Oταν διαβάζω τις αναρτήσεις του Παύλου του Πολάκη κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να ακούσω το κείμενο από τα χείλη του. Να βγουν τα λόγια βαριά κάτω από τα μουστάκι του, μαυροφορεμένα παλικάρια ζωσμένα με άρματα, να τα ακούς και να χαμηλώνεις τα μάτια σαν κοπέλα στα Σφακιά. Και από πίσω να ακολουθεί, χαμηλό, μόλις που ακούγεται, ένα παραπονάκι τόσο δα, για το άδικο που πνίγει τον άνδρα.

Ο Καμμένος είναι αλλιώς. Συχνά σκέφτομαι ότι δεν είναι εύσωμος ο άνδρας, αλλά είναι η μαγκιά που τον φουσκώνει. Έχει έναν προσωπικό, τσαμπουκά, δεν διαφωνώ. Και αυτό φαίνεται και από τον τρόπο που στέκεται όταν έρχεται ο θυμός και η δίκαιη οργή να τον κλονίσουν. Γέρνει ελαφρώς μπροστά, σέρνει τις λέξεις σαν να τραβάει μαχαίρι από ζωνάρι. Αυτό που συχνά μου προκαλεί σύγχυση είναι το κάτι σαν ρόγχος που βγαίνει από το στόμα του. Μερικές φορές το ακούω σαν λυγμό. Άλλες φορές ανησυχώ.

Εχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με πολιτικούς άνδρες, οι οποίοι τιμούν και τις δύο έννοιες που τους προσδιορίζουν: και του πολιτικού και του άνδρα. Και αυτό αποδεικνύεται με πράξεις.

Ο Παύλος Πολάκης ισχυρίστηκε ότι ο Αδωνις Γεωργιάδης είναι ιδιοκτήτης offshore εταιρείας. Περιέργως ο αντιπρόεδρος της ΝΔ εθίγη και κατέθεσε μήνυση. Η υπόθεση έφτασε στη Βουλή. Εκεί ο Παύλος ο Πολάκης είχε δύο επιλογές: είτε θα πήγαινε λεβέντικα στο δικαστήριο, απογυμνώνοντας τον δεξιό, είτε θα ζητούσε να μη γίνει άρση ασυλίας αφού οι αναφορές στην offshore του Γεωργιάδη εντάσσονται στο πλαίσιο τήρησης των υπουργικών του καθηκόντων. Σωστά. Ηθελε να σπάσει το απόστημα της διαφθοράς στην Υγεία. Μέσα στο απόστημα λογικά θα ήταν και η offshore του Αδωνι.

Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι στιγμής για αυτήν την offshore ξέρει μόνο ο Πολάκης και κανένας άλλος. Και ενώ θα περίμενε κανείς, τώρα που βράζει η Novartis, να ρίξει και την μπαλωθιά ο Πολάκης, αυτός με μία κίνηση σφακιανής λεβεντιάς παίζει fair play τον Αδωνι. Ζήτησε να μη γίνει άρση της ασυλίας του και έτσι δεν θα πάει στο δικαστήριο να ξεμπροστιάσει τον δεξιό αντιπρόεδρο. Οι σύντροφοι του έκαναν δεκτό το αίτημα. Φαντάζομαι με βαριά καρδιά και απόθεμα ηθικού πλεονεκτήματος.

Τις προσεχείς ημέρες οι βουλευτές θα κληθούν να αποφασίσουν σχετικά με την άρση της ασυλίας του Παύλου Πολάκη για τη γνωστή υπόθεση με την παράνομη ηχογράφηση του Στουρνάρα. Αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι και αυτή η πράξη ανήκει στα τυπικά καθήκοντα ενός αναπληρωτή υπουργού Υγείας. Γιατί ηχογράφησε τον Στουρνάρα; Για το θέμα των δανείων που είχε λάβει ο λεβέντης από την Κρήτη. Και γιατί πήρε τα δάνεια; Για να πολιτευτεί και να γίνει υπουργός. Άρα πολιτική δραστηριότητα είναι η ηχογράφηση της συνομιλίας, δεν εγείρεται ζήτημα άρσης ασυλίας.

Ο Πάνος ο Καμμένος έχει κάτι προβλήματα με έναν δημοσιογράφο που μάλιστα διευθύνει μέσα συμφερόντων Μαρινάκη. Μία μέρα που ο Πάνος ήταν έντονα φορτισμένος, λόγω εθνικών θεμάτων, είπε δυο κουβέντες παραπάνω για τον δημοσιογράφο. Μπορεί και τρεις. Ο δημοσιογράφος του έκανε μήνυση για δυσφήμηση. Συνάντησε όμως και αυτός, όπως ο Άδωνις, τον οίκτο και τη μεγαθυμία του Καμμένου που ζήτησε από τη Βουλή να τον καλύψει με ασυλία. Η Βουλή τον κάλυψε και ο πρώην υπουργός δεν θα πάει στο δικαστήριο να χτυπήσει σαν χταπόδι ικαριώτικο τον δημοσιογράφο.

Ενδεχομένως βέβαια κάποιοι κακόπιστοι να παρεξηγήσουν τη στάση των δύο ανδρών, του Παύλου και του Πάνου, που τυγχάνουν και φίλοι. Να τους αποδώσουν χαρακτηρισμούς που παραπέμπουν σε οικόσιτα πουλερικά ή και να θεωρήσουν τη συμπεριφορά τους θρασύδειλη. Θα είναι άδικο. Όπως άδικη είναι η μομφή κατά των βουλευτών της πλειοψηφίας που προστατεύουν τους συντρόφους (και ο Καμμένος ως τέτοιος λογίζεται). Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδείξει ότι είναι όλοι μία οικογένεια, μία μεγάλη, αγαπημένη φαμίλια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News