Ολα ήταν εναντίον του. Τα αποτελέσματα των δυο πρώτων αγώνων της σειράς στη Μαδρίτη, τα ομαδικά στατιστικά, τα ατομικά στατιστικά, ο συσχετισμός δυνάμεων σε κάθε θέση της «πεντάδας», το ντεφορμάρισμα του Νικ Καλάθη (που έπαιζε με πρόβλημα τραυματισμού), το γεγονός ότι κανείς, ποτέ, στα χρονικά της Ευρωλίγκας δεν κατάφερε να «επιστρέψει» από το 0-2. Αλλά, ενίοτε γίνονται και θαύματα. Ενα τέτοιο περίμεναν, όσοι το περίμεναν. Κάτι σαν αυτό το απίθανο που έκανε ο Παναθηναϊκός στο φινάλε της κανονικής περιόδου, και από 12ος (κι αποκλεισμένος) βρέθηκε 6ος (και στα πλέι-οφ). Μόνο που, τώρα, έπαιζε σε ανώτερη πίστα.

Εχουν και τα θαύματα, τα όριά τους. Ο «Εξάστερος» είχε ηττηθεί από τη Ρεάλ Μαδρίτης επτά φορές στη σειρά, μέσα – έξω. Οι πιθανότητες να τη νικήσει στις τρεις επόμενες αναμετρήσεις τους ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Εστω κι αν άγγιξε το «μπρέικ» στο πρώτο ματς, στο σύνολο των τριών αγώνων φάνηκε ξεκάθαρα η διαφορά δυναμικότητας που τον χωρίζει από την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο χθεσινός (Τρίτη) αποκλεισμός του τον αφήνει για έβδομη διαδοχική σεζόν εκτός Φάιναλ-φορ, όμως το χειρότερο είναι πως το καμάρι του ελληνικού μπάσκετ δεν ανήκει, πια, στην «ελίτ» της Ευρώπης, παρά μόνον ως brand-name.

Ηταν η τρίτη φορά που «σκουπίστηκε» (έχασε 3-0) από τον αντίπαλό του τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ενώ σε βάθος πενταετίας μετρά μόλις δύο νίκες σε 17 αγώνες της προημιτελικής φάσης. Είναι από τις πιο αδύναμες ομάδες των πλέι-οφ σε αυτό το χρονικό διάστημα. Η τελευταία συμμετοχή του σε Φάιναλ-φορ ήταν το 2012 στην Κωνσταντινούπολη. Το 2013 και το 2014 «το πάλεψε», με την ορμή που είχε από τα προηγούμενα, ένδοξα χρόνια. Αποκλείστηκε με 2-3, από την Μπαρτσελόνα και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αντιστοίχως. Το 2015 με την ΤΣΣΚΑ και το 2018 με τη Ρεάλ έκανε μόνο μια νίκη (1-3). Και το 2016 (Μπασκόνια), το 2017 (Φενέρμπαχτσε) κι εφέτος, καμία (0-3). Αργά αλλά σταθερά, απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από την κορυφογραμμή του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Στο Νο 1 και στο Νο 3 (το χθεσινό) παιχνίδι του με τη «Βασίλισσα» προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις, όμως το φιλότιμο δεν σε πάει Φάιναλ-φορ. Η σύγκριση ήταν καταλυτική. Από τη μια, έξι επτά παίκτες του Παναθηναϊκού ανάλωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους. Και, από την άλλη, ο δωδέκατος της Ρεάλ (που αγωνιζόταν σε όλη τη σειρά χωρίς τον κορυφαίο παίκτη της) περνούσε ξεκούραστος στο παρκέ και «έκανε τη διαφορά». Πέντε καλαθοσφαιριστές της πέτυχαν διψήφιο αριθμό πόντων στο ΟΑΚΑ, ενώ για το «Τριφύλλι» ξεπέρασαν τους 10 πόντους μόνον ο Καλάθης (17) και ο Λοτζέσκι (16).

Η Ρεάλ με το μπάτζετ των 35-40 εκατομμυρίων ευρώ, τον σταθερό κορμό και τον ίδιο προπονητή εδώ και χρόνια βρίσκεται, πλέον, σε τόσο υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο, ώστε καμία υπέρβαση του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να τη φτάσει. Το ίδιο και η Φενέρμπαχτσε, και η ΤΣΣΚΑ (ας μη μας ξεγελά η περιστασιακή νίκη των «πράσινων» στη Μόσχα, κατά τη διάρκεια της μεγάλης τους αντεπίθεσης). Οποιος δυσκολεύεται να το πιστέψει, ας κάνει το γνωστό τεστ. Αφού μελετήσει τα ρόστερ των ομάδων, ας απαντήσει πόσοι από τους παίκτες του Παναθηναϊκού θα ήταν ευπρόσδεκτοι σε κάποιο από τα τρία «μεγαθήρια». Ο Καλάθης, ασφαλώς. Αντε και ο Παπαπέτρου. Κανείς άλλος.

Το πιστοποιεί και το θερμό χειροκρότημα του κοινού στο ΟΑΚΑ, που αναγνώρισε την υπερπροσπάθεια της ομάδας από τότε που την ανέλαβε ο Ρικ Πιτίνο, αλλά και τη θλιβερή πραγματικότητα: η πρόκρισή της στις οκτώ καλύτερες του τουρνουά ήταν η οροφή των δυνατοτήτων της. Το περισσότερο που μπορούσε να κάνει στα πλέι-οφ, ήταν μια νίκη. Να μην αποκλειστεί με «σκούπα». Εάν ο Καλάθης ήταν στα καλά του, πιθανόν ο Παναθηναϊκός να δυσκόλευε τη ζωή της «Βασίλισσας». Τέλος πάντων, οι οπαδοί τον αποθέωσαν κι αυτόν, «απαντώντας» στα δηλητηριώδη σχόλια που γράφτηκαν στα social media. Επραξαν άριστα. Ο Νικ δεν είναι Διαμαντίδης, όμως είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει σήμερα η ομάδα τους. Ενας γρήγορος, δημιουργικός πόιντ-γκαρντ, με απίθανη πάσα και εξαιρετικός στην άμυνα. Δεν έχει το σουτ. Σύμφωνοι. Αλλά, εάν έβαζε και τα τρίποντα, θα έπαιζε στο ΝΒΑ.

Ο Παναθηναϊκός διαθέτει έναν εξαιρετικό κορμό γηγενών παικτών, και πάνω σε αυτόν μπορεί να χτίσει το μέλλον του, επιλέγοντας πιο προσεκτικά τους ξένους του. Με ποιον κόουτς; Κανείς δεν ξέρει. Ο Πιτίνο το άφησε «φλου». «Αν μείνω, θα κάνω τα πάντα για να πάρουμε τον τίτλο (της Ευρωλίγκας), όχι μόνο για να πάμε στο Φάιναλ-φορ». Είναι δύσκολο να συνεχίσει στην Ελλάδα. Αλλά δεν χάθηκαν οι καλοί προπονητές. Ο Γιασικεβίτσιους, ή ο Ιτούδης, δεν θα έλεγαν «όχι» σε ένα φιλόδοξο πρότζεκτ. Οι καλοί αθλητές είναι το πρόβλημα. Πλέον, η μπασκετική Ελλάδα δεν είναι ο πιο δημοφιλής προορισμός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News