Στην Ολομέλεια της ΓΣΕΕ πιάστηκαν στα χέρια. Δεν έπαιξαν ακριβώς ξύλο, αλλά αν δεν υπήρχαν και ψύχραιμοι μέσα στην αίθουσα, μπορεί να συνέχιζαν στα εξωτερικά ιατρεία του εφημερεύοντος νοσοκομείου και μετά, αντί για ένσημα, να κολλούσαν χαρτόσημα πάνω σε μηνύσεις.

Εντάξει, κάποτε θα γινόταν και αυτό, ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και στο ΠΑΜΕ. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το ΠΑΜΕ ζήτησε «να αποχωρήσουν οι εργοδότες από την αίθουσα», οι της ΓΣΕΕ εξοργίστηκαν και κάπου εκεί άναψαν τα αίματα. Στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία για ποιο λόγο πήγαν να παίξουν καρπαζιές. Και το χειρότερο είναι ότι μικρή σημασία έχει οτιδήποτε και αν κάνουν εκεί μέσα. Τι είναι πλέον η ΓΣΕΕ; Ένας ξεχασμένος κόσμος μέσα σε μία γυάλα που έχει θολώσει από τα χνώτα τους.

Αυτό που συνέβη την τελευταία δεκαετία στο συνδικαλιστικό κίνημα, περιγράφεται από μία μεγάλη, μία τερατώδη αντίφαση. Οι εργασιακές σχέσεις άλλαξαν δραματικά. Ελαστικοποιήθηκαν, απέκτησαν ως και φεουδαρχικές διαστάσεις. Οι εργαζόμενοι, εκτός από εισοδήματα, έχασαν και στοιχειώδη δικαιώματα. Και η ουσιαστική έννοια της συλλογικής διαπραγμάτευσης παραπέμπει πλέον σε έναν κόσμο που χάθηκε. Και όμως, οι κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις απαξιώθηκαν τόσο ως προς την αξιοπιστία, όσο και ως προς την αποτελεσματικότητα.

Η κεντρική δράση της ΓΣΕΕ εξαντλείται σε απεργιακές κινητοποιήσεις για την τιμή όπλων. Το δε ΠΑΜΕ έχει πλέον συνδεθεί με ενέργειες που βρέθηκαν και έξω από τη σφαίρα της λογικής. Από το λουκέτο στη Χαλυβουργία Ελλάδας, τα μπλόκα το λιμάνι του Πειραιά και την πίεση σε μικρομεσαίους κακομοίρηδες.

Ναι, βέβαια, το θεσμικό πλαίσιο έκλεισε τα περιθώρια συνδικαλιστικής δράσης, ενώ η αύξηση της ανεργίας και η εξαχρείωση της αγοράς, κατέστησε «παράτολμη» την ανάληψη σχετικών πρωτοβουλιών από τους ίδιους εργαζόμενους. Όμως αυτή η κατάσταση μας έδειξε και την πραγματική εικόνα του κεντρικού συνδικαλιστικού κινήματος, αποκαλύπτοντας τη γύμνια του.

Εδώ και δεκαετίες το συνδικαλιστικό κίνημα παραμένει υπόθεση εργατοπατέρων που πατούν πάνω στις πλάτες των εργαζομένων με σκοπό την προσωπική τους πολιτική ανέλιξη. Γαλουχημένο με τη λογική του «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», μαθημένο να πιέζει μόνο για αυξήσεις μισθών και χαμηλότερα όρια συνταξιοδότησης, έφτασε να αναπαράγει μία ρουτίνα που δεν έχει σχέση με τον πραγματικό κόσμο. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες προώθησαν ακόμα και την ιδέα της ίδρυσης επιχειρηματικών σχημάτων από τους εργαζόμενους, προκειμένου να αντιμετωπιστούν με επάρκεια οι συνθήκες της νέας εποχής. Εδώ οι δικοί μας έμειναν στα ηρωικά ‘80ς του Κολλά στις δημόσιες συγκοινωνίες και του Μπάκουλη στη ΔΕΗ.

Και κάπως έτσι, με την κρίση να έχει ισοπεδώσει σχεδόν τα πάντα, οι συνδικαλιστές μας είναι έτοιμοι να παίξουν καρπαζιές για το προνόμιο του να εκφράζουν ανησυχία, να καταγγέλλουν τους πάντες και να ανεβαίνουν στην εξέδρα την Πρωτομαγιά. Λες και δεν βλέπουν τις «τρύπες» στη συγκέντρωση που, χρόνο με τον χρόνο, μεγαλώνουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News