Πώς θα εορτάσει άραγε η Μέγκαν τη σημερινή Γιορτή της Μητέρας; Ισως με ένα ακόμη τρυφερό ενστατανέ για τις κάμερες, αγκαλιά με τον Baby Sussex (επισήμως «Αρτσι»). Ο Ερρίκος Η’ (αυτός που τίς καρατομούσε όλες, αν δεν του έκαναν τον διάδοχο) θα την ήθελε πολύ για γυναίκα του. Καρπερή πάνω απ’ όλα!

Τί γίνεται όμως στην άλλη πλευρά του φράκτη; Πώς βιώνουν όλο αυτό το παλλιροϊκό κύμα ναρκισσευόμενης μητρότητας οι γυναίκες που δυσκολεύονται να αποκτήσουν παιδιά; ‘Η εκείνες που δεν θα αποκτήσουν ποτέ (παρότι το θέλησαν και το προσπάθησαν);

Eν έτει 2019 τα προβλήματα γονιμότητας παραμένουν ταμπού. Mόνο κάποια μικρά βήματα έχουν γίνει: hashtags στο Instagram, όπως #tte («trying to conceive» δηλ. «προσπαθούμε να συλλάβουμε»), το ντοκιμαντέρ «One more shot» του Netflix, άπειρα διαδικτυακά φόρουμ (αλλιεύω την εγχώρια παρέα « Το 2020 θα γίνουμε μανούλες» από το parentscafe.gr) κοκ

Ακόμα και (λίγες) διάσημες γυναίκες επιλέγουν εσχάτως να «σπάσουν» το ταμπού. Αναμέσα τους η Μισέλ Ομπάμα στο μπεστσέλερ memoir της «Becoming H δική μου ιστορία» (AθENS Bookstore Publications): «Η αποβολή είναι μοναχική, οδυνηρή και αποθαρρυντική μέχρι τα κύτταρά σου». Η τέως FLOTUS δεν διστάζει να ανοίξει το συρτάρι με τις σκέψεις που είναι επώδυνο ακόμα και να παραδεχτείς ότι τις κάνεις: «Oταν έβλεπα τις γυναίκες που περπατούσαν ευτυχισμένες με τα παιδιά τους στον δρόμο, αισθανόμουν έναν σπασμό λαχτάρας και παράλληλα σα να μου έδιναν ένα οδυνηρό χαστούκι για την ανεπάρκειά μου».

Στο τέλος και αυτή ακόμα η κυρία Ομπάμα καταφεύγει στην εξωσωματική: « Ναι, το ήθελα και μάλιστα πολύ. Και έχοντας ξεκάθαρα τα πράγματα μέσα μου, πήρα την ένεση και τη βύθισα στον μηρό μου». Περιγράφει μάλιστα εν λεπτομερεία τη μοναξιά που περιβάλλει αυτό το «στοίχημα υψηλού ρίσκου»: « Ενιωθα κιόλας ότι οι θυσίες θα ήταν περισσότερο δικές μου (…) Εκείνος δεν χρειαζόταν να ακυρώνει συναντήσεις για εξετάσεις στον τράχηλο..». Θα αποκτήσει τελικά τη Μαλία και τη Σάσα. Οι σελίδες μετά την εγκυμοσύνη απηχούν τον θρίαμβο :« Ηταν προνόμιό μου, το δώρο της θηλυκότητάς μου». Το υπόλοιπο βιβλίο κάλλιστα διαβάζεται και σαν memoir μητρότητας.

Οι success stories (σαν αυτή της Ομπάμα) δημοσιοποιούνται πιο εύκολα από τα συσσωρευόμενα πένθη γυναικών που παλεύουν, συχνά επί ματαίω. Σε αυτό το σκοτεινό σύμπαν της αγονίας υποφέρουν σιωπηλά τόσο διαφορετικές «κατηγορίες» γυναικών: με πρόωρη εμμηνόπαυση, μετά από χημειοθεραπεία κοκ Η επιστήμη (με την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, τα κατεψυγμένα ωάρια κτλ) «σιγοντάρει» την ασίγαστη επιθυμία και την τεράστια βιομηχανία (στην Ελλάδα ο ετήσιος τζίρος της ξεπερνά τα 50 εκατ. ευρώ). Είναι αυτή η ποδοσφαιρική νοοτροπία, που μου είχε περιγράψει ένας ειδικός: «Πάμε για τη νίκη, στόχος μας είναι ένα μωρό, όποιο και να είναι το κόστος».

Στην Ελλάδα με τα περισσότερα από 300.000 υπογόνιμα ζευγάρια και την επιδημία… διδύμων, κανείς σχεδόν δεν μιλάει για το ψυχικό κόστος, τις ουρές για την ωοληψία με τα μπλε πλαστικά σκουφιά του χειρουργείου, τα κλάμματα και την κυκλοθυμία. Ούτε για τις ημέρες της αναμονής μετά την εμβρυομεταφορά, όταν κάθεσαι στο σπίτι και πρέπει να σκέφτεσαι «θετικά», τις τύψεις («Δεν έκανα εγκαίρως παιδί»), την απογοήτευση όταν ο γιατρός τηλεφωνεί με τα κακά νέα.. Ουδείς, επίσης, σε προειδοποιεί για τους κινδύνους που διατρέχει η υγεία σου, για τα έξοδα και για τις αναταράξεις στο γάμο και στη σεξουαλική σου ζωή, όταν μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη λέξεις όπως «πολυκυστικές» και «αζωοσπερμία». Ούτε βέβαια για τα διλήμματα με τα οποία μπορεί να έρθεις αντιμέτωπη σε αυτόν τον μαραθώνιο για τεκνοποίηση (πχ δανεικά ωάρια).

Εκείνο που παραμένει χαοτικό είναι το έλλειμμα ψυχικής υποστήριξης για τις γυναίκες με προβλήματα γονιμότητας (πόσα κέντρα εξωσωματικής έχουν ειδικευμένους ψυχολόγους;) Εξίσου χαοτικό και το τεράστιο έλλειμμα ενημέρωσης προς ανεξαιρέτως όλες τις γυναίκες. Νομίζεις πώς είτε κάνεις παιδί στα 35 είτε στα 45 είναι το ίδιο: «Δες την 50χρονη Τζάνετ Τζάκσον με τον γιό της στο καρότσι Stokke. Αυτή δηλαδή πώς τα κατάφερε;».

Ακόμα λιγότερα λέγονται για το τέλος αυτού του παραμυθιού, όταν οι προσπάθειες δεν καρποφορούν και η επιστήμη σε στέλνει στην άλλη πλευρά. Προσωπικώς δεν έχω διαβάσει πιο σπαρακτικά ωμή εξομολόγηση από αυτήν της Ξένιας Καλογεροπούλου στην αυτοβιογραφία της «Γράμμα στον Κωστή» (εκδόσεις Πατάκη). Για το όνειρο: «Ωρες ώρες ξάπλωνα, έκλεινα τα μάτια, και φανταζόμουν ότι ήμουν στις Μηλιές μαζί με το παιδάκι μου και του έλεγα: “Aυτή τη γλυσίνα, αυτή την κερασιά, όλα για σένα τα φύτεψα». Για τη διαδικασία: «Πήγα και στο Λονδίνο, σ’ έναν διάσημο γιατρό, σ΄ένα μεγάλο νοσοκομείο. (…) Εκεί στάθηκα στην ουρά με πολλές άλλες γυναίκες. Μαύρες, άσπρες, χοντρές, αδύνατες. Ολες μας με την κιλότα στο ένα χέρι και στο άλλο ένα κυπελλάκι για τα ούρα μας». Για το τέλος του ονείρου: «Το θέμα του παιδιού δεν το ξανασυζητήσαμε ποτέ. Οχι ότι δεν το σκεφτόμουν…(…)Αναρωτιόμουν επίσης αν θα είχα γίνει πραγματικά μια καλή μητέρα. Κι αναρωτιέμαι ακόμη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News