Η συνάντηση της Τρίτης στη Νιόν ήταν μυστική. Την αποκάλυψε, προτού γίνει, η Wall Street Journal. Ο πρόεδρος της UEFA, Αλεξάντερ Τσέφεριν, προσπάθησε να την υποβαθμίσει: «Δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από ένα brainstorming». Αλλά, δεν έπεισε κανέναν. Ο Αντρέα Ανιέλι, ιδιοκτήτης της Γιουβέντους και πρόεδρος της ομοσπονδίας ευρωπαϊκών συλλόγων (ECA), δεν ταξίδεψε στην Ελβετία για να ρίξει στο τραπέζι (ή να ακούσει από τον σλοβένο αξιωματούχο του ποδοσφαίρου) σκόρπιες ιδέες. Πήγε με μια πολύ συγκεκριμένη ατζέντα, με σκοπό να προωθήσει τις επιδιώξεις των πιο πλούσιων και ισχυρών κλαμπ, που θέλουν να γίνουν πλουσιότερα και ισχυρότερα. Εις βάρος των υπολοίπων.

Το θέμα ήταν η δημιουργία της Super League: ενός «κλειστού», υπερεθνικού πρωταθλήματος με τη συμμετοχή των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης. Παλιά ιστορία. Η UEFA δεν θέλει ούτε να ακούει γι’ αυτήν. Η αλήθεια είναι, πως και οι ίδιοι οι σύλλογοι διστάζουν να κάνουν το μετέωρο βήμα της απόσχισής τους από τη «μητέρα» συνομοσπονδία. Τότε γιατί το κουβεντιάζουν, ξανά και ξανά; Μα, για να εκβιάσουν την UEFA (που «τρέμει», μήπως την πάθει όπως η FIBA με την Euroleague στο μπάσκετ) να δεχτεί όλες τις υπόλοιπες απαιτήσεις τους. Από αυτόν τον εκβιασμό, άλλωστε, γεννήθηκε και το Champions League.

Τι ζητούν, αυτή τη φορά, οι ολιγάρχες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου; Ακόμη περισσότερα προνόμια, και ένα «λίφτινγκ» στη διοργάνωση, το οποίο (πιστεύουν ότι) θα αυξήσει τα έσοδά τους. Μόλις πέρυσι η UEFA παραχώρησε στα τέσσερα μεγάλα πρωταθλήματα (Αγγλίας, Ισπανίας, Ιταλίας και Γερμανίας) 16 εγγυημένες θέσεις στους Ομίλους του Champions League. Τώρα, όμως, οι καλομαθημένοι σύλλογοι απαιτούν ακόμη μεγαλύτερη εξασφάλιση: με ένα σύστημα προβιβασμού και υποβιβασμού, που θα ευνοεί τις παραδοσιακά πιο ισχυρές ομάδες και θα αντικαταστήσει τη σημερινή διαδικασία των προκριματικών. Εάν αυτή η αλλαγή περάσει, οι πιθανότητες για εκπλήξεις θα μηδενιστούν και το Champions League θα γίνει σχεδόν απλησίαστο για τους μικρότερου βεληνεκούς συλλόγους (μεταξύ των οποίων και οι ελληνικοί).

Θέλουν, επίσης, οι μεγάλοι -πλην Αγγλων- να διεξάγονται αγώνες του Champions League και τα Σαββατοκύριακα, κάτι που, βεβαίως, θα οδηγήσει σε υποβάθμιση των εθνικών πρωταθλημάτων. Ζηλεύουν τα έσοδα της Premier League. Τους φαίνεται αδιανόητο, η Χάντερσφιλντ -η ουραγός του αγγλικού πρωταθλήματος- να κερδίζει πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ μόνο από τη συμμετοχή της στην Premier, ενώ εκείνοι (υπερδυνάμεις όπως η Γιουβέντους, η Μπάγερν Μονάχου και η Παρί Σεν Ζερμέν) εισπράττουν περίπου τα μισά, διεκδικώντας το «ιερό δισκοπότηρο» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Με «μπροστάρηδες» τον Ανιέλι (Γιουβέντους), τον Ρουμενίγκε (Μπάγερν) και τον αλ-Κελαΐφι (Παρί), και με τις ευλογίες της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα, οι σύλλογοι της ευρωπαϊκής «ελίτ» έχουν βάλει στο μάτι την τεράστια «πίτα» της Premier League. Μέσω των εθνικών τους πρωταθλημάτων, δεν μπορούν να την ανταγωνιστούν. Το αγγλικό ποδόσφαιρο «πουλάει», κυρίως στην Ευρώπη και τις μεγάλες ασιατικές αγορές, λόγω της μοναδικής του παράδοσης, αλλά και του δυνατού ανταγωνισμού, που είναι συναρπαστικός. Από το 2008-2009 κι έπειτα, η Αγγλία βγάζει κάθε χρόνο άλλον πρωταθλητή. Μέχρι και η Λέστερ κατέκτησε το τρόπαιο! Ενώ στη Γερμανία η Μπάγερν Μονάχου οδεύει προς τον έβδομο διαδοχικό της τίτλο, στην Ιταλία η Γιουβέντους θα στεφθεί πρωταθλήτρια για όγδοη σεζόν στη σειρά, στη Γαλλία η Παρί θα σηκώσει την Κούπα για έκτη φορά σε επτά χρόνια, και στην Ισπανία η Μπαρτσελόνα θα πανηγυρίσει τον όγδοο τίτλο της σε ένδεκα αγωνιστικές περιόδους.

Εχοντας, λοιπόν, απαξιώσει τα δικά τους πρωταθλήματα, τώρα πάνε να πλήξουν το αγγλικό. Πιστεύουν πως ένα παιχνίδι Γιουβέντους – Μπάγερν, ή Παρί – Μπαρτσελόνα το Σαββατοκύριακο, για το Champions League, θα συρρικνώσει το ενδιαφέρον του κόσμου για τα αγγλικά ματς. Κάνουν λάθος. Οι δυο ομάδες του Μάντσεστερ, η Λίβερπουλ, η Αρσεναλ, η Τσέλσι, η Τότεναμ, «μαγνητίζουν» το παγκόσμιο κοινό του ποδοσφαίρου, έστω κι αν παίζουν με τη Φούλαμ ή την Μπέρνλι. Διότι, στην Αγγλία, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Γενικότερα, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο μπάσκετ, τα εθνικά πρωταθλήματα έχουν φανατικούς θεατές. Ακόμη και το γαλλικό, το ιταλικό, το γερμανικό, το ολλανδικό, το βελγικό, ή το πορτογαλικό. Μόνο στην Ελλάδα θα προτιμούσαμε να βλέπουμε παιχνίδι Champions League, τα Σαββατοκύριακα, αντί για κάποιο «δικό μας».

Από τον ιμπεριαλισμό των ισχυρών (και άπληστων) συλλόγων της Ευρώπης κινδυνεύει, πρωτίστως, η ίδια η κορυφαία διοργάνωση της UEFA. Εάν καταλήξει να γίνει αποκλειστική υπόθεση πέντε έξι χωρών, αργά ή γρήγορα θα απολέσει το πανευρωπαϊκό της ενδιαφέρον. Επιπλέον, εάν η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, η Γιουβέντους, η Μπάγερν και η Παρί, κατορθώσουν να αποκομίσουν ακόμη μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη από το Champions League, και μεγαλώσει κι άλλο η διαφορά δυναμικότητας που τις χωρίζει από τους αντιπάλους τους, τα εθνικά τους πρωταθλήματα θα χάσουν και το ελάχιστο σασπένς που τους έχει απομείνει.

Τώρα που γράφεται από την αρχή το διεθνές καλεντάρι για τους συλλόγους και τις εθνικές ομάδες (για το 2024 κι έπειτα), η UEFA πρέπει -επιτέλους- να πει το μεγάλο «όχι» στον μόνιμο εκβιασμό της ποδοσφαιρικής αριστοκρατίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News