Ηταν ένας τελικός που δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Ισως να έφταιγε ότι ήταν «αγγλικός» και να «χάλασε» με το γρήγορο γκολ της Λίβερπουλ, μόλις στο 2′ με πέναλτι του Σάλαχ, ύστερα από μια άχαρη στιγμή και ένα χέρι του Σισοκό στα 28 δευτερόλεπτα της αναμέτρησης. Ισως πάλι, να μην είχε η Τότεναμ το μέταλλο να το γυρίσει, ή να άργησε πολύ να το πιστέψει. Ισως να αρκούσε απλώς μια βαριά ευρωπαϊκή φανέλα όπως αυτή της θρυλικής αγγλικής ομάδας, που από τα 70s διδάσκει αποτελεσματικό ποδόσφαιρο όλον τον κόσμο.

Σε μια πρώτη ανάγνωση μάλλον ήταν όλα αυτά μαζί —που οδήγησαν τη Λίβερπουλ στον θρίαμβο, 14 χρόνια από το έπος της Κωνσταντινούπολης και επτά από την τελευταία φορά που αγγλικός σύλλογος σήκωσε το τρόπαιο του Champions League (ήταν η Τσέλσι το 2012).

Το γκολ του Οριγκί, όμως, στο 88′, δεν έδωσε απλώς έμφαση σε μια επιτυχία που γράφηκε αυτή την πολύ ζεστή νύχτα στη Μαδρίτη. Ηταν το επισφράγισμα μιας εποποιΐας που γραφόταν όλη αυτή τη χρονιά.

Διότι η Λίβερπουλ, σε αντίθεση με τη θαυμάσια Τότεναμ του Μαουρίτσιο Ποκετίνο, δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στη δημόσια ποδοσφαιρική σφαίρα. H επιτυχία της στον τελικό της Μαδρίτης είναι η κατάληξη μιας μακράς πορείας.

Από το 2005 είχε να πανηγυρίσει ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ηταν η περυσινή φιναλίστ του Champions League που τσακίστηκε από τη σπουδαία Ρεάλ Μαδρίτης και προδόθηκε από έναν θλιβερό τερματοφύλακα (εδώ).

Ετσι, το καλοκαίρι προσέφερε ένα συμβόλαιο 62 εκατ. ευρώ στον Αλισον για να κάνει παιχνίδια σαν αυτό του Σαββάτου στη Μαδρίτη: όποτε χρειάστηκε, ιδίως σε τρεις φορές στα μέσα του β’ ημιχρόνου, ο 27χρονος Βραζιλιάνος έδειξε γιατί θεωρείται ένας από τους καλύτερους γκολκίπερ του κόσμου, αν όχι ο καλύτερος.

Ετσι, φρόντισε εφέτος να έχει βάθος στον πάγκο της. Ο Ορίγκι που μπήκε για να αντικαταστήσει τον κουρασμένο Φιρμίνιο ήταν αυτός που σφράγισε τη νίκη.

Ετσι, έφτιαξε μια ομάδα με εξαιρετικούς αμυντικούς —σπάνια μπορείς να δεις τέτοια εμφατική εμφάνιση από αριστερό μπακ όπως αυτή που έκανε ο Ρόμπερτσον, ή τόσο στέρεες επεμβάσεις όπως αυτές του Βαν Ντάικ— και απίστευτους διάολους στην επίθεση σαν τον Σάλαχ και κυρίως τον Μανέ.

Ετσι, συνέχισε να εμπιστεύεται τον Γιούργκεν Κλοπ, παρότι δεν έφερε και πάλι το πρωτάθλημα Αγγλίας (αυτό λείπει πια 30 χρόνια από το Λίβερπουλ).

Ετσι, οπαδοί, παίκτες και προπονητές συνέχισαν να τραγουδούν πεισματικά το «You ll Never Walk Alone» των Gerry and the Pacemakers, στις ήττες, αλλά πλέον και στους ευρωπαϊκούς θριάμβους.

Είναι ο έκτος τέτοιος για την πιο σπουδαία ίσως ομάδα που έχει βγάλει το νησί της Γηραιάς Αλβιόνος. Μια πορεία που ξεκίνησε το μακρινό 1977 στη Ρώμη απέναντι στην Μπορούσια Μενχεγκλάντμπαχ (3-1), συνεχίστηκε το 1978 στο «Γουέμπλεϊ» του Λονδίνου κόντρα στην Μπριζ (1-0), για να ακολουθήσει το 1981, στο Παρίσι, η νίκη με 1-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης, το 1984 στο «Ολύμπικο» της Ρώμης η επικράτηση στα πέναλτι επί της Ρόμα και βεβαίως το 2005 στην Κωνσταντινούπολη η επική ανατροπή επί της Μίλαν. Τώρα ήρθε το έκτο, ίσως το πιο γλυκό καθώς μαρτυρά ότι η Λίβερπουλ όχι μόνο έχει επιστρέψει εκεί όπου πάντοτε ανήκε, αλλά και το ότι το πείραμα του Κλοπ είναι πετυχημένο.

Ο Γερμανός ανέτρεψε τις νόρμες. Ο προπονητής-δικτάτορας τύπου Μουρίνιο δεν υπάρχει πια, έδωσε τη θέση του στον προπονητή-πατρική φιγούρα. Ο Κλοπ πήρε μικρούς παίκτες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων επέλεξε να αγοράσει από το κάτω ράφι και το μοντέλο προπονητικής ήταν να προσπαθήσει να μεταλαμπαδεύσει στους ποδοσφαιριστές του την πίστη στη νίκη και στο ταλέντο τους. Τα κατάφερε όλη τη χρονιά, βλέποντάς τους να φτάνουν ένα βήμα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος και να αποκλείουν ακόμα και την ακριβοθώρητη Μπαρτσελόνα του Λιονέλ Μέσι ανατρέποντας ένα 0-3 εις βάρος τους (εδώ), στον δρόμο προς την κούπα.

Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, το ίδιο κατ΄αναλογια έκανε και ο Ποκετίνο της Τότεναμ, αλλά δεν ήταν η βραδιά του. Ο Σον ήταν «φλύαρος», ο μέγας Χάρι Κέιν ακόμα επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, ο Σισοκό έκανε το λάθος στην αρχή και ανέτρεψε τον σχεδιασμό, ίσως απλώς ο Αργεντινός να μην είχε τόσους πολλούς παίκτες για να ανακατέψει το παιχνίδι όπως ο Κλοπ. Ισως για αυτήν την Τότεναμ, που πριν λίγα χρόνια ήταν μια χρυσή μετριότητα στην Αγγλία και είναι η πρώτη εκτός του κλειστού κλαμπ των πλουσίων που φτάνει σε τελικό την τελευταία δεκαετία, να αρκούν τα λόγια του ποιητή: «Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι. Τόσο που έκαμες μεγάλη η δόξα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News