Δύο γέροι –ένας Βαλκάνιος και ένας βεριτάμπλ Ευρωπαίος– σχολιάζουν τις πράξεις και τον λόγο μιας έφηβης που κάνει ντόρο γύρω από το όνομά της και προκαλεί διαδηλώσεις παιδιών με αφορμή το κλίμα. Μα, τι λόγος τους πέφτει αφού δεν είναι οι γονείς της, ούτε καν οι παππούδες της, γείτονες έστω, οικογενειακοί φίλοι; Οι δύο σιτεμένοι κύριοι της ιστορίας μας είναι φιλόσοφοι – και με αυτήν την ιδιότητα τοποθετούνται δημοσίως.

Ως γνωστόν, ο Σλαβόι Σίζεκ από τη Λουμπλιάνα «υποκλίνεται» μπροστά στη 16χρονη «ακτιβίστρια» Γκρέτα Tούνμπεργκ θαυμάζοντας την άγουρη ηλικία της και τον μεστωμένο οικολογικό δογματισμό της, μάλιστα διατυμπανίζει τα αισθήματά του για τη στάση της.

Οικολογικός μικρομεγαλισμός

Ομως ο Παριζιάνος Πασκάλ Μπρικνέρ αποδοκιμάζει τη φήμη του κοριτσιού και την επιρροή που ασκεί σε συνομηλίκους της: μιλώντας για παιδιαρίσματα, επικεντρώνει στην κατάκριση της αφύσικης και ως εκ τούτου ενοχλητικής αντιστροφής των ρόλων – ο όντως ανήλικος γίνεται ενήλικος, ενώ ο όντως ενήλικος γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια του ανηλίκου.

Η Γκρέτα για τα media του πλανήτη αντιπροσωπεύει τη μαθητική «εξέγερση» απέναντι στην καταστροφή του κλίματος. Ομως ό,τι πραγματικά αντιπροσωπεύει δεν αρέσει στον Πασκάλ. Στο γαλλικό Μέσο Le Figaro ο φιλόσοφος υποστηρίζει ότι το κοριτσάκι ενσαρκώνει την πλατωνική διαφθορά της δημοκρατίας, την κατάλυση της ιεραρχίας, αφού κατ’ αυτόν τον τρόπο οι ηλικιωμένοι αρχίζουν να ακολουθούν τα παιδιά. (Δηλαδή τα παιδιά «σέρνουν από τη μύτη» τους μεγάλους.)

Ο Μπρικνέρ τονίζει το γεγονός ότι «ενώ οι έφηβοι δεν έχουν μάθει ακόμη να δίνουν προτεραιότητα στις επιθυμίες τους και να τις περιορίζουν, θέλουν να το παίζουν ενήλικοι». Και αποτιμά τη στάση της Γκρέτας και των ακολούθων της στον «ακτιβισμό» ως εξής: «Ως καλά προϊόντα της καταναλωτικής κοινωνίας, θέλουν τα πάντα εδώ και τώρα, έτσι ζητούν τον άμεσο τερματισμό της κλιματικής αλλαγής».

Η κριτική του είναι οξεία: «Η εποχή μας ευνοεί μία αλληλεπίδραση μεταξύ των γενεών: την αμοιβαία μίμηση. Μιμούμαστε τα τέκνα μας που μας αντιγράφουν. Οταν οι ενήλικοι ονειρεύονται σαν παιδιά, εναπόκειται στα παιδιά να αναλάβουν τον ρόλο του ενηλίκου, κ.λπ.». Η γνώμη του γάλλου στοχαστή είναι ότι η καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής είναι υπόθεση πολύ σοβαρότερη από τις κινητοποιήσεις με πρωταγωνιστή το παιδί (και τη λατρεία του παιδιού). Οπως όλα τα πολιτικά θέματα, είναι υπόθεση ενηλίκων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News