Πρώτα τα ευχάριστα: Κατρούγκαλος, Γεροβασίλη και Κουβέλης, ως μέλη του ΚΥΣΕΑ, εγγυώνται, υπό την καθοδήγηση του Πρωθυπουργού τη διασφάλιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο. Και όχι μόνο αυτών, αλλά και των κυπριακών. Τα αδέρφια μας δεν χρειάζεται να ξυπνούν τα βράδια από τον θόρυβο που κάνουν τα τουρκικά σκάφη.

Μετά τα φαιδρά. Ο Πρωθυπουργός κατέβηκε στις νεραντζιές του Μαξίμου και μας είπε ότι η Ελλάς επενδύει στις συμμαχίες της ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Πριν από λίγες μέρες, ακριβώς από το ίδιο σημείο, δήλωνε έτοιμος να ξεκινήσει δεύτερο αντάρτικο κατά των Βρυξελλών αν του κάνουν τα στραβά μάτια για τα επιδόματα. Είναι κάπως περίεργο να τους βάζεις τις φωνές για τις παροχές, αλλά να τους θέλεις δίπλα σου όταν δυσκολεύουν τα πράγματα με την Τουρκία.

Μετά ακολουθούν τα χάχανα. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε χαρακτηρίσει «ανθέλληνα» τον Μάνφρεντ Βέμπερ του ΕΛΚ. Ε, ναι. Αφού το ΕΛΚ πέταξε έξω τον Όρμπαν, έπρεπε να βρεθεί άλλος κακός. Βέβαια ο κ. Τσίπρας δεν μας είχε εξηγήσει σε τι συνίσταται και από πού εκπορεύεται ο ανθελληνισμός του Βέμπερ -μπορεί, ας πούμε, να βλέπει φουστανέλα και να πετάει σπυράκια ή να έχει απωθημένα από παλαιότερες διακοπές του στην Κρήτη. Τώρα έρχεται ο Βέμπερ και κάνει ένα tweet με το οποίο ζητάει από την Τουρκία να μην αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου. Για ανθέλληνας καλά τα πήγε.

Και τώρα τα σοβαρά. Όσο ζεσταίνεται το θέμα των ερευνών στο Αιγαίο, τόσο θα ανεβαίνει και η θερμοκρασία στα ελληνοτουρκικά. Και αυτός θα είναι ένας πραγματικά σοβαρός λόγος για να αναστενάξει με ανακούφιση ο Τσίπρας όταν στις 8 Ιουλίου αφήσει το κλειδί κάτω από το χαλάκι στην εξώπορτα του Μαξίμου. Και η αλήθεια είναι ότι στα θέματα του Αιγαίου, ο Τσίπρας αφήνει τα πράγματα αρκετά χειρότερα από όσο τα βρήκε. Βέβαια δεν ευθύνεται μόνον αυτός. Στην πραγματικότητα εφήρμοσε μία πολιτική αδράνειας που τείνει να εξελιχθεί σε εθνικό δόγμα. Επικαλούμαστε τη διεθνή νομιμότητα, αλλά δεν την εφαρμόζουμε επειδή γνωρίζουμε ότι έτσι θα μπλέξουμε χειρότερα αφού για την Τουρκία η άσκηση δικαιωμάτων που εκπορεύονται από το Διεθνές Δίκαιο αποτελεί αιτία πολέμου.

Πρόσφατα ο Κώστας Σημίτης, με το άρθρο του στην «Καθημερινή της Κυριακής», περιέγραψε την ελληνική στάση μέσα σε λίγες γραμμές: «Ακολουθήσαμε και ακολουθούμε μέχρι τώρα συνειδητά μια πολιτική στην οποία κυριαρχεί η επίκληση των δικαιωμάτων μας, αλλά αποφεύγουμε να τα κατοχυρώσουμε για να μην προκαλέσουμε αμφισβητήσεις. Αναγνωρίζουμε τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, αλλά εν γνώσει μας δεν επιδιώξαμε την εφαρμογή τους γιατί θεωρούμε πιθανό να προκύψουν αρνητικές επιπτώσεις για τη χώρα. Υπογράψαμε και κυρώσαμε τη διεθνή σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982, η οποία προβλέπει ότι η αιγιαλίτιδα ζώνη μιας χώρας έχει εύρος 12 μίλια. Παρ’ όλα αυτά δεν έχουμε αυξήσει τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια».

Και εντάξει, αυτή η τακτική μπορεί να μας βόλευε τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα, όμως, τα πράγματα φτάνουν στα όρια τους. Χρειάζεται πλέον μία εθνική απόφαση που θα χαράσσει με σαφήνεια τον δρόμο: θα πάμε με βάση το Διεθνές Δίκαιο επιδεικνύοντας σθένος έναντι της Τουρκίας ή θα κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουμε θέματα-ταμπού; Αυτή είναι απόφαση που δεν μπορεί να ληφθεί από μία κυβέρνηση, αλλά μόνο από ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News