• Κάλπικη κάλπη στο Παγκράτι

Εδώ και δύο εβδομάδες, γεμίσαμε με κάλπες. Και έρχονται και άλλες όπως όλοι ξέρουμε. Είναι λοιπόν να μην βλέπεις κάλπες παντού, ακόμη και στα πιο απίθανα μέρη; Εγώ για παράδειγμα, έπεσα πάνω σε μία στο Παγκράτι, κοντά στην πλατεία Πλαστήρα. Δεν θα μπορούσε να βρει πιο εμπνευσμένη θέση για να γράψει τη λέξη «ΚΑΛΠΗ» ο άγνωστος με το μαύρο σπρέι στο χέρι. Ούτως ή άλλως, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, χαμένοι και κερδισμένοι των εκλογών για «μήνυμα που έστειλε ο λαός» δεν κάνουν λόγο; Μάλλον λοιπόν, ο πολύπαθος λαός επιλέγει να το στείλει μέσω ταχυδρομείου, με τον παραδοσιακό τρόπο, ρίχνοντάς το σε ένα γραμματοκιβώτιο. Ισως έτσι να εξηγείται το γεγονός ότι αργεί να φτάσει…

 • Οικολόγοι Πράσινοι, όχι και τόσο οικολόγοι

Τα απομεινάρια των εκλογών, θυμίζουν πολύ συχνά αποφάγια σε ταβέρνα. Ολα αρχίζουν με τις καλύτερες προθέσεις, τα φαγητά λάμπουν στα πιάτα λαχταριστά, έτοιμα να τα απαθανατίσεις για το Instagram και στη συνέχεια να τα καταβροχθίσεις. Το θέαμα όταν τελειώσει το φαγοπότι, είναι λιγότερο φωτογενές: ξεκοκκαλισμένες μπριζόλες, κάτι κακόμοιρα κρεμμύδια που επέζησαν από τη «μάχη» της χωριάτικης για να πνιγούν τελικά στο εναπομείναν λάδι, τσαλακωμένες λαδωμένες χαρτοπετσέτες πάνω στο τραπέζι.

Κάτι τέτοιο μου θύμισε και το ερημωμένο πλέον εκλογικό περίπτερο που εγκατέλειψαν μόνο και αβοήθητο οι Οικολόγοι Πράσινοι επί της Πανεπιστημίου. Περνώντας από εκεί την περασμένη Τρίτη, μιάμιση μόλις ημέρα μετά τις εκλογές, καθόλου πράσινο και καθόλου οικολογικό δεν ήταν. Σκουπίδια πάσης φύσεως, από ξεραμένα λουλούδια που μάλλον είχαν σταλεί για «καλή τύχη» στις εκλογές, μέχρι διάφορα άλλα αγνώστης ταυτότητας παραπεταμένα αντικείμενα. Καμία οικολογική συνείδηση όταν σβήσουν τα φώτα και καταμετρηθούν οι λιγοστές ψήφοι.

 • Μετρώντας τις ημέρες που δεν περνούν με τίποτα

Το περασμένο Σάββατο, παραμονή του πρώτου γύρου των εκλογών, και το ημερολόγιο τοίχου έδειχνε τη σωστή ημερομηνία: 25 Μαΐου 2019. Οι προηγούμενες σελίδες, είχαν αφαιρεθεί, μαρτυρώντας κάποιον που μετρά τον χρόνο με επιμέλεια, χωρίς να του ξεφεύγει καμία ημέρα που μπαγιατεύει χωρίς να απομακρυνθεί εγκαίρως. Μόνο που το συγκεκριμένο ημερολόγιο δεν είναι καρφιτσωμένο με πινέζα σε έναν οποιονδήποτε τοίχο. Βρίσκεται στη Σταδίου, στο υπαίθριο «σπίτι» μίας άστεγης γυναίκας, η οποία κοιμόταν σκεπασμένη μέχρι το κεφάλι, με το ημερολόγιο που κοσμείται από την εικόνα του Χριστού στο προσκέφαλό της.

Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας, πιο Αθηναίοι από τους Αθηναίους, καθώς ξέρουν αυτήν την πόλη απέξω κι ανακατωτά. Κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη. Ομως δεν ψηφίζουν, δεν αποφασίζουν για τα κοινά, δεν ξέρουν σε ποιο δημοτικό διαμέρισμα ανήκουν. Μετρούν τον χρόνο που περνά με τον δικό τους τρόπο, οι πιο επιμελείς, σκίζοντας σελίδες από ημερολόγια. Αναγνωρίζουν την αλλαγή των εποχών από τα ρούχα που αλλάζουν στις βιτρίνες και από τη γκαρνταρόμπα των περαστικών. Μέχρι κάποιος από τους «αρμόδιους», αποφασίσει να ασχοληθεί επί της ουσίας μαζί τους. Αντιμετωπίζοντάς τους όχι σαν παράσιτα που μολύνουν το περιβάλλον και κάνουν χαλάστρα στην τουριστική πλευρά της Αθήνας. Αλλά σαν αληθινούς ανθρώπους, που σίγουρα στον μεσημεριανό, άβολο ύπνο τους, ονειρεύονται ότι κάποτε θα έχουν έναν κανονικό τοίχο, σε ένα κανονικό δωμάτιο, για να κρεμάσουν ένα ημερολόγιο.

 • Εδω οι καλοί Σάτυροι…

Εγκυκλοπαιδικές γνώσεις: οι Σάτυροι ήταν κατώτερα μυθικά όντα, «δαίμoνες» της ελληνικής μυθολογίας, πνεύματα των βουνών και των δασών, τους οποίους η Ποίηση και η Τέχνη τους απεικόνιζαν από τη μέση και πάνω σχεδόν ανθρωπόμορφους, με μυτερά αυτιά, με πόδια και ουρά τράγου. Ηταν υπηρέτες και σύντροφοι του θεού Διόνυσου, τον οποίον είχαν μεγαλώσει από παιδί. Αγαπημένη τους ασχολία ήταν το παίξιμο αυλού, ο τρύγος και το μεθοκόπημα, αλλά και το κυνήγι των κοριτσιών. Ολα αυτά τα δημιουργικά χόμπι αποτελούσαν την προσωποποίηση της γονιμότητας της Φύσης.

Κάθε stand με καρτ-ποστάλ στο κέντρο της Αθήνας που σέβεται τον εαυτό του και τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των τουριστών, έχει σε πολύ κεντρικό σημείο, μία «αναμνηστική» φωτογραφία με Σάτυρο. Τόσο στα γραφικά στενάκια της Πλάκας, όσο και στα κεντρικά περίπτερα της πλατείας Συντάγματος, αυτά τα «κατώτερα μυθικά όντα» κλέβουν την παράσταση και προτείνουν στους ξένους επισκέπτες μία εναλλακτική μνήμη από την Ελλάδα, που μπορούν να στείλουν πίσω στην πατρίδα τους. Και για τους πιο ρομαντικούς, ακριβώς δίπλα από τον Σάτυρο, ένα γυναικείο στήθος σε πρώτο πλάνο, με φόντο το ελληνικό ηλιοβασίλεμα. Το κυνήγι των κοριτσιών και το σύμβολο της γονιμότητας, μέσα σε δύο δημοφιλέστατες καρτ-ποστάλ. Live your myth in Greece!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News