Από τη μία συγκεντρώνουμε υπογραφές για την απελευθέρωση της ιρανής δικηγόρου Νασρίν Σοτουντέχ, που φυλακίστηκε επειδή (ανάμεσα σε άλλες ακτιβιστικές δράσεις) εκπροσώπησε στο δικαστήριο γυναίκες που διαμαρτυρήθηκαν για τον νόμο που τις αναγκάζει να φορούν χιτζάμπ. Από την άλλη, πρόσφατα χαιρετήσαμε με ενθουσιασμό τη συμβολική εμφάνιση της πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας Τζασίντα Aρντερν με χιτζάμπ μετά την επίθεση σε τζαμί της πατρίδας της. Η Δύση εξακολουθεί να στέκεται διστακτική και μπερδεμένη μπροστά στο Ισλάμ. Δεν ξέρει πώς πρέπει να συμπεριφερθεί ώστε, και να φανεί πως αποδέχεται τα εξ Ανατολών αδέλφια της με τις θρησκευτικές παραδόσεις τους, και να επιβεβαιώσει πως παραμένει λίκνο της δημοκρατίας και του σεβασμού στα δικαιώματα όλων των ανθρώπων.

Νομίζω πως η ιρανή δημοσιογράφος και ακτιβίστρια Μασί Αλινετζάν δείχνει τον μοναδικό δρόμο που μπορεί να ακολουθήσει κάθε πολιτισμένος άνθρωπος: Στις πρόσφατες ομιλίες της επισημαίνει επίμονα πως δεν μπορείς να υποστηρίζεις, έστω να εμφανίζεσαι διαλεκτικός στο θέμα του χιτζάμπ, όταν στην πατρίδα της (και όχι μόνο) οι γυναίκες που θα τολμήσουν να το βγάλουν θα συλληφθούν και θα φυλακιστούν.

Την ίδια στιγμή κατακρίνει και καταγγέλλει για υποκρισία όσες κυρίες, πολιτικούς και μη, επισκέπτονται το Ιράν και φοράνε το χιτζάμπ για λόγους σεβασμού, όπως ισχυρίζονται. «Απλώς στέλνουν το λάθος μήνυμα» λέει η Αλινετζάν, προσθέτοντας με πίκρα πως οι συμπατριώτισσές της είναι μόνες στον αγώνα για τη χειραφέτησή τους.

Η επιβίωση σε έναν κόσμο που λειτουργεί με βάση τις θρησκευτικές παραδόσεις, οι οποίες για κάποιους (δηλαδή για τους πολλούς) μπορούν να γίνουν φυλακή και τυραννία, είναι το θέμα της εβραϊκής σειράς «Shtisel» που διατίθεται με ελληνικούς υπότιτλους και από το Netflix. Oσο και αν η καθημερινότητα στην κοινωνία των Ορθόδοξων Εβραίων της Ιερουσαλήμ αντιμετωπίζεται στο σίριαλ ακόμα και με χιούμορ, όσο και αν ωραιοποιείται, όσο και αν οι ήρωές του εμφανίζονται ενίοτε πιο διαλλακτικοί και πιο ανοιχτοί στον Δυτικό τρόπο ζωής, η αίσθηση της θλίψης και της δυστυχίας που απορρέουν από μια ζωή γεμάτη απαγορεύσεις και περιορισμούς (από το τι θα φορέσεις μέχρι το ποια/ον θα ερωτευτείς και θα παντρευτείς), είναι διάχυτη σε κάθε πλάνο. Είναι η δυστυχία της στέρησης όχι αγαθών αλλά ελευθερίας, την οποία εύκολα αντιλαμβάνεσαι, μυρίζεις στον αέρα, αν επισκεφθείς τέτοιου είδους κοινωνίες.

Παρακολουθώντας το «Shtisel» και διαβάζοντας τις δηλώσεις της Αλινετζάν, σκέφτηκα για άλλη μια φορά πως, πολύ απλά, η ελευθερία κάθε γυναίκας και κάθε άντρα να ντύνονται, να κινούνται και να ζουν όπως θέλουν (μέσα στα εύλογα πλαίσια που ρυθμίζουν τη σωστή λειτουργία μιας κοινωνίας) είναι αδιαπραγμάτευτη. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Αποτελεί το νούμερο ένα δικαίωμα που πρέπει να κατοχυρωθεί πριν περάσουμε στις θεωρίες της πολιτικής ορθότητας και της ανεκτικότητας. Αλλιώς, αυτό που υπερασπιζόμαστε όταν μιλάμε για τα δικαιώματα των ανθρώπων, ανάμεσά τους και μίας γυναίκας που μπορεί να φοράει χιτζάμπ με το ζόρι ή και ενός άντρα που μπορεί να τον έχουν αρραβωνιάσει από τα πέντε του χρόνια, διόλου δεν απέχει από τον σκοταδισμό και την καταπίεση που νομίζουμε πως καταγγέλλουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News