Το άθλημά του δεν είναι από τα πιο δημοφιλή. Είναι υπερβολικά ακριβό για χόμπι, αλλά και εντελώς αντι-τηλεοπτικό. Γιατί παίζεται σε τεράστιες εκτάσεις, η δράση του είναι αργή σαν ταινία του Αγγελόπουλου, και η διάρκεια ενός αγώνα, απρόβλεπτη. Κι όμως, τον Τάιγκερ Γουντς τον γνωρίζουν πολλοί και απ’ όσους δεν έχουν πιάσει μπαστούνι του γκολφ στα χέρια τους, ούτε έχουν παρακολουθήσει ένα παιχνίδι, έστω για λίγα λεπτά. Ο μύθος του αμερικανού πρωταθλητή έχει περάσει τα σύνορα του συγκεκριμένου σπορ.

Ο Γουντς είναι ο παίκτης που έσπασε το κατεστημένο των λευκών στο γκολφ, έγινε σύμβολο περηφάνιας για τους Αφροαμερικανούς, και τράβηξε την προσοχή όλου του κόσμου με τις καταπληκτικές του επιδόσεις. Ιδίως των χορηγών. Η General Motors, η American Express, η Gatorade, η Gillette, η Buick, η EA Sports και η Nike είναι μερικές από τις εταιρείες που τον χρυσοπλήρωσαν για να τις διαφημίσει. Κυρίως η Nike, που το 2000 του προσέφερε πενταετές συμβόλαιο συνεργασίας αξίας 105 εκατομμυρίων δολαρίων – το μεγαλύτερο που είχε δοθεί, μέχρι τότε, σε αθλητή.

Επί εννέα χρόνια, ο Γουντς φιγουράριζε στην κορυφή της λίστας με τους πιο ακριβοπληρωμένους σε όλα τα σπορ, πάνω από «αστέρες» του NFL και του μποξ, τενίστες, ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, ή πιλότους της Φόρμουλα 1. Τα συνολικά του έσοδα από έπαθλα και χορηγίες, εκτιμάται πως ξεπέρασαν το ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Μέχρι το 2010 ήταν ανίκητος. Νούμερο 1 στην παγκόσμια κατάταξη για πάνω από 10 χρόνια: από τον Αύγουστο του 1999 έως τον Σεπτέμβριο του 2004, και από τον Ιούνιο του 2005 έως τον Οκτώβριο του 2010.

Η αξιοζήλευτη ζωή του έπεσε θύμα ενός τροχαίου ατυχήματος (που ο ίδιος προκάλεσε) το 2009. Ηταν η αφετηρία του κατήφορου – στις ΗΠΑ η αποκαθήλωση των ειδώλων, όχι μόνο στον αθλητισμό, γίνεται με πάταγο. Ο Γουντς πνίγηκε στο αλκοόλ, τις ουσίες και τα σκάνδαλα. Επειτα ήρθαν οι σοβαροί τραυματισμοί. Χειρουργήθηκε δυο φορές στη σπονδυλική του στήλη, το 2014 και το 2015, όμως οι πόνοι επέμεναν. Η καριέρα του, βεβαίως, είχε αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα πολύ νωρίτερα. Τον Νοέμβριο του 2011 είχε κατρακυλήσει στο Νο 58 του παγκόσμιου ranking. Τον Μάρτιο του 2015, στο 104. Ενα χρόνο μετά δεν ήταν ούτε μεταξύ των 500 καλύτερων του αθλήματος. Η κατάθλιψη τον είχε γονατίσει.

Το 2017 βρέθηκε στο ναδίρ της αξιοπρέπειάς του. Αστυνομικοί στη Φλόριντα τον εντόπισαν να κοιμάται στο τιμόνι του πολυτελούς αυτοκινήτου του, που είχε σκασμένα και τα τέσσερα λάστιχα, σε άθλια κατάσταση. Το αλκοτέστ, στο οποίο τον υπέβαλαν, βγήκε αρνητικό. Οι αιματολογικές του εξετάσεις, όμως, έδειξαν ότι είχε λάβει πέντε διαφορετικές ναρκωτικές ουσίες. Εισήχθη σε κλινική αποτοξίνωσης. Και -το χειρότερο- έχασε την κοινή (με την πρώην σύζυγό του) κηδεμονία των δύο παιδιών τους. Εννοείται, ότι οι χορηγοί του τον είχαν εγκαταλείψει προ πολλού.

«Εχω ξοφλήσει», εξομολογήθηκε ο ίδιος στον έτερο θρύλο του αθλήματος, Τζακ Νίκλαους, προτού ταξιδέψει στο Λονδίνο για μια νέα εγχείριση στη μέση. Παλιοί προπονητές του, πρώην φίλες του, αναλυτές συμπεριφοράς, αλλά και διάσημοι αθλητές που αντιμετώπισαν το τέρας της κατάθλιψης, όπως ο Μάικλ Φελπς, δεν του έδιναν πολλές πιθανότητες να επιστρέψει από την Κόλαση. Εξεπλάγησαν, όταν τον είδαν πέρυσι, στη Φλόριντα, να φτάνει σε επιδόσεις που είχε να πετύχει από το 2009.

Ο Γουντς έδωσε τιτάνιο αγώνα για να ξαναβρεί τη διάθεση για γκολφ. Για τη ζωή. Οι κοντινοί του άνθρωποι λένε πως το χέρι που τον τράβηξε από τον βυθό, ήταν η αγάπη του για τα παιδιά του. Τον πονούσε πολύ, που ντρέπονταν για τον πατέρα τους. Αργά αλλά σταθερά, στάθηκε ξανά στα πόδια του. Και, την περασμένη Κυριακή, πρωταγωνίστησε σε ένα από τα πιο θεαματικά come-back στα χρονικά των σπορ. Στα 43 του κατέκτησε το «Augusta National» των ΗΠΑ -το κορυφαίο τουρνουά του αθλήματος-, φορώντας το πράσινο σακάκι του νικητή σε Masters για πρώτη φορά έπειτα από 11 χρόνια. Είχε προηγηθεί η συγκλονιστική μονομαχία του με τον Ιταλό Μολινάρι, που κρίθηκε σε μία φοβερή βολή του «Τίγρη». Πέρασε το μπαλάκι πάνω από μία λίμνη και το έστειλε λίγα εκατοστά μακριά από την προτελευταία τρύπα. Ηταν ευτυχισμένος. Νίκησε μπροστά στα μάτια των παιδιών του, 10 και 12 ετών, τα οποία μέχρι πριν από έναν χρόνο τον έβλεπαν να μη μπορεί ούτε να περπατήσει.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα η Nike κυκλοφόρησε ένα συγκινητικό σποτάκι. Δείχνει τον Γουντς σε ηλικία τριών ετών (τότε άρχισε το γκολφ), τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές στην καριέρα του, και τη στιγμή που «λυγίζει» από τους αφόρητους πόνους στη μέση. Στο φινάλε, ο Γουντς -πιτσιρικάς, πάλι- υπόσχεται: «Θα νικήσω τον Τζακ Νίκλαους». Ο Νίκλαους θεωρείται ως ο καλύτερος γκόλφερ όλων των εποχών, και ο Γουντς απέχει από το ρεκόρ του μόλις τρεις major νίκες.

Η «επιστροφή» του είναι ένας θρίαμβος που υπερβαίνει τα όρια του γκολφ, αλλά και των σπορ γενικότερα. Είναι μια λυτρωτική στιγμή, ένα ελπιδοφόρο παράδειγμα για εκατομμύρια ανθρώπους που είδαν τη ζωή τους να «πιάνει πάτο». Ο Γουντς απέδειξε πως η κατάθλιψη δεν είναι ανίκητη. Οτι καμία εξάρτηση δεν είναι πιο δυνατή από την ανθρώπινη θέληση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News