Είχε, μόλις, πετύχει το πρώτο του «χατ-τρικ». Οχι σε αγώνα «ό,τι να ‘ναι», αλλά στο Europa League, απέναντι στην Αϊντραχτ Φρανκφούρτης. Στις εξέδρες του «Ντα Λουζ» οι οπαδοί της Μπενφίκα φώναζαν ρυθμικά το όνομά του. Τρία γκολ και μια ασίστ σε ματς ευρωπαϊκού Κυπέλλου, είναι κάτι σπάνιο. Ακόμη και για τον Μέσι, ή τον Ρονάλντο. Ο Ζοάο Φέλιξ έκρυψε το πρόσωπό του στις παλάμες του, για να μη φανούν τα δάκρυά του. Κλαίνε οι «ήρωες»;

Κλαίνε! Ιδίως αν είναι 19χρονα παιδιά, που ακόμη φορούν σιδεράκια. Αν έχουν βιώσει την απόρριψη. Αν πριν από μερικά χρόνια κάποιοι τους είπαν «δεν κάνεις για ποδοσφαιριστής», και το μόνο της ζωής τους όνειρο ήταν να παίξουν μπάλα. Αν νιώσουν πως, επιτέλους, οι κόποι τους ανταμείβονται. Τότε κλαίνε, από χαρά, θυμίζοντας σε όλους πως σε κάθε «αστέρι» που ανατέλλει στα γήπεδα, αντιστοιχούν χιλιάδες άλλα ταλέντα που δεν τα κατάφεραν.

Από τα 7 έως τα 13 του, ο πιτσιρικάς πηγαινοερχόταν -μαζί με τον πατέρα και τη μητέρα του- από το Βιζέου (τη γενέτειρά του) στο Οπόρτο, για να προπονείται σε ένα από τα πιο φημισμένα σχολεία ποδοσφαίρου στην Ευρώπη: τις Ακαδημίες της Πόρτο. Αυτό το ταξίδι των 80+80 χιλιομέτρων το έκανε αδιαμαρτύρητα, επί έξι ολόκληρα χρόνια, πέντε μέρες την εβδομάδα. Ωσπου, στα 14, ήρθε η ώρα της κρίσης. Οι υπεύθυνοι του συλλόγου ζήτησαν από τους γονείς του να επιστρέψουν στο σπίτι χωρίς τον μικρό. Θα τον κρατούσαν εκεί για να περάσει κάποια τεστ προόδου, όπως όλα τα παιδιά.

Ηταν ο πιο μικρόσωμος, ο πιο αδύνατος της ομάδας Κ-15. Αργούσε πολύ να αναπτυχθεί (σήμερα έχει ύψος 1,80μ.) και οι προπονητές του αποφάσισαν πως ήταν άσκοπο να χάνουν το χρόνο τους μαζί του. Κάλεσαν τον πατέρα του να τον παραλάβει. Του εξήγησαν ότι η σωματική διάπλαση του γιου του δεν μπορεί να υποστηρίξει το ταλέντο του. Στο δρόμο της επιστροφής ο Ζοάο Φέλιξ Σεκέιρα δεν έπαψε να κλαίει. Είχε μεγαλώσει με την αφίσσα του Κακά πάνω από το κρεβάτι του, και με καμιά δεκαριά μπάλες στο σαλόνι και την κουζίνα. Και τώρα, τι; Θα έπρεπε να βρει κάτι άλλο να γίνει, εκτός από ποδοσφαιριστής. Τι άλλο, όμως;

Ο πατέρας του τον λυπήθηκε. Εβαλε «λυτούς και δεμένους» να τον δοκιμάσουν στην Μπενφίκα, ή στη Σπόρτιγκ. Τον δέχτηκε η Μπενφίκα. Τον κράτησε. Παίζοντας με τη δεύτερη ομάδα των «Αετών», έγινε ο νεαρότερος σκόρερ στη Β’ Κατηγορία της Πορτογαλίας. Πέτυχε το πρώτο του γκολ σε έναν αγώνα εναντίον της Ακαδημίας του Βιζέου, στο γήπεδο δίπλα από το πατρικό του σπίτι, με τους συγγενείς και τους φίλους του να τον χειροκροτούν από την εξέδρα. Εκείνη τη μέρα ένιωσε για πρώτη φορά πως «άξιζαν τα ατέλειωτα χιλιόμετρα που είχα διανύσει για να φτάσω ώς εδώ».

Το περασμένο καλοκαίρι, στα 18 του, προβιβάστηκε στην ανδρική ομάδα της Μπενφίκα. Το ευρωπαϊκό του ντεμπούτο το έκανε κόντρα στον ΠΑΟΚ, στο πρώτο παιχνίδι για τα play-off του Champions League στο «Ντα Λουζ». Μπήκε ως αλλαγή στο 80ο λεπτό. Στον επαναληπτικό της Τούμπας αντικατέστησε τον Σεφέροβιτς, στο τελευταίο πεντάλεπτο. Ως βασικός έπαιξε για πρώτη φορά απέναντι στην ΑΕΚ, στους Ομίλους του Champions League. Στο πορτογαλικό πρωτάθλημα δεν τον υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό. Ηταν λάθος του, που αναζητούσε στα social media όλα τα σχόλια που τον αφορούσαν. Αποφάσισε να μην το ξανακάνει. Να παίζει την μπάλα του και να μην ασχολείται με τις κριτικές.

Σκόραρε για πρώτη φορά στο ντέρμπι της Μπενφίκα εναντίον της Σπόρτινγκ. Ο εκφωνητής του «Ντα Λουζ» δυσκολεύτηκε να θυμηθεί το όνομά του. «Γκοοοοολ! Σκοράραμε! Το νούμερο 79. Ζοάο…». Σήμερα, επτά μήνες μετά, για τον Ζοάο Φέλιξ μιλάει ολόκληρη η ποδοσφαιρική Ευρώπη. Σε 20 εμφανίσεις μετρά 10 γκολ και πέντε ασίστ. Εχουν, ήδη, ενδιαφερθεί γι’ αυτόν όλοι οι σύλλογοι που θα μπορούσαν να καταβάλουν στην Μπενφίκα τη ρήτρα εξαγοράς του (120 εκατομμύρια ευρώ): η Ρεάλ Μαδρίτης, η Γιουβέντους, η Μάντσεστερ Σίτι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μίλαν, η Λίβερπουλ, η Μπάγερν Μονάχου, η Παρί Σεν Ζερμέν… Διόλου τυχαία, ατζέντης του είναι ο Ζόρζε Μέντες, ο άνθρωπος που πυροδότησε την καριέρα του Ρονάλντο.

«Ο νέος Κριστιάνο Ρονάλντο». «Το παιδί – θαύμα της Μπενφίκα». «Το ταλέντο των 120.000.000 ευρώ». Με αυτούς τους τίτλους υποδέχτηκε ο πορτογαλικός Τύπος την πρώτη του καταπληκτική παράσταση, το βράδυ της Πέμπτης. Σε ηλικία 19 ετών και 153 ημερών, έγινε ο δεύτερος νεαρότερος σκόρερ τριών γκολ σε έναν αγώνα, στα χρονικά του Κυπέλλου UEFA – Europa League. Και ο πρώτος παίκτης της Μπενφίκα μετά το 1992, που πετυχαίνει «χατ-τρικ» σε ευρωπαϊκό της παιχνίδι. Κανείς, πλέον, δεν θα ξεχάσει το όνομά του. Σίγουρα όχι οι άνθρωποι της Πόρτο.

Στις αρχές Μαρτίου ο Ζοάο Φέλιξ «εκδικήθηκε» αυτούς που λίγο έλειψε να καταστρέψουν τα όνειρά του. Στο πορτογαλικό clasico, στο «Ντραγκάο», σκόραρε το ένα από τα δυο γκολ με τα οποία η Μπενφίκα νίκησε την αντίπαλό της και την προσπέρασε στη βαθμολογία. Με ένα άπιαστο σουτ δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στον (κατά 18 χρόνια μεγαλύτερό του) Ικερ Κασίγιας, που θα μπορούσε να είναι… πατέρας του, κι έπειτα έτρεξε να πανηγυρίσει επιδεικτικά μπροστά στο πέταλο των φανατικών οπαδών της Πόρτο.

Κάποιοι το βρήκαν προκλητικό. Αλλοι θεώρησαν το κλάμα του, την Πέμπτη, ως ένδειξη αδυναμίας. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταπνίγει, όλο και περισσότερο, κάθε εκδήλωση συναισθήματος. Μόνο που, ο Ζοάο Φέλιξ γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1999. Οσο κι αν (λέει η Μπενφίκα ότι) κοστίζει, δεν παύει να είναι ένα παιδί, που κινδύνευσε να χάσει την μπάλα του. «Μίλησε» η ψυχή του. Οπως συνέβαινε συχνά στα γήπεδα τον παλιό, καλό καιρό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News