Κανονικά θα έπρεπε να ήμουν ευτυχισμένη αφού είχα καταφέρει να παρευρίσκομαι στην Ανάσταση. Δηλαδή είχα καταφέρει να παραμείνω ξύπνια συνεπώς μπορούσα να καμώνομαι την «μεγάλη». Κι όλο αυτό ήταν κατάκτηση! Αλλά με το που άρχισαν οι στρακαστρούκες όλα άλλαξαν. Σφίχτηκα στο πόδι του πατέρα μου και χτυπούσε η καρδιά μου ταμπούρλο και έτρεμα και φοβόμουν. Και οι μεγάλοι μού έδιναν αντικρουόμενα μηνύματα. Και φοβόντουσαν αλλά και γελούσαν. Και φιλιόντουσαν αλλά και έλεγαν «να προσέχουμε» και αργότερα μάλλον θα είπαν και τραγικές ιστορίες για ανθρώπους που τους κόπηκαν τα χέρια ή τυφλώθηκαν ή και πέθαναν.

Κάποτε έγινα και ‘γω γονιός. Και σεβόμουν πάντα τις φοβίες των παιδιών μου. Μια απ΄αυτές, η βραδιά της Ανάστασης. Σφιγγόντουσαν επάνω μου, όπως ακριβώς εγώ στα μικράτα μου. Έκλαιγαν γοερά: «Να φύγουμε, να φύγουμε!». Ενα μαρτύριο συνδεδεμένο με μέρα Χριστιανοσύνης; Μια χρονιά θυμάμαι έμειναν στο αυτοκίνητο. Βέβαια μείναμε και εμείς.

Την επόμενη βρήκαμε λύση. Στεκόμασταν μακριά από την εκκλησία. Τόσο μακριά που ήταν και γελοίο. Τι νόημα είχε η παρουσία; Μια δυο χρονιές είχαμε βρει καταφύγιο στον Οσιο Λουκά. (Συγκλονιστικό μοναστήρι «παγκόσμιας κληρονομιάς» από την Unesco, κοντά στην Αράχωβα) . Κάποτε σταματήσαμε να πηγαίνουμε κι ησυχάσαμε. Μέχρι που απαγκιάσαμε στο νησί.

Εξ έρωτος η επιλογή της Τήνου. Γνωριστήκαμε και με έναν γλυκό άνθρωπο, ταγμένο, έντιμο, βαθιά ηθικό… Ετυχε να είναι παπάς. Ο,τι κι αν ήταν, θα θεωρούσαμε μεγάλη τύχη ότι τον είχαμε γνωρίσει. Πηγαίναμε στη Μεγαλομάτα στο Κτικάδο ανελλιπώς στη λειτουργία του. Είμαι άθρησκη. Δεν τολμάω το άθεη. Σέβομαι την πίστη των ανθρώπων και είμαι μια χαρά για το ότι βαφτίστηκα, χωρίς να ερωτηθώ, χριστιανή ορθόδοξη.

Με διασκεδάζει ο τρόπος που πιστεύει η ελληνική ράτσα ενώ επί της ουσίας δεν γνωρίζει τι πιστεύει…

Με γοητεύει η ελευθερία και το «αναρχικόν» του πράγματος.

Ωστόσο, το όλον σηκώνει μεγάλη συζήτηση και δεν είναι της παρούσης. Πάντως, όλη την Μεγάλη Εβδομάδα ακολουθούσαμε την τελετουργία του παπά-Αντώνη και παράλληλα μελετούσα την «κοινότητα» των πιστών, τις συμπεριφορές… Γέμιζα εικόνες. Ευτυχείς ότι «ανήκαμε» σε ένα χωριό και ένοιωθε ωραία η ψυχή μας. Συμμετείχαμε σε χαρές και λύπες τους. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει τίποτα «πιο» από το να εισέρχεσαι μέσα στον χειμώνα ενώ έξω λυσσομανάνε οι αέρηδες και βρίσκεσαι μπροστά σε μια φωτογραφία με ένα δίσκο μνημόσυνου….«Μα πότε πέθανε;», «Οσο έλειπες» σου απαντούν. Κι έχεις μπροστά σου σε δευτερόλεπτα, μάθημα ζωής ολάκερο.

Εννοείται ότι για τον παπά-Αντώνη πηγαίναμε και στην Ανάσταση. Αλλά μέναμε μέσα στον ναό γιατί έξω καιγόταν το σύμπαν ως σε εμπόλεμη ζώνη. Εβραζα μέσα μου από θυμό. Εβριζα: «Μα δεν μπορεί κάποιος να απαγορεύσει αυτή την καταστροφική βλακεία;». Πολύ δε περισσότερο όταν την επομένη διαβάζαμε τα θανατικά αποτελέσματα μιας ακόμα μάχης εν ειρήνη. Κομμένα χέρια, τύφλωση, νεκροί. Χρόνια και χρόνια! Φέτος ένας ακόμα ο νεκρός και μια οκτάχρονη να χαροπαλεύει. Το χωράει ο νους του ανθρώπου;

Σας γράφω, σας περιγράφω έναν ισόβιο αγώνα. Νομίζετε ότι σας γράφω για Πάσχα; Νομίζετε ότι σας γράφω για συμπεριφορές στην Ανάσταση; Λάθος. Ανοίξτε την εικόνα. Προχωρήστε σε παραλληλισμούς. Είναι ένας ισόβιος αγώνας, μια αιώνια μάχη νοημόνων, με εσαεί ανηλίκους. Σοβαρών, με γελοίους. Προνοητικών, με ωχαδελφιστές. Υπεύθυνων, με ανεύθυνους. Ένας ισόβιος αγώνας που θριαμβευτικά κερδίζουν πάντα οι δεύτεροι. Σας περιγράφω έναν τραγικό αγώνα συνεχών ελιγμών των υγιών δυνάμεων του τόπου προκειμένου να αντέχουν στοιχειώδη «συγκατοίκηση» με θλιβερούς κρυφο-αρρώστους που παραμένουν αμετακίνητοι αφού τυγχάνουν στοργικής αγκαλιάς και κατανόησης. Υπάρχει τίποτα πιο απαισιόδοξο απ΄αυτό; Το χωράει ο νους του ανθρώπου;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News