Ας μιλήσουμε για μικρά θαύματα. Ακόμη και σε ανέλπιστα μέρη. Όπως σε ένα ξεχασμένο βενζινάδικο. Ή στην μικρή «άγνωστη», πλην εύφορη, χώρα των ελληνικών ταινιών μικρού μήκους. Εύφορη τόσο που να αποφέρει ακόμη και μεγάλα βραβεία, όπως τον Χρυσό Φοίνικα και το Queer Palm στον 28χρονο Κεφαλλονίτη Βασίλη Κεκάτο για το φιλμάκι του «Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς».

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, θαύμα ήταν ακόμη και το γεγονός ότι, αβοήθητη στην πραγματικότητα από τους μηχανισμούς που στηρίζουν κινηματογραφικές παραγωγές άλλων χωρών, η ταινία του Βασίλη Κεκάτου βρέθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του 72ου Φεστιβάλ Καννών. «Η μεγαλύτερη αναγνώριση της δουλειάς μου», όπως το έχει θέσει ο ίδιος. Με τον Πάνο Κούτρα δε (των «Xenia» και «Στρέλα») να συμμετέχει στην κριτική επιτροπή και τον Γιώργο Λάνθιμο σε άλλη κριτική επιτροπή του φετινού Φεστιβάλ.

Θέλετε κι άλλα θαύματα; Ο μικρομηκάς σκηνοθέτης, για τον οποίο η «Απόσταση» είναι η τέταρτη ταινία του, είναι ο πρώτος έλληνας σκηνοθέτης που κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα Μικρού Μήκους στις Κάννες. Και μέσα στην συγκίνησή του για το βραβείο (για την ακρίβεια για τα δύο βραβεία, καθώς πήρε και το Queer Palm, τον Φοίνικα για ταινίες με θέματα που άπτονται της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας) για κείνον είναι ένα μικρό θαύμα και μεγάλη τιμή να συνυπάρχει το όνομά του ακόμη και στην ίδια φράση με τα ονόματα Λάνθιμος και Κούτρας.

Αφού δούμε το συνολικό ελληνικό τοπίο των μικρομηκάδων, να θυμηθούμε ότι μέχρι τον προθάλαμο μιας ακόμη μεγάλης βράβευσης –το μικρό θαύμα που λέγαμε– έφτασε το 2017 η Δάφνη Ματζιαράκη, διεκδικώντας Όσκαρ Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για την ταινία της «4.1 Miles». Ο Βασίλης Κεκάτος, από την άλλη πλευρά, έχει δει βραβεύσεις μέχρι σήμερα. Κυρίως για το 19λεπτο φιλμάκι του «Η σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν», με φόντο ένα επαρχιακό ιχθυοτροφείο, που διεκδίκησε τη Χρυσή Λεοπάρδαλη Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας στο 71ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο, τον Αύγουστο. Κατέκτησε δε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Νότιoανατολικής Ευρώπης και τιμήθηκε με Ειδικό Βραβείο στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, το 2018.

Από αντίστοιχους «δρόμους» πέρασε και η μικρού μήκους «Αλεπού» της Ζακλίν Λέντζου (Φεστιβάλ Λοκάρνο, Φεστιβάλ Δράμας, Νύχτες Πρεμιέρας), που συμμετείχε με το «Hiwa» της στο διαγωνιστικό τμήμα ταινιών μικρού μήκους του 67ου Φεστιβάλ Βερολίνου και κέρδισε στο 71ο Φεστιβάλ Καννών, όμως στην Εβδομάδα Κριτικής, το πρώτο βραβείο για το μικρού μήκους «Έκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς».

Και για να μην ξεχνάμε και τα Όσκαρ, ο διευθυντής φωτογραφίας Μιχάλης ή Μάικλ Παλαιοδήμος, που γεννήθηκε στην Αθήνα, είναι μισός Αυστραλός και ζει στο Λονδίνο, κέρδισε με την ομάδα του το 2016 Όσκαρ για την ταινία μικρού μήκους «Stutterer» και φέτος η ομάδα του και πάλι ήταν υποψήφια για το ντοκιμαντέρ «Black Sheep».

Πίσω στον Βασίλη Κεκάτο, που ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλί του Φεστιβάλ Καννών, το Σάββατο, για την ταινία του που επιλέχθηκε ανάμεσα σε 4.240 από όλο τον κόσμο:

Γεννημένος το 1991, βρέθηκε να σπουδάζει την «μεγάλη του αγάπη», σκηνοθεσία κινηματογράφου, στο Πανεπιστήμιο Μπρουνέλ του Λονδίνου. Η πρώτη του ταινία μικρού μήκους «Ανάδρομος» (2015) συμμετείχε στο Φεστιβάλ Δράμας και στις Νύχτες Πρεμιέρας. Η δεύτερη, «Zero Star Hotel» (2016), κέρδισε στον διαγωνισμό «What’s Next?» του Φεστιβάλ του Sundance που του χάρισε μια πολύτιμη υποτροφία από το Sundance Institute.

Ο Βασίλης Κεκάτος είναι και ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του eaNema Open Air Film Festival, που μετατρέπει ειδυλλιακές παραλίες της Κεφαλλονιάς σε μαγευτικά θερινά σινεμά. Το καλοκαιρινό φεστιβάλ, που ήδη ετοιμάζει την πέμπτη διοργάνωσή του, ήταν από εκείνα – στην ελληνική περιφέρεια – που τόλμησαν αφιέρωμα σε ταινίες με θέματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Άλλωστε αντίστοιχο θέμα έχει και η ταινία του Βασίλη Κεκάτου, που βραβεύτηκε διπλά στις Κάννες. Και δεν είναι τυχαίο. Όπως ο ίδιος είχε δηλώσει (στο «Έθνος»), «την αφιέρωσα στη μνήμη του Σπύρου Κεκάτου, αδελφού του πατέρα μου, ο οποίος ήταν ομοφυλόφιλος και με τη στάση ζωής του μου δίδαξε το πώς είναι να παραμένεις δυνατός και ακέραιος σε μια κοινωνία που θέλει να σε αλλάξει για να της μοιάσεις και να μπορεί να κοιμάται πιο ήσυχα τα βράδια».

Στην προηγούμενη ταινία του «Η σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν» αντιμετώπισε τον ήρωά του, Μάκη (ο Ανδρέας Κωνσταντίνου της «Μικράς Αγγλίας» και του «Τελευταίου σημειώματος»), που μαθαίνει το νέο πως είναι… νεκρός και κάνει ότι μπορεί για να αποδείξει ότι είναι ακόμη ζωντανός, με σκληράδα. Ακόμη και κυνισμό αποδίδει στον τρόπο που «είδε» τον Μάκη. Εδώ, στην ταινία «Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς», δηλώνει ότι προτίμησε να δει τους δύο ήρωές του (Νικολάκης Ζεγκίνογλου, Ιώκο Ιωάννης Κοτίδης) με αισιοδοξία και τρυφερότητα.

«Νύχτα, παλιά Εθνική Οδός. Σ’ ένα ξεχασμένο βενζινάδικο δυο άγνωστοι συναντιούνται για πρώτη φορά. Ο ένας έχει σταματήσει για να βάλει βενζίνη στην μηχανή του. Ο άλλος έχει ξεμείνει εκεί. Για να γυρίσει στην Αθήνα του λείπουν 22.50€. Όσο ακριβώς κοστίζει η απόσταση που τους χωρίζει από τον ουρανό», σύμφωνα με το λιτό στόρι της βραβευμένης πια ταινίας. «Μια ερωτική ιστορία για δύο νεαρούς άνδρες που συναντιούνται τυχαία και βρίσκουν ο ένας τον άλλον. Μια ταινία για το θαύμα που μπορεί να συμβεί στο πιο ανέλπιστο μέρος». Κι όλα αυτά σε μία Ελλάδα που άθλος και μικρό θαύμα είναι να κάνεις σινεμά.

Τι είναι όμως, τελικά, εκείνο που ήθελε να πει και με την «Απόσταση» και με την «Σιγή»; «Πως ένας άνθρωπος μπορεί να χαθεί αν δεν βρεθεί κάποιος να του απλώσει το χέρι για να κρατηθεί». Μάθημα ζωής, αισιοδοξίας και μικρού θαύματος από έναν 28χρονο, που πλέον έχει έναν Χρυσό Φοίνικα στο παλμαρέ του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News