Αν κάποιος ασιάτης παρακολουθούσε την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα κατά την παρουσίαση των υποψηφίων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως να νόμιζε ότι τα άρματα της Βέρμαχτ μπαίνουν σε λίγο στις Βρυξέλλες. «Νικήσαμε τον φασισμό στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα τον νικήσουμε και τώρα». Φαντάζομαι την Κουντουρά στην στέγη του Ράιχσταγκ να τοποθετεί την κόκκινη σημαία.

Ο ασιάτης μας μπορεί και να απορούσε για τον τρόπο με τον οποίο ο Πρωθυπουργός αντιπολιτεύεται τον ίδιο του τον εαυτό. Κατήγγειλε, ας πούμε, εκείνους που ήθελαν να κλείσουν τους πρόσφυγες στα στρατόπεδα της εξαθλίωσης. Το λες και κακό μαύρο χιούμορ. Επίσης στηλίτευσε με οξύ ύφος τις πρακτικές του νεοφιλελευθερισμού. Ποιος; Αυτός που πανηγυρίζει για τη μείωση της ανεργίας με θέσεις μερικής και ελαστικής απασχόλησης, με μισθούς που δεν υπερβαίνουν τα 400 ευρώ.

Ασφαλώς ο Πρωθυπουργός δεν έχει άδικο όταν επισημαίνει την άνοδο της Ακροδεξιάς σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες —για τον λαϊκισμό, γενικότερα, καλό θα ήταν ο ίδιος να είναι πιο προσεκτικός. Όμως από την άλλη, οι δύο μεγαλύτερες κρίσεις που αντιμετώπισε η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, το δημοψήφισμα στην Καταλονία και το Brexit, δεν έχουν να κάνουν ούτε με τον νεοφιλελευθερισμό, ούτε με τον φασισμό. Κυρίως έχουν να κάνουν με αυτά που, υποτίθεται, αντιπροσωπεύει και ευαγγελίζεται ο κ. Τσίπρας.

Οι Βρετανοί δεν άρχισαν να πακετάρουν επειδή το διευθυντήριο των Βρυξελλών τους επέβαλε καμιά λιτότητα. Αρχισαν να τα μαζεύουν επειδή πίστεψαν ότι θα κληθούν να πληρώσουν τα σπασμένα των άλλων, επιδοτώντας τις συντάξεις τους, υποδεχόμενοι πρόσφυγες και μετανάστες. Κοινώς φεύγουν επειδή δεν έχουν καμία σκασίλα για τα περί Ευρώπης των λαών. Και σίγουρα δεν έπαθαν κρίση πανικού από την επέλαση της Ακροδεξιάς και την επιβολή νεοφιλελεύθερων πρακτικών. Ομοίως και το επεισόδιο της Καταλονίας δεν σχετίζεται με τον προβληματισμό που εκφράζουν οι ευρωσκεπτικιστές.

Η άνοδος της ακροδεξιάς και του λαϊκισμού στην Ευρώπη συνδέεται κυρίως με το προσφυγικό και δευτερευόντως με την οικονομία. Πάνω στο προσφυγικό ρίχνει το σπόρο του και ο εθνικισμός.

Όταν, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός καλεί σε αντιφασιστικό αγώνα, σαν τον Τζον Σνόου απέναντι στους νεκρούς, καλό είναι να γίνει και ο ίδιος πιο σαφής. Πρώτον, να μας πει τι έκανε και τι σκέφτεται να κάνει για το προσφυγικό. Και δεύτερον να μας εξηγήσει πώς αντιλαμβάνεται την αντίσταση στον νεοφιλελευθερισμό. Και στις δύο περιπτώσεις, αν προτάξει την πολιτική του ως παράδειγμα, θα γίνει ο μεγαλύτερος αβανταδόρος αυτών που, υποτίθεται, πολεμά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News