνει «ξεπουπούλιασμα» των γερακιών που έπεσαν τόσο πολύ έξω στο Ιράκ και αφαίρεση του λόγου τους όσον αφορά το ιρανικό ζήτημα. Επίσης προτείνει στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ τέσσερα σταθερά βήματα προς αποφυγήν εμπλοκής. Γράφει:

«Πρώτον, βεβαιωθείτε ότι οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ ανοίγουν πυρ μόνο για αυτοάμυνα ή κατόπιν προεδρικής εντολής». (Εδώ ο Κριστόφ θυμίζει το συμβάν του 1988, όταν το πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ «Βινσέν» κατέρριψε με πυρά ένα ιρανικό πολιτικό αεροσκάφος και σκότωσε 290 ανθρώπους επειδή οι ναύτες του «νόμισαν» ότι ήταν πολεμικό του Ιράν.)

«Δεύτερον, οργανώστε μία διεθνή δύναμη προστασίας της ναυσιπλοΐας στα Στενά του Ορμούζ – θα μπορούσε να αποτρέψει ιρανικές προβοκάτσιες και να μειώσει τον κίνδυνο ανάφλεξης».

Και συνεχίζοντας, «τρίτον, απελευθερώστε τις ΗΠΑ από τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, χώρες που έχουν παίξει ολέθριο ρόλο (μαζί με το Ισραήλ) στην ενθάρρυνση της πολεμικής επίθεσης εναντίον του Ιράν». (Ο Κριστόφ επαινεί εδώ τη Γερουσία των ΗΠΑ που ύψωσε εμπόδια στις πωλήσεις όπλων προς τη Σαουδική Αραβία.)

«Τέταρτον, προσπαθήστε για μυστικές συνομιλίες με το Ιράν με στόχο να επιστρέψετε στη συμφωνία για τα πυρηνικά».

Αυτές οι προσεγγίσεις μπορεί να μην αποβούν επιτυχείς, αλλά αξίζει να δοκιμαστούν καταλήγει ο αρθρογράφος των ΝΥΤ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News