Εκείνη δεν θα επέτρεπε ποτέ να συμβεί – το Brexit δεν θα ήταν ποτέ μέρος του κομματικού προγράμματος των Συντηρητικών. Ωστόσο, αν ζούσε σήμερα, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα το σεβόταν απολύτως και, ως πρωθυπουργός της Βρετανίας, τον Γιούνκερ θα τον «έτρεχε».

Η Μάργκαρετ Θάτσερ δεν θα «κατέβαινε» στις Βρυξέλλες για να της υπαγορεύσει όρους ο πρόεδρος της Κομισιόν, αλλά θα τον καλούσε εκείνη «επάνω», στο Λονδίνο, και εκεί αυτός θα υποχωρούσε στις απαιτήσεις της. Α, τι θα τραβούσε μαζί της ο καημένος ο Γιούνκερ!

Τις ένδοξες ημέρες των Τόρις, εκείνες της πολυθρύλητης διακυβέρνησης Θάτσερ, αναπολεί ο λόρδος Τζέφρι Αρτσερ, πρώην αντιπρόεδρος των Συντηρητικών και νυν συγγραφέας.

Στην Corriere della Sera μιλάει από καρδιάς και μνήμης για τη Σιδηρά Κυρία η οποία πριν από 40 χρόνια, στις 4 Μαΐου 1979, έγινε πρωθυπουργός της Βρετανίας και έμεινε στην Ιστορία της Δύσης για τα μεγάλα επιτεύγματά της στην οικονομία και στην εξωτερική πολιτική. Για πολλούς η εποχή Θάτσερ σηματοδοτεί την τελευταία φορά που βρυχήθηκε ο βρετανικός λέων.

Η διάλυση της ΕΣΣΔ

Επίτευγμα πρώτο –και κορυφαίο κατά τον Αρτσερ–, η συμβολή της στην κατάρρευση του σοβιετικού κράτους και των δορυφόρων του: «Μου είχε πει ότι πράγματι είχε σκεφτεί πως η πτώση του σοβιετικού καθεστώτος ήταν ό,τι πιο σημαντικό είχε κάνει στην πολιτική καριέρα της. Οτι είχε επιτύχει, μαζί με τον αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν, να εξαλειφθεί  ο κομμουνισμός».

Ο θρίαμβος στα Φόκλαντς

Δεύτερο επίτευγμα, που την καταξίωσε στη συνείδηση των πολιτών, το σθένος της και η αλύγιστη αποφασιστικότητά της στα κορυφαία ζητήματα, είτε αυτά αφορούσαν κυριαρχικά δικαιώματα του κράτους είτε την οικονομία και την εσωτερική σταθερότητα. Ο Αρτσερ μνημονεύει τον θριαμβευτικό για τη Βρετανία Πόλεμο των Φόκλαντς (το 1982) και την καθυπόταξη των απεργών ανθρακωρύχων (το 1984).

«Ολοι κατάλαβαν τι εστί Θάτσερ όταν ξέσπασε η κρίση με τα Φόκλαντς. Στην αρχή δεν τα πήγαινε καλά στις δημοσκοπήσεις, αλλά όλα άλλαξαν με τα Φόκλαντς. Τότε όλοι συνειδητοποίησαν ότι είχαμε έναν ισχυρό ηγέτη στο τιμόνι της χώρας. Βέβαια, αν στον πόλεμο τα πράγματα είχαν στραβώσει, τότε η ιστορία θα ήταν διαφορετική. Δεν θα είχαμε δει ποτέ την εσωτερική ατζέντα της Θάτσερ να πραγματοποιείται».

Η ανθρώπινη πλευρά της πρωθυπουργού

Και ως άνθρωπος από ποια πάστα ήταν φτιαγμένη η Θάτσερ;

Κάθε άλλο παρά από… σιδερένια, λέει ο Αρτσερ και θυμάται τον ευαίσθητο χαρακτήρα ενός ανθρώπου που ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε το φύλο του για να ωφεληθεί: «Ποτέ δεν έπαιξε το φεμινιστικό χαρτί ως γυναίκα. Πίστευε ότι μία συγκεκριμένη δουλειά πρέπει να διεκπεραιώνεται από το πρόσωπο που έχει τις κατάλληλες δεξιότητες. Αν είναι γυναίκα ή άνδρας δεν έχει καμία σημασία. Και η ιδέα των ποσοστώσεων της ήταν απεχθής». Ο Αρτσερ αναφέρει και ορισμένες περιπτώσεις που έκαναν τη Σιδηρά Κυρία να συγκινηθεί, όπως κάποια κοινωνικά δράματα που είδαν το φως της δημοσιότητας την εποχή της διακυβέρνησής της.

Κάποια στιγμή στη συνέντευξη η Corriere ρωτά τον Αρτσερ αν υπάρχει νέα Θάτσερ στον ορίζοντα. Η απάντησή του είναι η αναμενόμενη: «Οχι». Για τη Βρετανία, τουλάχιστον. Επειδή «στο ευρωπαϊκό πλαίσιο μόνο η Ανγκελα Μέρκελ βρίσκεται στο επίπεδο της Θάτσερ».

Το πολιτικό φινάλε της Σιδηράς Κυρίας συνοδεύτηκε από εγκατάλειψη, υπενθυμίζει ο Αρτσερ και υπογραμμίζει ότι από την πολιτική δεν έφυγε πλούσια. Διατήρησε όμως την αξεπέραστη λάμψη της: «Και μετά την παραίτησή της σού δημιουργούσε την εντύπωση ότι παραμένει πρωθυπουργός. Ολοι τη γνώρισαν: βασιλιάδες, πρόεδροι, πρωθυπουργοί. Στην κηδεία της πήγε η βασίλισσα. Ηταν η τελευταία τιμή στο πρόσωπό της».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News