Όχι, ας μη χαθεί. Ας μη χαθεί ένα πλάσμα τόσο ξεχωριστό χωρίς δικό μου αντίο για τη μεγαλειότητά της, για την ξεχωριστή παρουσία της σε τούτη τη γη… Πώς το είπε ο μέγας Αλεξανδρινός; Μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες… Εκείνη, αλλιώτικη. Σε ετούτον τον βραδυφλεγή πολτό δήθεν ενημέρωσης -να μου το θυμηθείς θα πάμε από ενημέρωση- που μπερδεύει το βήμα μου και με βουτάει σε φθηνά, σε μικρούλια, μιζερούλια και ανούσια ανθρωπάρια και εγώ με ένα κείμενο, μα πιο κρίμα μου, με τον χρόνο που χαραμίζω από τη σκέψη μου, τα «μεγαλώνω» αφύσικα.Κι έρχεται μια δική της φωτογραφία και με ισορροπεί, βρίσκω κέντρο βάρους και ουσίας, στέκομαι, αναπνέω καθαρά και ήσυχα. Γιατί μέσα μου φτερουγίζω,ότι το δικό «της» μονοπάτι λιμπίζεται η ψυχή μου.

Ναταλία Μελά, ευφυής γλύπτρια γεννηθείσα 1923, πέθανε 14 Απριλίου 2019. Σύζυγος του πρωτοπόρου, μοντερνιστή, τερατωδώς ταλαντούχου αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη. Ένα γλυπτό της έχει η μάνα μου στο σαλόνι της. Ένας κόκορας κατακόκκινος που ενώ τον χαζεύεις αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για ένα φαράσι και το κεφάλι του έχει προκύψει από ένα ψαλίδι. Και χαμογελάς σ’ αυτά τα πλάσματα της τέχνης για το πώς παρατηρούν και πώς συνθέτουν και πώς απομονώνουν και πώς ενώνουν, πώς δημιουργούν από των πολλών το «τίποτα», κάτι αιώνιο. Διακρίνεις ένα ξύπνιο μυαλό και έναν δημιουργό.

Αλλά στην φωτογραφία που με τράνταξε, δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που σας λέω. Υπάρχει μια γυναίκα ξαπλωμένη στη θάλασσα. Αυτή, η θάλασσα, ένα σαγηνευτικό «τίποτα», φλύαρο τίποτα χαλάρωσης. Υπάρχει δηλαδή η ζήση της, η θάλασσα και ο ουρανός. Η γυναίκα είναι αξιοζήλευτα παραδομένη, ήσυχη, γαλήνια, πλήρης, όλη. Μια γυναίκα που ό,τι ήταν να κάνει, το έκανε και ότι δεν έκανε, εντάξει, μπορεί ίσως να το κάνει αλλά και αν δεν… Σιγά! Ζωή, καρδιά μου! Δεν ήρθαμε να διαγωνιστούμε αλλά να ζήσουμε. Η γυναίκα καπνίζει ένα πουράκι. Ένα δικό της «Έτσι μ’ αρέσει!». Λατρεύω το «έτσι μ’ αρέσει» των ολόκληρων ανθρώπων, όσο απολύτως σιχαίνομαι το «Έτσι γουστάρω». Θα με ρωτήσεις, τι ξεχωρίζει αυτά τα δύο; Θα σε προτρέψω να μελετήσεις πιο, πιο, πιο τη φωτογραφία της. Δες το άλλο χέρι της. Ένα αυτοσχέδιο σταχτοδοχείο. Ένα πλαστικό μπουκάλι κομμένο, αναποδογυρισμένο, κουμπωμένο, τελεί χρέη για τασάκι. Η γυναίκα, 96 ετών γυναίκα φίλε μου, θα μπορούσε να ρίχνει τη στάχτη της μέσα στη θάλασσα. Αλλά είναι αυτή η άτιμη αγωγή, αγωγή της ψυχής, μιας διαρκούς «ανατροφής», που δίνεις λογαριασμό στον εαυτό σου, όχι σε κανέναν άλλον. Μια γυναίκα 96 ετών, αυτή και η ζωή της αλλά παράλληλα με πλήρη γνώση της ευθύνης της σε έναν ολόκληρο πλανήτη. Όλα αυτά είναι το τασάκι στα χέρια της, ένα τασάκι σε μια απέραντη θάλασσα.

Λάτρεψα τη γυναίκα της φωτογραφίας. Εμπεριέχει όλες τις αρχές, όλες τις ολότητες μιας ύπαρξης. Κυρία μου! Αξιότιμη, λατρεμένη. Υποκλίνομαι στη μνήμη σας, στα χνάρια που αφήσατε στη γη. Να μ’ αξιώσει ο όποιος Θεός,ο κάθε εντός μου και εκτός μου, να μεγαλώνω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα έτσι!

Λατρεμένη γνωστή μου-άγνωστη κυρία… Χαλάλι σας όλος μα όλος ο ουρανός, χαλάλι σας και όλη μα όλη η θάλασσα! Καλό σας ταξίδι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News