Το BBC έκανε, ακόμη, τα πρώτα του, δειλά βήματα στον νέο κόσμο της τηλεόρασης, όταν αποφάσισε να προχωρήσει στο «πείραμα του Χάιμπουρι». Δεν είχε κλείσει ούτε ένα χρόνο τηλεοπτικών εκπομπών εκείνη τη μέρα (16 Σεπτεμβρίου 1937) που ένα συνεργείο με τους καλύτερους τεχνικούς του και τρεις κάμερες τράβηξε τα πρώτα πλάνα με πρωταγωνίστρια τη «στρογγυλή θεά». Το λονδρέζικο γήπεδο επιλέχθηκε επειδή απείχε ελάχιστα από τις εγκαταστάσεις του σταθμού, στο «Αλεξάντρα Πάλας».

Το ματς ήταν ένα «οικογενειακό διπλό» της Αρσεναλ με τη δεύτερη ομάδα της. Μια κάμερα τοποθετήθηκε στην κεντρική εξέδρα, για να δίνει μια πανοραμική εικόνα του αγωνιστικού χώρου. Οι άλλες δύο, κοντά στις δύο εστίες. Εκεί που η δράση έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Οπως έγραψε ο Guardian, η δοκιμή διήρκεσε 15 λεπτά, μαζί με την παρουσίαση των παικτών από τον προπονητή τους, Τζορτζ Αλισον. Υπήρχε και στατιστική απεικόνιση των σουτ και των επεμβάσεων των τερματοφυλάκων. Η μπάλα «έγραφε» θαυμάσια στη μικρή οθόνη. Το πρωτοποριακό εγχείρημα κρίθηκε ως απολύτως επιτυχημένο, από κάθε πλευρά.

Σχεδόν επτά μήνες αργότερα, στις 9 Απριλίου 1938, το BBC μετέδωσε «ζωντανά» το φιλικό παιχνίδι της Αγγλίας με την Σκωτία. Στις 30 του μήνα, ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας (Πρέστον – Χάντερσφιλντ 1-0), στο «Γουέμπλεϊ», ήταν ο πρώτος επίσημος ποδοσφαιρικός αγώνας που οι φίλαθλοι είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν ολόκληρο και real time, χωρίς να πάνε στο γήπεδο. Κι ας ήταν οι τηλεθεατές πολύ λιγότεροι από τους θεατές (93.497), αφού είχαν πουληθεί μόλις 10.000 τηλεοπτικοί δέκτες στο Λονδίνο.

Το ματς περιέγραψε ο διάσημος, εκείνη την εποχή, σχολιαστής του ραδιοφωνικού BBC, Τόμας Γούντρουφ, ο οποίος στη διάρκεια της παράτασης είχε κάνει μια ατυχή πρόβλεψη: «Εάν μπει γκολ, εγώ θα φάω το καπέλο μου…». Το γκολ μπήκε, με πέναλτι στο τελευταίο λεπτό, και ο πιονέρος σπορτκάστερ προσπάθησε να φανεί συνεπής. Υπάρχουν φωτογραφίες που τον δείχνουν να δαγκώνει το καπέλο του. Δεν κατάφερε, όμως, να… το καταπιεί.

Για πολλά χρόνια, μέχρι το 1947, δεν υπήρχαν τεχνικές δυνατότητες μετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων που διεξάγονταν εκτός Λονδίνου. Η βρετανική τηλεόραση έδειχνε ό,τι παιζόταν στο «Γουέμπλεϊ», δηλαδή τελικούς Κυπέλλου και διεθνείς συναντήσεις της εθνικής ομάδας της Αγγλίας. Αλλά, ακόμη κι όταν τα τεχνικά μέσα εξελίχθηκαν, «ζωντανά» παιχνίδια του αγγλικού πρωταθλήματος οι τηλεθεατές δεν είδαν πριν από τη σεζόν 1960-1961, όταν η Λίγκα της Α’ Κατηγορίας συμφώνησε με το ITV για την τηλεοπτική κάλυψη 26 αγώνων. Η αρχή έγινε με το ματς Μπλάκπουλ – Μπόλτον, στις 10 Σεπτεμβρίου 1960, όμως το ιστορικό deal σύντομα «τινάχτηκε στον αέρα». Η Αρσεναλ και η Τότεναμ απαγόρευσαν την είσοδο των συνεργείων του καναλιού στα γήπεδά τους.

Καθώς όλα τα σπίτια, πλέον, διέθεταν τηλεοπτικούς δέκτες, οι αξιωματούχοι των συλλόγων «έτρεμαν» στην ιδέα ότι οι κάμερες θα άδειαζαν τις εξέδρες. Η ιστορία δεν δικαίωσε τους φόβους τους. Κάθε άλλο. Οι 150.000 λίρες που το ITV είχε προσφέρει, τότε, στη Λίγκα για τους 26 αγώνες, έγιναν δυόμισι εκατομμύρια 20 χρόνια αργότερα, ένδεκα εκατομμύρια στα τέλη των ’80s και 160 εκατομμύρια στα τέλη των ’90s. Σήμερα (2018-2021) τα τηλεοπτικά δίκτυα Sky Sports και BT Sport πληρώνουν για τα μισά παιχνίδια της Premier League, και μόνο για τη Βρετανία, περίπου 1,7 δισ. ευρώ το χρόνο. Πάνω από 10 εκατ. ευρώ για κάθε ματς που μεταδίδουν. Τα συνολικά έσοδα των 20 ομάδων γι’ αυτήν την τριετία, μαζί με τα δικαιώματα μετάδοσης στο εξωτερικό, θα ξεπεράσουν τα 8 δισ. ευρώ. Και στις εξέδρες… δεν πέφτει καρφίτσα.

Πάντως, εκείνο το ματς Πρέστον – Χάντερσφιλντ, από το οποίο άρχισαν όλα σαν σήμερα το 1938, δεν ήταν η πρώτη απευθείας τηλεοπτική μετάδοση αθλητικού γεγονότος παγκοσμίως.
Αν και δεν έχει διασωθεί κάποια κόπια, ο θρύλος αναφέρει πως οι Αμερικανοί πρόλαβαν τους Αγγλους με τον αγώνα πυγμαχίας ανάμεσα στον Τζόνι Ρέι και τον Τζόνι «Χατς» Νταντί, που διεξήχθη στο Πίτσμπουργκ τον Απρίλιο του 1921. Τον περιέγραψε ο «γκουρού» του μποξ στην εφημερίδα Πίτσμπουργκ Σταρ, Φλόρεντ Γκίμπσον.

Εμείς, στην Ελλάδα, ευτυχήσαμε να απολαύσουμε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση ποδοσφαιρικού αγώνα στα τέλη των ’60s, 30 χρόνια μετά τους Αγγλους. Και σήμερα, τα ετήσια δικαιώματα εικόνας του πρωταθλήματός μας αξίζουν όσο τρία ματς της Premier League.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News